Πτήση με αποσκευές ελπίδας...

Μάτια υγρά. Υπερήφανα μάτια. Ναι, είναι αλήθεια τώρα πια: έγινα ο ήρωας που τόσα χρόνια έψαχνα για μένα. Οι άνθρωποι της ζωής μου με κοιτάζουν με...

Τρίτη, 25 Ιουλίου 2017, 12:59
ελπίδα βεριτά

Μάτια υγρά. Υπερήφανα μάτια. Ναι, είναι αλήθεια τώρα πια: έγινα ο ήρωας που τόσα χρόνια έψαχνα για μένα. Οι άνθρωποι της ζωής μου με κοιτάζουν με βλέμματα γεμάτα συγκίνηση. Έχω φτάσει στον πρώτο μου στόχο. Ούτε που θα το φανταζόμουν ένα χρόνο πριν, μέσα από τόσες φουρτούνες και τρικυμίες. Κάποτε είχα διαβάσει κάτι και έκτοτε το κουβαλάω μαζί μου: «Δεν είσαι παιδί πια. Έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις τη δική σου ζωή. Αν θέλεις μια γάτα, όλα όσα πρέπει να κάνεις είναι να επιλέξεις μια ζωή στην οποία θα μπορείς να έχεις μια γάτα. Είναι απλό. Είναι ένα δικαίωμα που έχεις». Η γάτα για τη δική μου ζωή ήταν η επιθυμία να μάθω να βοηθάω ανθρώπους με βιώματα παρόμοια με τα δικά μου. Να εκπαιδευτώ, να παλέψω κι αν κατορθώσω να χαμογελάει έστω και ένας μόνο άνθρωπος μέσα στην καθημερινή μάχη του… εγώ να αντλώ δύναμη από εκεί για τη συνέχεια. Δεν ήξερα αν θα έφτανα ποτέ σε αυτό. Υποθέτω πως δεν είναι και τόσο απλό να είσαι ταυτοχρόνως ασθενής και θεραπευτής. Ούτε ήξερα αν όλα όσα προσπαθώ να γίνω είναι και εκείνα που τελικά θα με κάνουν ευτυχισμένη. Δεν ήταν στο χέρι μου να επιλέξω αν θα είμαι ψυχικά ασθενής, αλλά σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, είναι στο χέρι μου να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για να θεραπευτώ και να αφήσω τις εμπειρίες μου να γίνουν ένα όπλο για την επαγγελματική μου πορεία. Αποφάσισα να αποδεχτώ τις αλλαγές που έρχονται.

Οι αλλαγές είναι παράξενες για μένα. Ακόμη κι αν η αλλαγή αυτή θα μπορούσε να με φέρει πιο κοντά σε όσα ονειρεύομαι. Είναι μάλλον και ένα χαρακτηριστικό της διαταραχής μου αυτό. Η δυσκολία προσαρμογής στις αλλαγές. Ετοιμάζομαι δειλά δειλά, για να φύγω μίλια μακριά. Σε μια πτήση με αποσκευές ελπίδας. Είναι αμέτρητα βουνά τα όνειρα τα δικά μου. Έκλεισα τα μάτια για να δω το αύριο. Ίσως να ζει η αγκαλιά αυτή και μεθαύριο, σκέφτηκα. Ίσως το να βρίσκομαι μακριά να μη σημαίνει ότι η αγάπη θα χαθεί. Ίσως να παραμείνει ζωντανή και να γίνει ακόμη πιο ουσιαστική όσο εγώ συνεχίζω την πορεία μου και εξελίσσομαι. Ίσως μια επιτυχία για τους θεραπευτές μου θα είναι να με βλέπουν να προχωράω και να παλεύω για το τώρα και το μετά. Κι αν πέρασα δύσκολες στιγμές, ευχόμουν ότι θα αποκοιμηθώ κατά τη διάρκεια της πτήσης και θα ξεψυχήσουν όλοι οι θλιμμένοι μου εαυτοί. Έτσι, από τη στιγμή που θα αποβιβαστώ, θα μπορώ να απολαύσω τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μου. Στιγμές που ακόμη δεν έχω γευτεί. Αρκεί να μην χάσω τις ελπίδες μου!

Να μην πάψω να μάχομαι, σκεφτόμουν. Να αποδέχομαι τις συννεφιασμένες Κυριακές και να μαθαίνω από αυτές. Να αποδέχομαι τους δαίμονες που εμφανίζονται στο μυαλό μου αλλά να καταλαβαίνω ότι εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Είμαι ένας σημαντικός κάποιος. «Ένας σημαντικός κάποιος», επανέλαβα για να το θυμάμαι.

Ελπίδα Βεριτά

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ