Η νόσος του Πάρκινσον δεν εμπόδισε τον περίπατο στο διάστημα

’Μην αφήσετε τη νόσο να ελέγξει τη ζωή σας. Μπορεί να κάνετε τα πράγματα πιο αργά ή όχι τόσο εύκολα όσο παλιά. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μη σταματάτε την προσπάθεια.’

Μαρτυρία του αστροναύτη Rich Clifford

Ήταν 4 μήνες μετά το τέλος της δεύτερης αποστολής μου στο διάστημα με το Endeavour.

Τελείωνα τις ετήσιες ιατρικές εξετάσεις μου στο Johnson Space Center Flight Medicine Clinic. Τα λόγια του γιατρού ήταν όπως αναμένονταν.

Ήμουν σε καλή κατάσταση. Τότε ζήτησα από τον γιατρό να εξετάσει το δεξί μου χέρι επειδή υπέφερα στις ρακέτες.

Ρώτησε αν πονούσα. Του απάντησα αρνητικά αλλά το δεξί μου χέρι δεν γύριζε φυσιολογικά όταν περπατούσα. Το σχόλιο θα πρέπει να χτύπησε συναγερμό, επειδή παρατήρησε το περπάτημά μου στο χολ και γρήγορα είπε ότι την επόμενη ημέρα θα με πήγαινε στο Texas Medical Center.

Είπε ότι δεν περίμενε να επισκεφτούμε τόσο γρήγορα ορθοπεδικό χειρουργό. Μόλις παρατήρησε ότι θα πηγαίναμε σε νευρολόγο.

Δεν φανταζόμουν ότι η επόμενη ημέρα θα άλλαζε τόσο γρήγορα τη ζωή μου.

Ο νευρολόγος ξόδεψε 5 λεπτά μαζί μου πριν πει ότι είχα νόσο Πάρκινσον. Πρόσθεσε ότι θα έπρεπε να υποβληθώ σε αρκετές εξετάσεις για να αποδείξω ότι δεν είχα άλλη νευρολογική διαταραχή.

Η νόσος του Πάρκινσον διαγιγνώσκεται μέσω της διαδικασίας αποκλεισμού άλλων πιθανών νόσων.

Μετά από αρκετές εξετάσεις, η διάγνωση επιβεβαιώθηκε, τον Δεκέμβριο του 1995.

Προς τιμήν τους οι γιατροί πτήσης με ρώτησαν τι ήθελα να κάνω σχετικά με τις αποστολές. Απάντησα σύντομα, ότι ήθελα να συνεχίσω με όλες τις δραστηριότητες, όπως να περιμένω για άλλη αποστολή με το διαστημικό λεωφορείο.

Κράτησα μυστική την κατάστασή μου από όλους εκτός από τη σύζυγο και τα παιδιά μου. Αν κάποιοι το έμαθαν στην εργασία μου, κανείς δε μου μίλησε ποτέ για αυτό. Προστάτευσαν την ιδιωτική μου ζωή.

Συνέχισα τα συνήθη καθήκοντα και στη συνέχεια μου ανατέθηκε η τρίτη αποστολή, που περιλάμβανε περίπατο στο διάστημα.

Η αποστολή ήταν πολύ επιτυχής. Ένα χρόνο μετά την αποστολή, έφυγα από τη NASA, για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα.

Εκτός από τους στενότερους φίλους και την οικογένεια κράτησα την κατάστασή μου μυστική για σχεδόν 15 χρόνια. Δεν χρειαζόταν να το ξέρουν άλλοι.

Τώρα είμαι υπέρμαχος της ενημέρωσης για τη νόσο του Πάρκινσον. Το να έχει κάποιος τη νόσο δεν είναι λόγος να σταματήσει να ζει πλήρως. Ναι, καθώς προχωρά η ασθένεια έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που κάνω ορισμένες δραστηριότητες, αλλά συνεχίζω να τις εκτελώ.

Γνωρίζω τώρα το στρες που η νόσος μου θέτει στους αγαπημένους μου, που με ενθαρρύνουν και με φροντίζουν τρυφερά.

Οι φροντιστές είναι οι άνθρωποι που δίνουν τόσα από τη ζωή τους για να φροντίσουν έναν αγαπημένο. Η σύζυγός μου είναι η φροντίστριά μου και γνωρίζω τις θυσίες της. Η νόσος επηρεάζει περισσότερους από τον ασθενή. Ο ασθενής χρειάζεται να καταλάβει ότι ο φροντιστής είναι εκεί για να βοηθήσει.

Μην αφήσετε επομένως τη νόσο να ελέγξει τη ζωή σας. Μπορεί να κάνετε τα πράγματα πιο αργά ή όχι τόσο εύκολα όσο παλιά. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μη σταματάτε την προσπάθεια.