Ψυχικό σθένος απέναντι στην ασθένεια και αντίσταση στην λύπηση

Πόσες και πόσες φορές δεν μας κοιτούν με λύπηση όταν τους ανακοινώνουμε ότι πάσχουμε από κάποιο νόσημα που μας βασανίζει χρόνια.... Πόσες φορές δεν μειώνουν τον τόνο της φωνής τους - που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα το έκαναν - όταν μπαίνουν για μια φορά στην θέση μας αλλά πιο πριν τους έχουμε ενημερώσει για τις ιδιαιτερότητες της ασθένειας...Τα βλέμματά τους είναι μακρινά όταν τους μιλάμε για το πρόβλημά μας. Γίνονται όμως πολύ κοντινά όταν μας βλέπουν να στεκόμαστε ισότιμα απέναντί τους χωρίς κλάψες και μεμψιμοιρίες. Τότε αλλάζουν ύφος, δείχνουν να μην μας λυπούνται και το γεγονός ότι παραμένουμε αξιοπρεπείς και δυνατοί τους φοβίζει, ίσως και απειλεί την δική τους ανημπόρια. Αυτός είναι ο κόσμος, μαθημένος να σκύβει ο ένας το κεφάλι στον άλλο και να μην επικοινωνεί. Οι έχοντες κάποιο πρόβλημα υγείας, όμως, δεν θα πρέπει πάραυτα να υποχωρήσουν. Θα πρέπει να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι και να περπατούν τον ίδιο δρόμο με όλους τους άλλους. Άσχετο αν αυτοί δεν τους βλέπουν καν και τους έχουν κατατάξει αλλού. Αυτοί είναι για λύπηση!