Η Ολυμπία Αλεβιζοπούλου-η ταμίας της ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α.-νοσεί από αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα και μιλά για το νόσημά της...

Η Ολυμπία Αλεβιζοπούλου νοσεί από αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα και μας μιλά για το πώς έγινε η διάγνωση της νόσου,για τις δυσκολίες που έχει...

Τρίτη, 30 Μαΐου 2017, 15:48
Τροποποίηση: Παρασκευή, 17 Νοεμβρίου 2023, 09:36

ελληνική εταιρεία αντιρευματικού αγώνα (ελ.ε.αν.α.)

Η Ολυμπία Αλεβιζοπούλου νοσεί από αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα και μας μιλά για το πώς έγινε η διάγνωση της νόσου,για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει,για το στιγματισμό που έχει δεχτεί,για το πόσο σημαντική είναι η άσκηση,ενώ τέλος δίνει το δικό της μήνυμα προς όλους τους νοσούντες!

Ας την ακούσουμε!!!

https://www.youtube.com/watch?v=TF2onb17zwM



Τι λέει η Ολυμπία στο βίντεο...


Είμαι η Ολυμπία έχω διαγνωστεί με αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα και θα σας μιλήσω για το νόσημα αυτό και πώς επηρεάσει τη ζωή μου μέχρι τώρα. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν στην ηλικία των 11 ετών ήταν πόνος στα γόνατα και στο ύψος του θώρακα, στο στέρνο.

Αρχικά πήγαμε στον παιδίατρο, ο οποίος μας συνέστησε να ασχοληθώ με την άθληση. Μέχρι την ηλικία των 15 ετών ασχολιόμουν με τον αθλητισμό και για τους πόνους συνέχιζα με απλά αναλγητικά, depon .

Στην ηλικία των 15 ετών σταματάω τον αθλητισμό γιατί τα συμπτώματα έγιναν πιο έντονα και μετά από δύο χρόνια στηνηλικία των 17 ετών, μπαίνω για χειρουργείο σκωληκοειδίτιδας και ο γιατρός μας είπε ότι δεν έχει φλεγμονή, που σημαίνει ότι κάποιος άλλος παράγοντας την ενεργοποίησε.

Αυτό μου έδωσε την ώθηση να παραπεμθώ σε άλλο γιατρό γιατί είχα και πόνους στη μέση. Πήγα σε ορθοπεδικό, ο οποίος μου πρότεινε να κάνω κάποιες άλλες εξετάσεις όπως αξονική στη σπονδυλική στήλη, η οποία δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Συνέχισα να παίρνω αναλγητικά, αυτό που μου συνέστησε δηλαδή και ο γιατρός.

Τα συμπτώματα συνεχίζονταν να υπάρχουν στις αρθρώσεις, στην σπονδυλική στήλη μέχρι και την ηλικία των 28 ετών. Όταν έπιασα δουλειά ως νοσηλεύτρια, οι ώρες εργασίας και ο χώρος στον οποίο εργαζόμουν με έφτανε σε σημείο να κουράζομαι τόσο πολύ που ο πόνος έγινε πιο έντονος και έφτασα σε σημείο να μείνω στο κρεβάτι κάποια στιγμή. Να μην μπορώ να σηκωθώ.

Αυτή η κατάσταση με ανάγκασε να πάω στον Διευθυντή ορθοπαιδικό του νοσοκομείου στο οποίο εργαζόμουν και μου είπε ότι πρέπει να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις επειδή αυτά είναι συμπτώματα ρευματοειδούς νοσήματος. Έκανα τις εξετάσεις, βγήκαν θετικές και έτσι πήγα σε ρευματολόγο.

Στον επαγγελματικό χώρο στιγματίστηκα από τους συναδέλφους μου, επειδή αρχικά δεν πίστευαν ότι έχω κάποιο πρόβλημα, θεωρούσαν ότι δεν έχω όρεξη να δουλέψω, δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίζω τέτοιο πρόβλημα αφού είμαι νέος άνθρωπος και όταν πλέον πείστηκαν ότι υπάρχει όντως η νόσος μετά αντιμετώπισα πρόβλημα, του τύπου είμαι ανίκανη να εργαστώ, δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα σε αυτό το χώρο.

Στην προσωπική μου ζωή με επηρέασε σημαντικά, όταν έγινε η διάγνωση, ο σύντροφος μου τότε δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί και χώρισα. Έμεινα για αρκετά μεγάλο διάστημα μόνη μου.

Η κίνηση και η άσκηση είναι πολύ σημαντικά για την εξέλιξη της νόσου. Μας βοηθάει πάρα πολύ! Δεν πρέπει να μένουμε στάσιμοι στην καθημερινότητά μας!

Θα ήθελα να ακουστεί : 1ον) Ότι είμαστε νέοι άνθρωποι και έχουμε διάθεση για ζωή 2ον) Ότι πρέπει να γίνεται έγκαιρη διάγνωση και να μην ταλαιπωρούνται τα άτομα που πάσχουν από αυτά τα νοσήματα, δεν είναι μόνο ηλικιωμένοι άνθρωποι, αλλά είναι και νέοι και 3ον) Να μάθει ο κόσμος για αυτά τα νοσήματα, να ενημερωθεί και να τα σεβαστεί περισσότερο!


Ελληνική Εταιρεία Αντιρευματικού Αγώνα

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ