Η συζήτηση με τον εαυτό μας όταν το σώμα νοσεί

Χτυπήθηκα από αυτοάνωσο νόσημα πριν από 24 χρόνια. Νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο, ήταν πολύ δύσκολες οι στιγμές καθώς το σώμα τα έβαζε με τις άμυνές του, αλλά στο τέλος μετά από 17 μέρες νοσηλείας, τα κατάφερα και βγήκα νικητής. Ακολούθησε ένα μεγαλο διάστημα αποχής από στρες και άγχος αλλά και καταχρήσεις, συνέχισα να ζω την ζωή μου αφήνοντας παράλληλα τους άλλους στον παράδεισό τους, ξεκινώντας την ίδια στιγμή μια μεγάλη συζήτηση με τον εαυτό μου. Αποτέλεσμα ήταν να συμφιλιωθώ με την πάθηση (σημειωτέον ήμουν αρκετά νέος για να την δεχθώ) και να πλάθω τον δικό μου ιδανικό κόσμο, άμεσα συνδεδεμένο με την εγκράτεια, τον σεβασμό αλλά και την συναισθηματική επένδυση. Μετά από 24 χρόνια και πολλές ψυχικές αναταράξεις ομολογώ πως την μάχη την κέρδισα. Τι ακριβώς? Οτι δεν είναι απαραίτητο αφενός να τρέξουν οι άλλοι μαζί σου στον ανήφορο ούτε υποχρεωτική η κοινοποίηση του προβλήματος, και όχι βέβαια για λόγους εσωστρέφειας. Αυτό που κέρδισα ήταν ο κατά μέτωπο διάλογος με τον εαυτό μου και η πεποίθηση ότι όλα ξεπερνιούνται αν επιμείνεις και δεν αφεθείς. Το κέρδος ήταν αυτή ακριβώς η κουβέντα.