Ο φόβος για τον φόβο - η πρώτη και τελευταία απειλή

Ζω εδώ και χρόνια με αυτοάνοσο νόσημα στο ήπαρ και αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι η μεγαλύτερη απειλή είναι ο φόβος. Με δεδομένο ότι η αυτοναοσιακή κατάσταση προυποθέτει καλό τρόπο ζωής χωρίς άγχη και στενοχώριες, χωρίς πίεση και στρές, αυτό που έχω να πω είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει σε καμμία περίπτωση, ειδικά για μένα που δεν υπάρχει εξασφαλισμένο χρήμα και που ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση είνια σκληρός. Η μόνη μου παρηγοριά τις μοναχικές στιγμές είναι ότι η ασθένεια είναι ανενεργή εδώ και πολλά χρόνια και πως παρά την συνεχή φαρμακευτική αγωγή, δεν έχουν παρουσιαστεί σημάδια κόπωσης ή καταβολής του οργανισμού. Η κάθε μέρα κερδίζεται από εμάς τους ίδιους, σε μας εναπόκειται το πως θα προχωρήσουμε και θα πορευθούμε. Στην περίπτωση του αυτοάνοσου νοσήματος οι στρατιώτες του οργανισμού στρέφουν για κάποιο λόγο τα όπλα τους κατά του ίδιου του οργανισμού. Εκεί έγκειται η δυσκολία. Και σε όργανα όπως το ήπαρ, τα πράγματα περιπλέκονται. Η δύμαμη όμως και η αισιοδοξία, σε συνδυασμό με την αποφυγή καταχρήσεων, βοηθούν πολύ. Πιστέψτε με ότι με το να σκέφτομαι μακριά από το πρόβλημα, εξαφάνισα σχεδόν την ύπαρξή του. Βέβαια πρέπει να ανταποκριθεί και ο οργανισμός - άλλα πέστε μου, τι άλλο είναι αυτός εκτός από σώμα? Δεν είναι σκέψη,δεν είναι ιδέες, δεν είναι εντέλει ψυχή? Γι΄αυτό σας λέω, φροντίστε το πνεύμα και την ψυχή σας, τον νου και τα αισθήματά σας - για τα άλλα θα επιμεληθεί το σώμα. Και ποιος ξέρει, κάποια μέρα ίσως όλα να είναι διαφορετικά, καθώς ο φόβος θα εκλείψει από μόνος του.