Δίλημμα

Ιστορικό

Ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή

Ερώτηση

Καλησπέρα. Πριν 2 χρόνια περίπου ένας συμφοιτητής μου άρχισε να με προσεγγίζει ερωτικά. Το άτομο αυτό εγώ το απέφευγα γενικά γιατί το θεωρούσα αμήχανο και περίεργο και γενικά μου το έκραζαν διαφτοα άτομα. Ωστόσο λόγω καραντίνας και επειδή μια φορά έτυχε να με ακουσει για ένα προσωπικό μου θέμα και να μου δώσει μερικές σωστές συμβουλές αποφάσισα να δεχτώ να βγω μαζί του. Τότε πήγε να με φιλήσει. Εγώ τον απέφυγα όμως από τότε άρχισα να τον βλέπω αλλιώς όχι ακριβώς ερωτικά απλώς μου άρεσε ότι ήταν ευγενικός και διαχειριστηκε ωραία την άρνηση μου . Έτσι μετά από λίγες μέρες αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία μιας και δεν είχα κάνει κάτι ερωτικό για πολύ καιρό και ήθελα κάποια στιγμή να ζήσω κάποιες εμπειρίες. Η σχέση λοιπόν ήταν γεγονός μετά από λίγες μέρες. Ωστόσο καθώς οι μήνες περνούσαν άρχισα να καταλαβαίνω ότι καλώς τον θεωρούσα περίεργο γιατί είχε υπερβολικά πολλές φοβίες και ήθελε συνέχεια να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο μαζί μου και να μου μιλάει όλο για τον εαυτό του και τις φοβίες του. Επειδή όμως τότε ήμουν σε μια δύσκολη φάση δυστυχώς κι εμένα με βόλευε να βγαίνω από το σπίτι και έτσι εκμεταλλευτηκα στο έπακρο τις ευκαιρίες που μου έδινε να βγαίνω περνώντας όλο και περισσότερο χρόνο μαζί του . Σταδιακά μου έγινε εθισμός. Μετά από 8 μήνες αρχίσαμε και να κοιμόμαστε κάθε μέρα μαζί. Ήταν το τελειωτικό χτύπημα . Πια τον είχα συνηθίσει και είχα εθιστεί τόσο πολύ σε αυτόν που δεν μπορούσα να τον αφήσω ενώ καταλαβαίνα ότι δεν είναι φυσιολογικός ( δεν είχε καμία επαγγελματική ενασχόληση όπως και εξακολουθεί να μην έχει λόγω ψυχολογικών θεμάτων και περίεργων στόχων) και δεν περνούσαμε καλά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου καθώς είτε ήθελε παρηγοριά για τους παραλογους φόβους του είτε ήθελε βοήθεια για τα ανέφικτα σχέδια του ( χωρίς να τα θεωρεί ανεφικτα) . Έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε 2 χρόνια μαζί με άλλες περιόδους να είναι καλύτερες και άλλες χειρότερες αλλά χωρίς να αλλάζει ποτέ ο ύπνος μαζί κάθε βράδυ. Αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα για μένα γιατί πια έχω συνηθίσει να κοιμάμαι μαζί του και νιώθω άσχημα να κοιμηθώ μόνη ή να μην το δω κάθε βράδυ ( μάλιστα νιώθω και μια μορφή απόρριψης και τρέμω μην γίνει αυτο) . Γενικά καταλαβαίνω ότι όλο αυτό δεν είναι υγιές επίσης έχει πάει κι εμένα πισω επαγγελματικά ( έχω αφήσει 1 χρόνο τη σχολή μου) και έχω χαθεί με όλες τις καλές μου φίλες γιατί πια τις βλέπω μόνο μαζί του ( και το άρρωστο είναι ότι θελω κι εγώ να είναι μαζί γιατί αλλιώς θα σκέφτομαι μην με ξεχάσει ή μην αρχίσει τώρα κι αυτός να βγαίνει μόνος με φίλους χωρίς εμένα) . Γενικά όλες μας οι παρέες πλέον είναι κοινές και βγαίνουμε πάντα μαζί. Γενικά νιώθω ότι ζούμε σαν ένας άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι όλο αυτό είναι άρρωστο ξαναλέω ωστόσο πάντα ήθελα κάποιον να μου δίνει πολύ χρόνο και να με έχει πάνω από όλους και αυτός είναι ο λόγος που κόλλησα τόσο και που ακόμα δεν τον αφήνω. Φοβάμαι ότι θα είναι δύσκολο ειδικά τον πρώτο καιρό. Ταυτόχρονα όμως ξέρω ότι θα είναι και σωτήριο. Κάποια συμβουλή?