Η λογική μιας οριακής ψυχής

Πάντοτε αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε να έχει λογική η ψυχή μου όταν γίνεται οριακή. Εκείνο βέβαια που έμοιαζε λογικό ως τώρα, ήταν η δική μου εκδοχή της λογικής. Και ίσως αυτό που την τροφοδοτούσε να μην ήταν μονάχα ο φόβος της απώλειας αλλά και οι ελπίδες που είχαν απομείνει… ότι θα μπορέσω με ένα συγκεκριμένο συμπεριφορικό μοτίβο να λυτρώσω τον εαυτό μου από εκείνο που με ταλαιπωρούσε επί χρόνια. Ακούγεται δελεαστικό! Λένε ότι το μόνο πράγμα πιο ισχυρό από το φόβο είναι η ελπίδα. Πράγματι, εκείνη με κρατούσε πάντα στη ζωή, όμως η οριακή ψυχή έπαιρνε σάρκα και οστά κάθε που ήλπιζα με δυσλειτουργικό τρόπο.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω αν τελικά αυτό το κομμάτι από το είναι μου έχει κάποια αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο. Ή μήπως το μοναδικό στοιχείο που μοιράζομαι είναι η ανάγκη μου να αισθάνομαι ασφαλής? Όλα ξεκινούν από τις σκέψεις και τους συνειρμούς που έρχονται σαν τρικυμία στο κεφάλι μου και όσο επεξεργάζομαι τις πληροφορίες τόσο περισσότερη ισχύ αποκτά ώστε η πλημμύρα να μπορέσει να προσπεράσει κάθε κτίριο κοινής λογικής και να το κατεδαφίσει. Αλλά τα κτίρια στο μυαλό μου δεν είναι τα μόνα που γκρεμίζονται. Μαζί με αυτά γκρεμίζεται και κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης που πάσχιζα να χτίσω με τη θεραπεία. Ακόμη κι αν το βλέπω να έρχεται, ωστόσο δε μπορώ να το σταματήσω. Φοβάμαι, σκέφτομαι. Οι άνθρωποι της ζωής μου εξακολουθούν να βρίσκονται εδώ παρά την αναστάτωση. Κανείς δεν έφυγε τελικά. Και αυτό με τρομάζει ακόμη περισσότερο. Η στιγμή που καταλαβαίνω ότι η ζωή μου ήταν από πριν όμορφη. Εξακολουθεί να είναι. Κι όμως δε μπορούσα να διακρίνω την ομορφιά της… την οποία και άφησα στην άκρη πληγωμένη απ’ τη φουρτούνα και την κάλυψα με βεβαιότητα για την επερχόμενη καταστροφή που μάλλον ήταν από μόνη της αβέβαιη. Ίσως έτσι να είναι κάθε φορά. Ίσως πάλι να μην έχει καν υπόσταση και πνίγομαι κι εγώ μέσα στις ίδιες τις σκέψεις μου. Ο εαυτός μου επιστρέφει κι εγώ τρέχω να του πιάσω σφιχτά το χέρι, μην τυχόν και μου φύγει ξανά. Έλειπε για λίγο και έχει αρκετά να δει….

Ελπίδα Βεριτά