Μεγαλώνω...

Η θεραπεία είναι τρομακτική όταν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι χωρίς τη θλίψη σου. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσε κάποιος να σε αγαπήσει τη...

Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2016, 15:35
ελπίδα βεριτά

Η θεραπεία είναι τρομακτική όταν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι χωρίς τη θλίψη σου. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσε κάποιος να σε αγαπήσει τη στιγμή που δεν είσαι σίγουρος αν εσύ αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε κάνει να αισθάνεσαι αβεβαιότητα, γιατί το μέλλον είναι άγνωστο όταν κυνηγάς την ευτυχία. Θέλεις απελπισμένα να φτάσεις σε αυτήν, όμως ο δρόμος είναι μακρύς και τα εμπόδια γίνονται φαντάσματα.. ακόμη κι όταν τα προσπερνάς, φοβάσαι πως βρίσκονται κάπου πίσω σου και σε ακολουθούν τα βράδια. Αλλά κάποτε το νιώθεις, ήρθε η στιγμή. Ήρθε και για μένα αυτή η στιγμή.

Ξέρεις, ακόμη κι αν το ένιωσα, κάπου το έχασα για λίγο. Ίσως γιατί έπρεπε να περάσω πάνω από ένα πελώριο τοίχος, χτισμένο από λάθη, αποτυχίες, δάκρια, ανασφάλειες και φόβους. Ίσως γιατί είχα πλέον πιστέψει πως μόνο η θλίψη και η λύπηση για τον εαυτό μου είχαν εξασφαλίσει μια σίγουρη θέση δίπλα μου. Πράγματι, έτσι ήτανε για χρόνια. Δεν μου ήταν δύσκολο να τις αφήσω πίσω και να τις κρατήσω στο παρελθόν. Εκείνο που φαντάζει αδύνατο κάποιες στιγμές, είναι το να προχωρήσω μπροστά. Φαντάζει αδύνατο, γιατί όσο κι αν το θέλουμε, όταν αποφασίζουμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή τα πράγματα ποτέ δε μένουν ίδια. Παλεύουμε να τα κρατήσουμε όλα στη θέση τους όμως εκείνα αλλάζουν. Και όταν όλα αλλάζουν, αυτό μας πονάει. Μεγαλώνω, σκέφτηκα.

Η διαταραχή μου έχει μια σταθερή θέση στην καθημερινότητά μου. Είχε πάντοτε μια σταθερή θέση. Κάποτε ήταν ισχυρή. Ήταν τόσο δυνατή, η στάση της τόσο επιβλητική και το βλέμμα της καρφωμένο πάνω μου. Πώς θα μπορούσα να αντισταθώ? Όμως τώρα μεγαλώνω. Ωριμάζω. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι τη διαφορά ανάμεσα στο σεβασμό και τη λύπηση. Και έχω αρχίσει να επιλέγω το σεβασμό και να πιστεύω πως τον αξίζω. Δεν με πειράζει πια που έχω διπολική διαταραχή ούτε με πειράζει που έχω διαταραχή προσωπικότητας. Σχεδόν όλη μου τη ζωή, προσδιορίζω τον εαυτό μου μέσα από εκείνες. Αλλά όσο μεγαλώνω, μαθαίνω πως η μεγαλύτερη δυσκολία μου προερχόταν από το γεγονός ότι δεν τις αποδεχόμουν. Προερχόταν από το γεγονός ότι ξεχνούσα πως κάπου πίσω από όλα εκείνα τα εμπόδια υπάρχει κάτι καλύτερο, κάτι πιο δυνατό, κάτι αληθινό. Υπάρχω εγώ. Είμαι εγώ όταν κλαίω. Είμαι εγώ όταν γελάω. Είμαι εγώ όταν πονάω. Ξέρω ότι δε σου αρέσει να με βλέπεις να πονάω. Όμως μη φοβάσαι. Άσε με να είμαι θλιμμένη. Η θλίψη βρίσκει τον δικό της τρόπο να υποχωρεί στο τέλος. Γι’ αυτό μη φοβάσαι. Είμαι απλώς εγώ.

Ελπίδα Βεριτά

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ