Η πορεία μιας ασθένειας και η συζήτηση με τον εαυτό μας

Νόσησα το 1990 και νοσηλεύθηκα σε σοβαρή κατάσταση για 16 ημέρες από βλάβη στην ηπατική λειτουργία. Ήμουν τότε 26 χρονών και κάπου ο χρόνος φάνηκε προς στιγμή να σταματά. Βγήκα τελικά από το νοσοκομείο κι είπα πως θα κάνω μια καινούργια αρχή. Η αοριστία όμως και η μη σιγουριά για την υγεία με καταδυνάστευε συν του γεγονότος ότι οι ηλικίες αυτές δεν επιδέχονται στερήσεις. Με τον χρόνο το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Ήταν μια προσωπική νίκη μετά από συνεχείς αυζητήσεις με τον εαυτό μου απέναντι σε κάτι που κανείς δεν ήξερε την εξέλιξή του. Σήμερα που κοιτάζω πίσω, απαλλαγμένος από άγχη και φοβίες για την ασθένεια, ανακαλύπτω πως αυτό που χάνεται τελικά είναι το ανυποψίαστο και ότι από το πως θα διαχειριστεί κανείς τους φόβους του σχετίζεται άμεσα με την εξέλιξη της ασθένειας. Σε τελική ανάλυση, δεν ωφελούν τα όποια come-back παρά μόνο τους ανασφαλείς που κρύβονται από πίσω, εκθειάζοντας ένα παρελθόν που δεν υπάρχει. Το παρόν, η κάθε στιγμή, είναι και μια νίκη. Η μεγάλη αλήθεια που οδηγεί στην υπέρβαση των προβλημάτων υγείας.