Όταν απορρίπτουμε την ψυχανάλυση λόγω στερεοτύπων και ταμπού

Θα έχει συμβεί σε πολλούς. Να συσσωρεύονται τα προβλήματα και πάραυτα ούτε να βοηθά κανείς τον εαυτό του ούτε να καταφεύγει σε κάποιον ειδικό επειδή τα ταμπού στην ελληνική κοινωνία καλά κρατούν. Να βαφτίζεται κάποιος ”ψυχικά άρρωστος” και να μην ξεμυτίζει από τα όρια του ευαυτού του μη τυχόν και δει την αλήθεια κατάματα και του πουν πως νοσεί. Η κοινωνική καταδίκη επίσης είναι πολύ μεγάλη, όταν κάποιος/α καταφέυγει σε ειδικό/ή για την αντιμετώιση των προβλημάτων του. Οι ψυχικές ασθένειες καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της σημερινής ζωής που βρίθει από παντογνωσία και απολυτοσύνη. Μπορεί στην Ελλάδα ο καταξιωμένος να μην κρίνεται πια από το τι αυτοκίνητο έχει, αλλά παρόλα αυτά οι διακρίσεις βασιλεύουν. Σε μια κοινωνία με πολλά στερεότυπα που απορρίπτει με μιας την ψυχανάλυση, οι ελπίδες παντός είδους ανάκαμψης λιγοστεύουν. Το ίδιο και οι πνευματικές οάσεις.