Σύμφωνα με την δικηγορική εταιρεία Μιχαλοπούλου και Συνεργάτες (Michalopoulou & Associates):

Από την απόφαση-σταθμό για την ιατρική ευθύνη, ήτοι την ΑΠ 1227/2007, και έπειτα παγίως η νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων δέχεται ότι η αδικοπρακτική ευθύνη των ιατρών διέπεται εκτός από τη διάταξη του άρθρου 914 ΑΚ και από το άρθρο 8 του Ν. 2251/1994 για την προστασία του καταναλωτή.

Παρόλο που οι προϋποθέσεις της αστικής ιατρικής ευθύνης δεν μεταβάλλονται, αξιοσημείωτες αλλαγές σημειώνονται στην κατανομή του βάρους απόδειξης της συνδρομής των προϋποθέσεων της ευθύνης. Ενώ, δηλαδή, σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στις ΑΚ 914 επ. το βάρος απόδειξης φέρει ο ζημιωθείς, ήτοι ο ασθενής, το άρθρο 8 του Ν. 2251/1994 κατανέμει διαφορετικά το αποδεικτικό βάρος, επιρρίπτοντας την ασάφεια του πραγματικού υλικού στον ιατρό και υιοθετώντας μια άκρως ευνοϊκή προσέγγιση για τον ασθενή. Συγκεκριμένα, ο ζημιωθείς φέρει το βάρος να αποδείξει την παροχή των υπηρεσιών, τη ζημία του και τον αιτιώδη σύνδεσμο της ζημίας με την εν γένει παροχή των υπηρεσιών, όχι όμως και τη συγκεκριμένη πράξη ή παράλειψη που επέφερε το ζημιογόνο αποτέλεσμα, ενώ ο παρέχων τις υπηρεσίες ιατρός, προκειμένου να απαλλαγεί από την ευθύνη, πρέπει να αποδείξει είτε την ανυπαρξία παράνομης και υπαίτιας πράξεώς του, είτε την έλλειψη αιτιώδους συνδέσμου της ζημίας με την παράνομη και υπαίτια πράξη του, είτε τη συνδρομή κάποιου λόγου επαγόμενου την άρση ή τη μείωση της ευθύνης του. 

Η αστική ευθύνη περισσότερων ιατρών διέπεται από τα ειδικότερα οριζόμενα στο άρθρο 926 ΑΚ που ρυθμίζει την εξωτερική ευθύνη των περισσοτέρων ζημιωσάντων προσώπων και του ασθενούς. Ως εκ τούτου και υπό την επίδραση του προαναφερθέντος άρθρου 8 του Ν. 2251/1994 το οποίο βρίσκει εφαρμογή και στην περίπτωση της συγκλίνουσας δράσης περισσοτέρων ιατρών ο ζημιωθείς αποδεικνύει α) την προς αυτόν παροχή των (ιατρικών) υπηρεσιών με "κοινή πράξη" περισσότερων ιατρών, δηλαδή με την εκ μέρους αυτών σύμπραξη ως ενιαία συλλογική τους πράξη, β) τη ζημία του και γ) τον αιτιώδη σύνδεσμο της ζημίας με την εν γένει από κοινού παροχή των υπηρεσιών, όχι όμως και ποια επιμέρους πράξη ή παράλειψη του κάθε συμπράξαντος επέφερε το ζημιογόνο αποτέλεσμα.

Για να απαλλαγεί από την ευθύνη του έναντι του ζημιωθέντος, ο καθένας από τους συμπράξαντες ιατρούς οφείλει να αποδείξει είτε το σύννομο της δικής του επιμέρους πράξεως, είτε την έλλειψη υπαιτιότητάς του, είτε την έλλειψη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της (ατομικής) πράξεώς του και της ζημίας, ήτοι τη μη στοιχειοθέτηση στο πρόσωπό του των προϋποθέσεων της αδικοπρακτικής ευθύνης. Εξαιτίας της συνήθους εμπλοκής περισσοτέρων ιατρών στη θεραπευτική διαδικασία του ασθενούς η πρακτική σημασία της διάταξης είναι βαρύνουσα.

Παρά την ισχυρή κριτική που έχει δεχτεί η εφαρμογή του άρθρου 8 του Ν. 2251/1994 στην ιατρική ευθύνη και η ταυτόχρονη αντιστροφή του βάρους απόδειξης, η νομολογία των δικαστηρίων μας ακολουθεί με συνέπεια και παγίως τα ανωτέρω αναφερθέντα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι πρόσφατες 5352/2020, 2085/2020, ΑΠ 693/2020 και ΑΠ 864/2020.

Η αντιστροφή του βάρους απόδειξης οδηγεί αναπόδραστα σε ευνοϊκά για τον ασθενή αποτελέσματα καθώς μειώνονται οι απαιτήσεις για το ορισμένο της αγωγής του ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων και γεννάται ευθύνη του ιατρού αν δε μπορέσει να ανταποκριθεί στο βάρος αποδείξεως που υπέχει. 

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Η νόσος Αλτσχάιμερ εμφανίζεται στους περισσότερους ανθρώπους με σύνδρομο Down και εξελίσσεται ταχύτερα
Οι  βέλτιστοι τρόποι προσέγγισης, ενημέρωσης και εξυπηρέτησης των ασθενών
Πώς το ChatGPT μπορεί να εμποδίσει την πολυφαρμακία