Εγκατάλειψη κατά την ασθένεια

Πολλοί φαντάζομαι θα έχουν βιώσει τον τερματισμό σχέσεων κατά την διάρκεια μιας ασθένειας, γιατί ο/η σύντροφος δεν άντεξε αυτή την ξαφνική αλλαγή. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που αντέχουν στον χρόνο. Κάποτε γνώρισα ένα νέο ζευγάρι σε δημόσιο νοσοκομείο. Ο άνδρας είχε μείνει παράλυτος από την μέση και κάτω λόγω ατυχήματος με μοτοσυκλέτα. Η κοπέλα του κοιμόταν μέρα - νύχτα δίπλα του στο νοσοκομείο, τον περιποιούταν με τέτοιο τρόπο που θαρρείς πως δεν την άγγιζε η ραγδαία αυτή αλλαγή. Ήταν τόσο πολύ κοντά του, τον στήριζε, τον φρόντιζε, κάτι που έκανε κατάπληξη σε όλους. Οι οικείοι του, να σκεφθείτε, δεν του φέρονταν έτσι. Πέρασαν ομως τα χρόνια. Κάποτε, μετά από χρόνια, συνάντησα την αδελφή του. Το παλικάρι ήταν μια χαρά από ψυχολογικής πλευράς, είχε δραστηριότητες, άντεχε στην αλλαγή. Δυστυχώς η κοπέλα του όμως τον είχε αφήσει. Τι συμβάλλει άραγε σε αυτή την μοιραία αλλαγή? Γιατί δεν μπορύμε να μείνουμε πιστοί σε έναν άνθρωπο που υποφέρει? Σαφώς και ο άνθρωπος αυτός δεν είναι για λύπηση. Παρά την αναπηρία, παραμένει άνθρωπος, με αισθήματα και θέληση για ζωή. Δηλαδή πρέπει να είμαστε αρτιμελείς για να πάνε όλα κατ΄ευχήν? Γνωρίζω πως υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες μετά από ένα τέτοιο ατύχημα, παράγοντες που δεν μπορείς να ελέγξεις. όμως δεν είναι όλα άσπρο - μαύρο. Δεν αφήνεις τον/την σύντροφό σου λόγω σωματικής αναπηρίας ή ελατώματος. Αν μη τι άλλο είναι ανέντιμο να εγκαταλείπεις τον άλλο όταν σε έχει ανάγκη.