Καταστάσεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα

Και περνάμε στο δια τάυτα, δηλαδή στην καθημερινότητα, που ο καθένας έχει να διαχειριστεί ποικιλοτρόπως. Το πλήθος που δεν είναι απαραίτητο να μας σκέφτεται όταν κάτι πάει στραβά.
Όταν περπατάω σε ένα δρόμο ελαφρώς ανηφορικό (δεν συζητώ τι γίνεται σε βαριές καταστάσεις) και αρχίσω να νιώθω κάτι να με πιέζει στο άνω μέρος του σώματος, επιβραδύνω το βήμα μου ή προσπαθώ κάπου να σταθώ. Αν βρίσκομαι σε δρόμο με πολύ κόσμο και έρχονται πίσω μου άλλοι, συχνά με βρίζουν γιατί τους εμποδίζω να προχωρήσουν.
Όταν έχουν χαλάσει οι κυλιόμενες σκάλες στο μετρό και πρέπει να ανέβω με τις σκάλες – ανάβουν τα λαμπάκια πάλι. Πιέζω τον εαυτό μου να προχωρήσει πιο γρήγορα αλλά η δυσφορία χειροτερεύει. Πρέπει οπωσδήποτε να πάω κάπου στην άκρη για να μην με ακολουθεί το πλήθος και να μπορώ να περπατήσω πιο αργά.
Όταν βρίσκομαι στο γραφείο της διευθύντριας ή σε μια σύσκεψη και νιώσω πάλι το προαναφερθέν σύνδρομο. Δεν προσέχω λέξη από ότι συζητιέται. Χώνομαι στη γωνία μου και αλίμονο αν μου ζητήσουν να σηκωθώ εκείνη την ώρα να φέρω κάτι από το δικό μου γραφείο που είναι στον κάτω όροφο. Όλεθρος. Κάνω μισή ώρα να ανέβω, είμαι κάθιδρη και δεν βγαίνει πρόταση ολοκληρωμένη από το φούσκωμα.
Όταν τύχει να κρατάω τον καφέ που μόλις έχω πάρει ευτυχής πως θα τον απολαύσω στο γραφείο μου και κάποιος που ξέρει το πρόβλημα μου λέει: ”Πάλι καφέδες πίνεις”
Όταν πρέπει να παίξω με την κόρη μου και το απαίσιο πρόβλημα μου κόβει την ενέργεια και πρέπει να δικαιολογηθώ γιατί δεν παίζω μαζί της.
Πού να φανταστεί κάποιος τι περνάω εκείνη την ώρα? Νιώθω γριά, άχρηστη, σκουπίδι. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.