Ζώντας με το πρόβλημα υγείας

Υπάρχουν άνθρωποι που και τι δεν λένε για την τύχη τους, το ότι έχουν την τάδε αναπηρία ή σωματική αδυναμία, το γεγονός ότι δεν λειτουργούν όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Άλλοι πάλι ευγνωμονούν που δεν τους έχει τύχει κάτι πιο σοβαρό. Υπάρχουν όμως και αυτοί που πιστεύουν στη ζωή, που ευχαριστούνται και μόνο που αναπνέουν, επειδή έχουν ακόμη την δυνατότητα να θαυμάζουν τα τοπία και να συμμετέχουν στα κοινωνικά δρώμενα. Δύσκολα όλα τούτα, που δεν απαντιούνται με λίγες λέξεις. Θα έλεγα όμως από προσωπική εμεπιρία πως κάποτε σου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσεις και η ζωή δεν σου έκλεισε την πόρτα. Με το να θυμάσαι εκείνη την στιγμή, αυτόματα γίνεσαι ένα με τα πάντα. Αλλά πάνω απ΄όλα δεν μεμψιμοιρείς ούτε συγκρίνεις τα προβλήματα. Ζεις για να πνίγεις τον φόβο, επιβιώνεις για να κάνεις άλματα υπό το φως του ήλιου και την συντροφιά του φεγγαριού. Ζεις γιατί ακόμη μπορείς και σκέφτεσαι ή αισθάνεσαι. Και αυτό είναι υπεραρκετό.