Παιδιά και νέοι στο κρεβάτι του πόνου

Μπορείς να συγκινηθείς από πολλά, να λυγίσεις από περιστατικά και ιστορίες. Όμως όταν βλέπεις παιδιά και νέους στο κρεβάτι του πόνου, δεν μπορείς να συγκρατηθείς και σκέφτεσαι πως μακάρι να ήσουν εσύ στην θέση τους και αυτά να ήταν υγιή, να μπορούσαν να ζήσουν τη ζωή τους που είναι μπροστά τους. Καλώς ή κακώς - και αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε - κάποια στιγμή παραχωρούμε την θέση μας στους νεώτερους που έχουν να προτείνουν νέες ιδέες και σχέδια. Όσο και να θέλουμε να παραμείνουμε στο προσκήνιο, από ένα σημείο και μετά, παίζουμε τον ρόλο του καθοδηγητή ή απλά του συμβουλάτορα (με την καλή έννοια), διότι βιολογικά έχουμε φθαρεί για να μπορούμε να τρέχουμε στο κάθε τι. Ο ρόλος μας αλλάζει, τροποποιείται. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που βλέπεις νέους και παιδιά να νοσούν και να μην μπορούν να ζήσουν την ζωή τους? Εκεί τα λόγια περιττεύουν, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, το θέαμα και μόνο αρκεί. Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, θα πρέπει να σκεφθείς πως στην θέση τους θα έπρεπε να είναι κάποιοι μεγαλύτεροι, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν είναι σεβαστή η ζωή σε κάθε ηλικία. Όμως τα παιδιά....

Αυτό πρέπει να εξετάζουμε την κάθε στιγμή, να αναλογιζόμαστε την αξία της ζωής και το πόσο αδικούνται κάποια παιδιά και νέοι στο ξεκίνημα της ζωής τους. Αυτό και τίποτε περισσότερο.