Τώρα ξέρω καλύτερα...

Σήμερα δε ξύπνησα με αυτή τη λάμψη στα μάτια μου. Λένε ότι θα γίνει κι αυτό, μόλις επουλωθούν όλες οι πληγές μου και μόλις συναρμολογήσω όλα τα χαμένα κομμάτια μου. Μάλλον δε βρίσκομαι ακόμη σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: τώρα ξέρω καλύτερα. Έχω επιβιώσει. Είμαι εδώ. Μπερδεμένη, χαμένη... αλλά εδώ.

Μοιάζει σαν κάθε μέρος του σώματος μου να πονάει από τη θλίψη. Λένε ότι για να μπορέσω να βοηθήσω άλλους ανθρώπους πρέπει να κάνω πρώτα το σκοτάδι μου φως, για μένα. Υποθέτω πως ακόμα είμαι ένα αυτοκαταστροφικό πλάσμα που λέει στους άλλους ανθρώπους ότι η αυτοκαταστροφή δεν είναι η απάντηση. Λένε ότι επειδή αντέχουμε τον πόνο, αυτό δε σημαίνει και πως τον αξίζουμε. Η ζωή? Ναι η ζωή είναι άδικη κάποιες φορές. Μεσημέριασε. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άρχισα να φτιάχνω μια λίστα από τραγούδια που λάτρευα όσο ήμουν χαρούμενη. Τραγούδια που μου θύμιζαν ποια συνήθιζα να είμαι λίγο καιρό πριν, πριν η θλίψη χτυπήσει την πόρτα μου ξανά. Η μουσική ηχούσε τόσο δυνατά στα αυτιά μου που μπορούσα να δω τις πεταλούδες να πετάνε και πάλι έξω από το παράθυρο. Δεν με ένοιαζε αν μπορούσα να τραγουδήσω ή αν δε μπορούσα. Δεν είχε σημασία. Χρειαζόταν μονάχα να πάρω μια βαθειά ανάσα και να ακολουθήσω τους στίχους με όλα όσα έκαιγαν μέσα μου. Με τον δικό μου τρόπο. Με τον δικό μου ρυθμό.

Ξύπνησε ο παιδικός μου εαυτός. Ένας βομβαρδισμός ερωτήσεων ακολούθησε, γιατί τάχα τον εγκατέλειψα για αρκετό καιρό. Τι να του απαντούσα? Τον εγκατέλειψα γιατί πληγώθηκα. Όχι από τους λάθος ανθρώπους. Από τους σωστούς ανθρώπους. Αγάπησα, αφέθηκα, δόθηκα και πληγώθηκα. Και στο τέλος πλήγωσα μόνη μου τον ίδιο μου τον εαυτό και κάθε ίχνος παιδικότητας που είχε απομείνει. Έκανα λάθη τα οποία αποδέχτηκα και έμαθα να υπάρχω με τις συνέπειες. Δεν είμαι τέλεια. Είμαι μια σειρά από ατέλειες γεμάτες χρώματα. Αυτός όμως δεν είναι τελικά και ο παιδικός μου εαυτός? Έρχονται στιγμές που δε θέλω να υπάρχει. Στιγμές που δε θέλω ούτε εγώ να υπάρχω. Όμως έχω εκατομμύρια λόγους για να βρίσκομαι εδώ και απλώς δεν τους έχω ανακαλύψει ακόμη. Λένε ότι θα τους ανακαλύψω, μόλις θεραπευτώ πραγματικά. Αλλά θα χρειαστεί χρόνο και μπορεί στο ενδιάμεσο να πονέσω ξανά και να με εγκαταλείψω ξανά. Κι αυτό δεν πειράζει. Δεν επουλώνονται όλες οι πληγές με μια προσπάθεια.

Δεν πειράζει κι αν φοβηθώ. Δεν πειράζει κι αν πονέσω. Δεν πειράζει ακόμη κι αν με εγκαταλείψω ξανά για λίγο. Τίποτα από αυτά δεν πειράζει. Αλλά το να παρατήσω κάθε προσπάθεια... αυτό δεν είναι η απάντηση. Ήθελα να φτιάξω μια λίστα από χαρούμενα τραγούδια, όμως έμεινε στη μέση, αφού η θλίψη μου ήταν τόσο έντονη που στο τέλος όλα όσα άκουγα είχαν στίχους γεμάτους πόνο. Αλλά και πάλι, δεν πειράζει. Τότε θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει να τρώω μυλόπιτες. Και θυμήθηκα πως όταν το μόνο που διαθέτει το κατάστημα είναι σοκολατόπιτες, απλώς παίρνω μια και απολαμβάνω το γλυκό μου. Στη μάχη που δίνω όμως, προσπαθώ να προχωρήσω μπροστά και συχνά είμαι τόσο κολλημένη στο πλάνο που έχω φτιάξει, που όταν παρεκκλίνω από αυτό, ξεχνάω να απολαμβάνω όσα έρχονται στη διαδρομή μου.

Αν κάτι θα ήθελα να ξέρει ο παιδικός μου εαυτός, είναι ότι μπορεί να μη βρίσκομαι εκεί που χρειάζομαι να είμαι, αλλά ευτυχώς έχω παλέψει αρκετά ώστε να μην είμαι εκεί που συνήθιζα να βρίσκομαι. Έμαθα να με αγαπάω λίγο λίγο με τον καιρό. Κι αυτό ίσως να είναι σημαντικό. Γιατί όταν πλησιάζει τρεις τα χαράματα κι εγώ είμαι ξαπλωμένη στο πάτωμα και κλαίω, ελπίζοντας να φύγει όλος ο πόνος, τότε μόνη μου πρέπει να βρίσκω το κουράγιο να σηκώνω τον εαυτό μου και να πηγαίνω παρακάτω. Κανείς άλλος, μόνο εγώ. Να σηκώνομαι από το έδαφος και απλώς να πηγαίνω παρακάτω.

Δεν πειράζει που πέρασε άλλη μια μέρα κι εγώ δεν είχα αυτή τη λάμψη στα μάτια μου. Λένε ότι, τουλάχιστον τώρα, ξέρω καλύτερα.

Καληνύχτα παιδικέ μου εαυτέ..

Ελπίδα Βεριτά