Στο εντυπωσιακό αυτό συμπέρασμα, καταλήγει έρευνα από το University College του Λονδίνου, το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και το Νοσοκομείο Ann Arbor Veterans Affairs. 

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο JAMA Internal Medicine, διαπίστωσε ότι για πολλούς ανθρώπους τα οφέλη από τη λήψη φαρμάκων διαβήτη "είναι τόσο μικρά, που υπερκαλύπτονται από τις μικρές βλάβες και τους κινδύνους που σχετίζονται με τη θεραπεία".

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα οφέλη από την θεραπεία μειώνονται με την ηλικία και μάλιστα ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερο από τα οφέλη, φθάνοντας στην ηλικία των 75. Υποστηρίζουν ότι εξαρτάται λιγότερο από το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα, από την ηλικία τους «και οι ενοχλήσεις και οι παρενέργειες της θεραπείας".
Οι ισχυρισμοί τους βασίζονται κυρίως σε μια 20ετή μελέτη θεραπειών διαβήτη τύπου 2 που συμπεριλαμβάνουν 5.102 άτομα στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου οι άνθρωποι με A1c πάνω από 6,5% διαγνώσκονται με διαβήτη. Οι ερευνητές εξέτασαν πόσο αποτελεσματικές ήταν οι θεραπείες του διαβήτη στην πρόληψη των επιπλοκών στα νεφρά, τα μάτια και την καρδιά, σε συνδυασμό με τον αυξημένο κίνδυνο παρενεργειών και την επιβάρυνση από τη λήψη χαπιών ή ενέσεων.

Ο John Yudkin από το University College του Λονδίνου, μεταξύ των συγγραφέων της έρευνας, δήλωσε ότι ένα τυπικό άτομο με διαβήτη τύπου 2 που αρχίζει θεραπεία στην ηλικία των 45 και μειώνει την A1c κατά 1% "μπορεί να κερδίσει μέχρι και δέκα μήνες υγιούς ζωής. Στην ηλικία των 75 ετών, μπορεί να κερδίσει μόλις τρεις εβδομάδες υγιούς ζωής. Εάν το αποτέλεσμα αυτό αξίζει για λήψη επί 10-15 χρόνια χαπιών και ενέσεων, με πιθανές παρενέργειες, μένει να κριθεί τελικά από τον ασθενή".

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι "τελικά, ο στόχος της θεραπείας δεν είναι η μείωση του σακχάρου στο αίμα αυτός καθεαυτός, αλλά για να αποτρέψει εξουθενωτικές ή θανατηφόρες επιπλοκές". Εάν ο κίνδυνος των επιπλοκών αυτών «είναι σε αρκετά χαμηλά επίπεδα και η επιβάρυνση από τη θεραπεία αντίστοιχα υψηλή, τότε, η θεραπεία θα κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό. Η ισορροπία μεταξύ των δύο, δεν μπορεί ποτέ να ορίζεται από μια απλή εικόνα, όπως το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα".

Ο επικεφαλής συγγραφέας Sandeep Vijan, Καθηγητής Παθολογίας στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, συμφώνησε, λέγοντας ότι "εάν έχετε χαμηλό σάκχαρο στο αίμα, πιθανή αύξηση του βάρους ή διατάραξη της καθημερινής ζωής από τις συχνές ενέσεις ινσουλίνης – και όλα αυτά με ελάχιστα οφέλη για την υγεία – τότε τα φάρμακα κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό".

Σχολιάζοντας τη μελέτη, ο Simon O'Neill, διευθυντής του Diabetes UK, σημείωσε ότι «προφανώς, οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 χρειάζονται την ινσουλίνη για να μείνουν ζωντανοί", αλλά για τον τύπο 2, χρειάζεται ισορροπία μεταξύ θεραπειών που βοηθούν στην επιμήκυνση της ζωής και των παρενεργειών που επιδρούν αρνητικά στην ποιότητα ζωής». Και πρόσθεσε πως η μελέτη "τονίζει τη σημασία της κοιτάζοντας τις ατομικές ανάγκες του ατόμου με διαβήτη τύπου 2, αντί να υιοθετήσει μια γενική προσέγγιση".

Πηγές:
JAMA Internal Medicine

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ιουλία Τσέτη στο iatronet.gr: Αυτό είναι το όραμά μου για τον ΣΕΒ
Απάντηση Γεωργιάδη στις αιτιάσεις για την κάλυψη του Conference Cup από το νοσοκομείο "Ευαγγελισμός"
Κερδίζει την πατέντα για το εμβόλιο Covid η Moderna