Μαρτυρία ασθενούς με καρκίνο στο πάγκρεας

Θεωρείται από τους πιο επιθετικούς καρκίνους, με πολύ δύσκολη θεραπεία που προυποθέτει πάνω απ΄όλα έγκαιρη διάγνωση. Η κα Ali Stunt, ασθενής με καρκίνο του παγκρέατος που έχει υποβληθεί σε επιτυχή επέμβαση και θεραπεία, και η οποία θα εμφανιστεί σήμερα στην επιστημονική ημερίδα του Κ.Ε.Φ.Ι για τον καρκίνο του παγκρέατος στον Ιανό, καταθέτει στο ”Βήμα του Ασθενή” την μοναδική της εμπειρία από την ασθένεια. Αξίζει τον κόπο να διάβάσετε αυτή την μαρτυρία που δείχνει πως τελικά καμία μορφή καρκίνου - υπό προυποθέσεις - δεν είναι ανίκητη.

Η μαρτυρία

” Διαγνώστηκα στις 30 Αυγούστου 2007, με καρκίνο στο πάγκρεας. Η διάγνωση ήταν αδενοκαρκίνωμα στην ουρά του παγκρέατος. Ήμουν 41 ετών και μέχρι ένα μήνα πριν τη διάγνωση δεν είχα εμφανή συμπτώματα. Ήμουν σε φόρμα και καλή υγεία-έτσι νόμιζα-γυμναζόμουν τακτικά, δεν κάπνιζα και έπινα με μέτρο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2007 υποβλήθηκα σε παγκρεατεκτομή.και σπληνεκτομή και μου αφαίρεσαν τον όγκο. Ευτυχώς, δεν είχα μετάσταση και επηρεάστηκε μόνο ένας λεμφαδένας.
Είμαι παντρεμένη και έχω 2 παιδιά, που την εποχή της διάγνωσης ήταν 14 και 10 ετών.
Στην αρχή, αν και πονούσα, δεν θεωρήθηκε από τον γενικό γιατρό μου ότι είχα κάτι παραπάνω από δυσπεψία ή σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Στη συνέχεια, γιατρός στα επείγοντα, θεώρησε ότι έχω παγκρεατίτιδα.

Επί του παρόντος δεν υπάρχει γνωστή εξέταση για τον καρκίνο στο πάγκρεας- που να γνωρίζω- εκτός από το CT scan και τον δείκτη CA19-9, αν και η έρευνα συνεχίζεται.
Μετά από συζητήσεις με γιατρούς για τις ανησυχίες μου, καθώς οι πόνοι συνεχίζονταν εισάχθηκα σε νοσοκομείο και μετά από υπέρηχους και εξετάσεις αποφασίστηκε ότι έπρεπε να χειρουργηθώ μια εβδομάδα μετά. Χάρη στην υπέροχη ομάδα του Σάρρεϋ, η εγχείρηση στέφθηκε με επιτυχία. Μετά την εγχείρηση ανακάλυψα ότι λιγότερο από το 10επί τοις εκατό των ασθενών με τη νόσο μπορεί να υποβληθεί σε επέμβαση.

Ανάρρωσα πολύ γρήγορα. Δεν είχα μετεγχειρητικές επιπλοκές και γύρισα σπίτι σε 2 εβδομάδες. Βγήκα για ψώνια με τις φίλες μου σε 4 εβδομάδες και επέστρεψα στη δουλειά σε 6. Το πρώτο CT scan ήταν καθαρό και τα επίπεδα του καρκινικού δείκτη φυσιολογικά. Στη ζωή μου ενσωμάτωσα το CT scan σε εξαμηνιαία βάση.

Συζητώντας με τον ογκολόγο μια εβδομάδα μετά την εγχείρηση, είχα τις εξής επιλογές. Είτε να μην κάνω τίποτα και να ρισκάρω να επιστρέψει ο καρκίνος είτε να υποβληθώ σε χημειοθεραπείες που θα μπορούσαν- ή όχι- να αποτρέψουν την επιστροφή του.
Προτίμησα να κάνω κάτι. 6 μήνες χημειοθεραπεία. Κάθε κύκλος ήταν για 3 εβδομάδες, με συνδυασμό 2 φαρμάκων, μια φορά την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα. Την αγωγή, ακολουθούσε μια εβδομάδα χωρίς.
Ένα από τα θετικά ήταν ότι δεν έχασα τα μαλλιά μου. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Το να μη γνωρίζουν οι άλλοι ότι ήμουν καρκινοπαθής ενίσχυε την ψυχολογία μου.

Όταν τέλειωσαν οι χημειοθεραπείες είχα διάλειμμα ενός μηνός και πήγα ‘’ηλιόλουστες’’ διακοπές με την οικογένειά μου. Στη συνέχεια υποβλήθηκα για 6 εβδομάδες σε χημειο-ραδιοθεραπεία.
Για τις ανάγκες της χημειοθεραπείας μου τοποθέτησαν Port-A-Cath (μία υποδορίως εμφυτεύσιμη συσκευή, για ασθενείς που υποβάλλονται σε μακροχρόνια χημειοθεραπεία.)

Σχετικά με τις ακτινοβολίες, έμπαινα στο μηχάνημα για 10 λεπτά τη φορά. Όμως μου φαινόταν μακρύτερος ο χρόνος. Στην αρχή ήταν καλά ανεκτές οι ακτινοβολίες. Τρεις εβδομάδες αργότερα άρχισα να αισθάνομαι τις παρενέργειες και είχα φοβερή εξάντληση.
Την τελευταία εβδομάδα εμφανίστηκε ελαφρύ έλκος στο στομάχι μου και δεν μπορούσα να φάω αλλά στη συνέχεια το πρόβλημα αποκαταστάθηκε. Οι κατοπινές εξετάσεις μετά τις διακοπές ήταν φυσιολογικές. Ένιωσα ανακούφιση!

Τα σημάδια στο σώμα γιατρεύτηκαν και η ζωή έγινε λίγο-πολύ όπως πριν. Είμαι ελαφρώς διαβητική. Το 20επί τοις εκατό του παγκρέατος που έχει απομείνει υποβοηθιέται με φάρμακα για τη σταθεροποίηση του σακχάρου. Επίσης έχω μικρό πρόβλημα περιφερικής νευροπάθειας και όταν κάνει κρύο οι άκρες των δαχτύλων μου μουδιάζουν. Σε ένα χρόνο, έχασα 19 κιλά. Από τότε που τέλειωσε η αγωγή σταθεροποιήθηκε το βάρος μου.

Μπορώ να φάω τα πάντα, σε μικρές ποσότητες, εκτός από κόκκινο κρέας- που με δυσκολεύει στη χώνευση- καθώς και επεξεργασμένα γλυκά.
Βασικά είμαι δυνατός άνθρωπος και οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι με χαρακτηρίζουν πεισματάρα-κάτι που με βοήθησε στην περιπέτειά μου. Επίσης ένιωσα την αγάπη δίχως όρους και τη στήριξη του συζύγου, των αγοριών μου και των πολύ αγαπημένων φίλων μου.
Δεν έκανα εναλλακτικές θεραπείες, ούτε γέμισα τον οργανισμό μου αντιοξειδωτικά. Πίστεψα στους υπέροχους χειρουργούς, στους ογκολόγους και στις νοσηλεύτριες που περπάτησαν μαζί μου το δρόμο μου. Έσφιξα τα δόντια και προχώρησα.
Σήμερα, συνεχίζω και είμαι ελεύθερη νόσου, νιώθω καλά και σε φόρμα.

Πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμα και για όσους έχουν διαγνωστεί με μεταστατική νόσο, που θα ανταποκριθούν στη χημειοθεραπεία και θα έχουν περισσότερο χρόνο με τους αγαπημένους τους. Η πραγματική ελπίδα έγκειται στην έγκαιρη διάγνωση ώστε να διαγνωστούν περισσότεροι ασθενείς έγκαιρα για να υποβληθούν σε εγχείρηση-που είναι η μόνη δυνατότητα για θεραπεία. Φέρνοντας τη νόσο κοντά στο κοινό και στην προσοχή όσων λαμβάνουν αποφάσεις θα ενθαρρύνουμε περισσότερη έρευνα και περισσότερη εστίαση στη νόσο.