Η ελεύθερη πτώση της Ελληνικής οικονομίας, οι οριζόντιες μειώσεις τιμών των φαρμάκων (14 από το 2009 ως σήμερα) και η σχεδόν μηδενική παρουσία των τραπεζών, σκιαγραφούν ένα μέλλον κάθε άλλο παρά ευοίωνο για έναν κλάδο με 3.000  άμεσα εργαζόμενους και περισσότερες από 5.000 σχετιζόμενες θέσεις εργασίας. 

Μέσα σε αυτό το καταστροφικό πλαίσιο, μας λέει ο Θ.Γ. Σκυλακάκης, Φαρμακοποιός και δ/νων σύμβουλος της ΠΡΟΦΑΡΜ Α.Ε., καθώς και Γραμματέας του Πανελλήνιου Συλλόγου Φαρμακαποθηκάριων,  αν υπάρχει ένα καλό νέο για τις ιδιωτικές φαρμακαποθήκες, αυτό είναι η αύξηση του μεριδίου αγοράς τους έναντι των συνεταιριστικών.

Ειδικότερα, σήμερα περίπου το 60% της αγοράς καλύπτεται από ιδιώτες έναντι 48% το 2006. Αυτό οφείλεται σε ένα κυρίως λόγο: το ότι οι ιδιώτες προέβησαν σε γενναίες αυξήσεις κεφαλαίου όσο στέρευε ο τραπεζικός δανεισμός, κάτι που οι συνεταιρισμοί δεν μπόρεσαν να κάνουν λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των μελών τους, με αποτέλεσμα οι ιδιωτικές φαρμακαποθήκες σήμερα να έχουν  άνω των  160 εκατ. ευρώ ίδια κεφάλαια έναντι 100 εκατ. ευρώ των συνεταιρισμών και έτσι να έχουν σημαντικά μεγαλύτερη δυνατότητα πιστοδότησης των φαρμακείων πελατών τους. 

Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό για να κρατήσει ζωντανό τον κλάδο και σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας στις υπάρχουσες επιχειρήσεις.   

Η μείωση της ύλης που εμπορεύονται οι φαρμακαποθήκες είναι η μεγαλύτερη απειλή για αυτές. Μια μείωση, όπως αναφέρει η πηγή μας, που ξεκίνησε με τον Ν.3816, ο οποίος εγκαθίδρυσε ένα αναποτελεσματικό Σοβιετικού τύπου κρατικό μονοπώλιο στα ακριβά φάρμακα και ολοκληρώθηκε φέτος με την αφαίμαξη των ΜΗΣΥΦΑ και τη μεταφορά μέρους τους στα σούπερ μάρκετ προς όφελος του καταναλωτή. 
    
Την ίδια στιγμή, η ραγδαία μείωση των παράλληλων εξαγωγών από 1,1 δις. το 2004 σε 400 εκατ. το 2015 συρρίκνωσε τα περιθώρια κέρδους τα οποία έτσι και αλλιώς είναι τα χαμηλότερα στην Ε.Ε.

Είναι λοιπόν προφανές, σημειώνει ο κ. Θ. Γ. Σκυλακάκης, ότι αν οι φαρμακαποθήκες δεν θέλουν να προστεθούν στη λίστα των "επαγγελμάτων που χάνονται" πρέπει να επιτύχουν μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα:

1 .Διεκδίκηση και ανάκτηση των φαρμάκων υψηλού κόστους, καθώς στα επόμενα 10 χρόνια θα αποτελούν το 60% της δαπάνης (σήμερα κατέχουν το 25% περίπου)

2. Ανάπτυξη νέων προϊόντων στη λογική του Private label

3. Παράλληλες εισαγωγές και ανάπτυξη δικού τους portfolio προϊόντων, και-γιατί όχι-εισαγωγές ελλειπτικών φαρμάκων, κάτι που σήμερα γίνεται από τον ΙΦΕΤ

4. Συγχωνεύσεις ή/ και εξαγορές για την επίτευξη μεγαλύτερών σχημάτων, που δημιουργούν  οικονομίες κλίμακος, και βελτιώνουν τη διαπραγματευτική θέση μιας επιχείρησης  έναντι των προμηθευτών της

5. Ανάπτυξη υπηρεσιών προς τα φαρμακεία, αλλά και προς την Πολιτεία

6. Προάσπιση του δικαιώματος των παράλληλων  εξαγωγών σε συνδυασμό με την υιοθέτηση ενός κώδικα δεοντολογίας από πλευράς τους.  

Αν επιτευχθούν τα παραπάνω, ο κλάδος όχι μόνο θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά θα μπει και σε τροχιά ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Σε αντίθετη περίπτωση, καταλήγει ο ίδιος, σε πολύ λίγα χρόνια η λέξη "φαρμακαποθήκη" θα συντάσσεται με το πρόθεμα "ήταν μια φόρα και έναν καιρό ", και εκείνος που θα ζημιωθεί περισσότερο θα είναι ο Έλληνας ασθενής, βλέποντας την πρόσβασή του στο φάρμακο να μειώνεται δραματικά, καθώς οι φαρμακαποθήκες είναι αυτές που τη διασφαλίζουν, τόσο πιστοδοτώντας τον ΕΟΠΥΥ (μέσω των φαρμακείων), όσο και πραγματοποιώντας καθημερινά πάνω από 50.000 παραδόσεις φαρμάκων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

 

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ζεαξανθίνη: Όσα πρέπει να ξέρουμε για το αντιοξειδωτικό των ματιών
Ξεκινά σε λίγες ημέρες το 14ο Συνέδριο Φαρμακευτικού Management
Ποια αντισυλληπτικά συνδέονται με πρόκληση όγκων στον εγκέφαλο