Το δάκρυ των αναμνήσεων...

Κοιτούσα το ταβάνι στο σκοτάδι. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ήμουν. Μια από τις δύσκολες νύχτες ήταν. Το παράθυρο του δωματίου ανοιχτό. Μπορούσα να νιώσω το...

Παρασκευή, 01 Σεπτεμβρίου 2017, 00:08
Τροποποίηση: Παρασκευή, 01 Σεπτεμβρίου 2017, 00:10

ελπίδα βεριτά

Κοιτούσα το ταβάνι στο σκοτάδι. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ήμουν. Μια από τις δύσκολες νύχτες ήταν. Το παράθυρο του δωματίου ανοιχτό. Μπορούσα να νιώσω το ρίγος από το αεράκι και το κρύο να με αγκαλιάζει. Δε χρειαζόμουν φως για να δω το ταβάνι. Κατάλαβα πόσο πόνο έχω προκαλέσει στον εαυτό μου, μόνο τη στιγμή που αντιλήφθηκα ότι έχω προχωρήσει μπροστά. Κατάλαβα πόσα ήθελα πάντα να πω στους αγαπημένους μου αλλά σώπαινα αντί αυτού, μόνο τη στιγμή που το δωμάτιο πάγωσε και έμεινα μόνη...χιλιόμετρα μακριά από εκείνους. Κατάλαβα πόσο μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος που πάσχει από ψυχική διαταραχή, μόνο όταν στο ταβάνι άρχισαν να εμφανίζονται θολά θολά όλες οι αναμνήσεις από τις μάχες που έχω δώσει. Ένα δάκρυ κύλησε. Το δάκρυ των αναμνήσεων. Δεν ήξερα γιατί χρειάζεται να σπάμε σε χίλια κομμάτια. Ούτε ήξερα αν υπάρχει κάποιος τρόπος να μαζέψω τα σπασμένα κομμάτια μου και να με χτίσω από την αρχή. Αλλά αν...αλλά αν ήμουν αρκετά τολμηρή ώστε να τα αφήσω όλα να φύγουν, ίσως να ανακάλυπτα επιτέλους όλες τις ελπίδες που άφησα να χαθούν με το χρόνο. Τις ελπίδες ότι μια μέρα θα μπορέσω να κρατήσω τα όνειρα μου γερά και να τα κάνω να διαρκέσουν περισσότερο.

Έμεινα ξάγρυπνη εκείνη τη νύχτα, γιατί δεν ήξερα πως αισθανόμουν. Το δάκρυ έγινε δάκρυα κι εγώ φοβόμουν... πολύ. Φοβόμουν ότι οι άνθρωποι γύρω μου δε θα κατανοήσουν ποτέ πώς γινόταν να τα είχα όλα κι όμως να ένιωθα ότι έχανα τα πάντα. Ξανά και ξανά και ξανά. Φοβόμουν ότι όλες οι αναμνήσεις που παίζουν σα μικρές ταινίες τα βράδια στο ταβάνι του δωματίου μου, θα είναι τα τέρατα που πάντα θα με κυνηγούν. Ακόμη κι αν ήξερα ότι έχω ήδη αντιμετωπίσει πολλά από αυτά..ακόμη κι αν ήξερα ότι όλα όσα πρόκειται να συναντήσω στο μέλλον θα μοιάζουν λιγότερο τρομακτικά. Κρατούσα στα χέρια μου χιλιάδες κλειδιά που δε γνώριζα για που προορίζονται. Το μόνο κλειδί που ήξερα σε πια κλειδαριά ταιριάζει, ήταν εκείνο που οδηγούσε σε όλες τις αναμνήσεις μου. Ανακάλυψα ότι η μόνη πόρτα που θα μπορούσα να ανοίξω με ταχύτητα και ευκολία, ήταν και εκείνη που θα με οδηγούσε ξανά στην αυτοκαταστροφή. Και όπως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αν αποφάσιζα να ξεκλειδώσω αυτή την πόρτα, δε θα μπορούσα ποτέ να ξεφύγω. Σκούπισα το δάκρυ και έκλεισα τα μάτια για λίγο. Έφτασα σε ένα σημείο της ζωής μου που χρειαζόταν να εγκαταλείψω τις αναμνήσεις μου. Κι αφού εξακολουθούσα να κρατώ στα χέρια μου όλα εκείνα τα κλειδιά, είχα την ευκαιρία να συνεχίσω να ψάχνω...για να ανοίξω μια πόρτα που θα με οδηγούσε τελικά σε μια πηγή ευτυχίας.

Θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό. Γιατί ακόμη κι αν δεν είχα ανακαλύψει το σκοπό μου, είχα αποκλείσει το ενδεχόμενο να παραμείνω εγκλωβισμένη στις αναμνήσεις μου. Έπιασα το μολύβι και ξεκίνησα να αποτυπώνω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, για να αντέξω την ανασφάλεια. Τώρα όταν είμαι θλιμμένη, θυμωμένη, απελπισμένη, χρησιμοποιώ τη γραφή σαν αντανάκλαση των συναισθημάτων μου. Για μένα, ήταν μια μορφή τέχνης. Για σένα, θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Οτιδήποτε σε βοηθά να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Οτιδήποτε σε βοηθά να αντιμετωπίζεις τις δύσκολες νύχτες. Οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.


Ελπίδα Βεριτά

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ