”Το μονοπάτι προς τη θεραπεία”

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί που επιλέχθηκαν να ακολουθούν αυτό το μονοπάτι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο σπουδαίο ότι ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους, με το δικό μου μοναδικό τρόπο. Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως ήταν ένα είδος κατάρας ή μια μορφή τιμωρίας. Πίστευα ότι η θεραπεία είναι ένα άπιαστο όνειρο και ότι η αδυναμία μου αυτή θα με κρατούσε μακριά από την επιτυχία, για μια ολόκληρη ζωή. Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, δεν έχω ακόμη απαντήσεις σε όλα τα ‘γιατί’ , δεν έχω καταφέρει να ισορροπώ σε όλες τις δύσκολες στιγμές και υποθέτω πως δεν είμαι πάντα δυνατή ώστε να θυμάμαι όσα μου διδάσκει αυτή η διαδρομή. Όμως, τώρα, αρχίζω να καταλαβαίνω.

Ήταν πριν από έναν μήνα περίπου όταν για μία ακόμη φορά είχα βυθιστεί στις σκοτεινές μου σκέψεις. Οι μέρες κυλούσαν αργά, οι κινήσεις μου ήταν βαριές ενώ η διαταραχή μου ήταν το μόνο που τριγύριζε μέσα στο μυαλό μου. Πώς θα καταφέρω να βγάλω την ημέρα και να αντέξω τη νύχτα? Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει παραιτηθεί και να παλεύει με τους δαίμονες του σε έναν δύσκολο αγώνα. Ήταν σαν να είχα σφηνώσει σε μια πολύ μικρή τρύπα, βαθιά στο χώμα, όπου δε μπορούσε να χωρέσει καμία αχτίδα φωτός… σαν να μη μπορούσα πια να ανασάνω ή να σκάψω με τα χέρια μου για να βγω στην επιφάνεια. Ίσως και να μην ήθελα. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω σε πόσο δύσκολη κατάσταση είχα φέρει τον εαυτό μου ούτε να φανταστώ ότι η ζημιά κάποια στιγμή θα ήταν ανεπανόρθωτη αν δεν προσπαθούσα να με βγάλω από εκεί. Αρκούσε λίγο σκάψιμο για να μου δώσει το κουράγιο να συνεχίσω. Κι όμως, δεν είχα πια κίνητρο. Ήταν αρκετά πιο βολικό να μένω στο σκοτάδι από το να αγωνίζομαι για να θεραπευτώ.

Υποθέτω πως για να μπορέσεις να θεραπευτείς, χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια προσπάθεια. Δε μπορείς απλώς να επιλέξεις τη θεραπεία. Πρέπει να συνεχίζεις να την επιλέγεις… ξανά και ξανά. Πρέπει να συμφιλιωθείς με τη δυσκολία σου και να πιστέψεις σε αυτή τη συχνά οδυνηρή διαδικασία που απαιτείται ώσπου να μπορείς να είσαι καλά. Κι αν η δυσκολία δε σου επιτρέπει να είσαι πάντοτε καλά, τουλάχιστον να μπορείς να απολαμβάνεις τις όμορφες στιγμές σου. Να μπορείς να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα από εκείνη και να εξελίσσεσαι.

Ποτέ δε σκεπτόμουν την εξέλιξη. Ήταν μια έννοια που σπάνια χρησιμοποιούσα στο λεξιλόγιο μου. Και καθώς βρισκόμουν τόσο βαθιά χωμένη στη μικρή μου τρύπα, το μόνο για το οποίο θα μπορούσα να μιλήσω ήταν η ιδέα της αποτυχίας. Μια μέρα..μια μέρα από τις πολύ δύσκολες για μένα, η θεραπεύτρια μου μου ζήτησε να κάνουμε το εξής: Θα λέγαμε κάτι που αγαπάμε, μία φορά εκείνη και μία φορά εγώ. Ομολογώ πως είχα μια σειρά από πράγματα τα οποία αγαπώ και μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό. Το ίδιο κι εκείνη. Στη συνέχεια μου ζήτησε να το επαναλάβουμε λέγοντας η κάθε μία κάτι για το οποίο είναι ευγνώμων. Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε να αναφέρει τόσα πολλά πράγματα, αλλά κάθε που ερχόταν η σειρά μου, έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να απαντήσω. Έφυγα από τη συνάντηση και αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατόν να μην είμαι ευγνώμων? Πώς ήταν δυνατόν να μην αντιλαμβάνομαι πόσο τυχερή είμαι για όλα όσα έχω αλλά ακόμη και για όσα μαθαίνω μέσα από τη δυσκολία μου?

Όλα ξεκίνησαν από το επόμενο πρωινό. Όλα ξεκίνησαν από εκείνη τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια και ένιωσα ότι θέλω να ζήσω. Θέλω να επιβιώσω. Θέλω να αντέξω. Δε φοβόμουν πια. Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι έχω τη δύναμη όχι να εξαφανίσω, αλλά τουλάχιστον να μειώσω τις περιόδους κατά τις οποίες βρίσκομαι σε κατάθλιψη. Ήξερα πως η εξέλιξη θα είναι μια επώδυνη διαδικασία και ήξερα πως δεν θα αρκούσε μόνο να επιθυμώ να τη γευτώ. Πρέπει να παλέψω.

Ήταν όμως η πρώτη φορά, που κάτι μέσα μου με έκανε να καταλάβω, ότι αξίζει να ακολουθήσω το μονοπάτι της θεραπείας. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τυχερή, ακόμη κι αν έχω βιώσει αρκετό πόνο κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής. Ήμουν, αλήθεια, ευγνώμων.

Ελπίδα Βεριτά