Στο άκουσμα της ασθένειας

Στην αρχή, όταν μας ανακοινώνεται η ασθένεια, μουδιάζουμε και χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν και τα δεδομένα αλλάζουν άρδην. Μετά την πρώτη στιγμή, ακολουθεί η απορία για το πως μας έτυχε αυτό και γιατί δεν είχαμε προνοήσει. Είναι η περίοδος όπου ο θυμός κατά του εαυτού μας υπερισχύει. Κατόπιν έρχεται κάτι σαν λύπηση, το γεγονός δηλ. ότι ο οργανισμός μας θα χρειαστεί υποστήριξη που μέχρι τώρα ίσως δεν την χρειαζόταν. Ακολουθεί η αναζήτηση συμπαράστασης αρχικά από το οικείο περιβάλλον αλλά και από τους στενούς φίλους. Σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι κλαίνε γοερά και τα βάζουν με την μοίρα τους - ”γιατί εγώ?” είναι η φράση που ψελλίζουν. Σταδιακά όμως περνάμε σε ύφεση καθώς τα ξαφνικά αισθήματα συντριβής εκτονώθηκαν και το ένστικτο της επιβίωσης αρχίζει να μας διακατέχει έντονα. Από εκεί περνάμε συνήθως στον συμβιβασμό με το πρόβλημα, όπου άλλοι αγωνίζονται και το καταπολεμούν, και άλλοι γίνονται μοιρολάτρες ή κλείνονται στο σπίτι τους. Και η ιστορία έχει συνέχεια, καθώς δεν είναι όλοι ίδιοι σαν χαρακτήρες. Ένα είναι σίγουρο: Θέλει να μην χάσει κανείς την επικοινωνία του με τον περίγυρο, να μην απομονωθεί και περιθωριοποιηθεί. Η σοβαρή ασθένεια, θέλει σε κάθε περίπτωση σοβαρή αντιμετώπιση. Πάνω απ΄όλα όμως απαιτεί ισχυρή την πεποίθηση ότι η ζωή δεν έληξε. Δύσκολο αλλά απαραίτητο.