Ολιστική αντιμετώπιση στον πάσχοντα από καρκίνο

Αναγκαία περισσότερο από ποτέ είναι η ανάπτυξη ενός δικτύου που θα προσφέρει ολιστική αντιμετώπιση στον πάσχοντα από καρκίνο. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αρκετή η θεραπεία του σώματος, αν δεν συνδυάζεται και με τη θεραπεία των ψυχικών τραυμάτων, που προκαλεί η συγκεκριμένη ασθένεια. 

Το θέμα αυτό αναδείχτηκε με ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο στον πλαίσιο των εργασιών της πρώτης μέρας του διήμερου 2ου Συνεδρίου Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης στην Ογκολογία με θέμα «Κατανοώντας την Ανάγκη - Διερευνώντας το Κενό», που διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής» Αχαΐας. Υποστηρικτές του συνεδρίου ήταν η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και ο Ιατρικός Σύλλογος Πάτρας, ενώ τέλεσε υπό την Αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου (ΕΛΛΟΚ) και του Ελληνικού Συνδέσμου Νοσηλευτών Ελλάδος (ΕΣΝΕ).

Το συνέδριο ξεκίνησε με την περιγραφή των συνθηκών αντιμετώπισης των γυναικών με καρκίνο του μαστού και οι οποίες οδήγησαν στη δημιουργία του Συλλόγου Μαστεκτομηθέντων Γυναικών. Μια πρωτοπόροςδημιουργία για την ψυχοκοινωνική υποστήριξη της γυναίκας με καρκίνο μαστού στην Ελλάδα.

Το θέμα παρουσίασε η προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Μεταξά, Ιωσηφίνα Σκούρτα, υπό τον τίτλο: «Έτσι ξεκίνησαν όλα», υπό τον συντονισμό της προέδρου του Συλλόγου «Άλμα Ζωής» Αχαΐας Αγγελικής Στεφανάκη και της Παρασκευής Μιχαλοπούλου, προέδρου του Πανελλήνιου Συλλόγου «Άλμα Ζωής».

Η κ. Σκούρτα ξεκίνησε τις περιγραφές της από τη δεκαετία του '70. «Ήμουν κοινωνική λειτουργός στο νοσοκομείο ''ΜΕΤΑΞΑ''. Τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσω, ήταν ένα κουβάρι. Η διάγνωση του καρκίνου συνδεόταν με τον θάνατο, τον πόνο και τον φόβο. Η ενημέρωση της ακολουθίας γιατρός, ασθενής, οικογένεια ήταν είτε απούσα, είτε πλημμελής πολύ μακριά φυσικά από την ιδανική.

Η οικογένεια είχε έναν υπερπροστατευτικό ρόλο και δεν επέτρεπε στον γιατρό να ανακοινώσει στη γυναίκα την ασθένειά της» και πρόσθεσε:

«Όλα γίνονταν για να προληφθεί η ασθένεια. Αυτό το είχε υιοθετήσει η πλειοψηφία των γιατρών για να αντιμετωπίζουν την ασθενή. Αυτό όμως στερούσε από τη γυναίκα τη δυνατότητα έκφρασης των συναισθημάτων της. Να πενθήσει για την απώλεια του μαστού κ.ά. Όσες γυναίκες υποψιάζονταν -και πιστεύω ότι αυτό αφορούσε την πλειοψηφία-, ζούσαν βυθισμένες στην αίσθηση του αβοήθητου από όλους. Μαζί με τον μαστό τους έχαναν και τον έλεγχο του εαυτού τους. Και αυτό ήταν μία πρόκληση για την κοινωνική λειτουργό».  

Η ίδια σημείωσε ότι για πολλά χρόνια η πλειοψηφία των γιατρών δεν αναγνώριζε την ανάγκη της κοινωνικής υποστήριξης της ασθενούς, η οποία γίνονταν μόνο με παραπεμπτικό γιατρού. «Οι θεραπευτικοί χειρισμοί ήταν βάρβαροι. Γίνονταν ριζικές μαστεκτομές. Ο καθαρισμός μασχάλης ήταν ένας δεύτερος ακρωτηριασμός. Μια γυναίκα αναγκαζόταν να αλλάξει τον εργασιακό της προσανατολισμό. Άλλες έπαιρναν μία πρόωρη συνταξιοδότηση αναπηρική. Έτσι φτάσαμε στη δημιουργία αυτού του Συλλόγου. Μέχρι τότε οι γυναίκες δεν εξέφραζαν σε κανέναν τα συναισθήματά τους. Η εκπαίδευση βοήθησε τις γυναίκες αυτές σταδιακά να μιλήσουν για τις φοβίες, τις ανησυχίες και τις αγωνίες τους αλλά και για τα δικαιώματά τους, ώστε στη συνέχεια να τα διεκδικήσουν και ακολούθως φυσικά να σταθούν δίπλα στις άλλες γυναίκες».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η συνεδρία που ανέδειξε την αξία της ψυχοκοινωνικής υποστήριξης στην ογκολογία, την οποία συντόνιζαν ο ψυχίατρος Σάββας Σαββόπουλος και η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Καρκίνου, Καίτη Αποστολίδου.

Στόχοι του συνεδρίου:

• Ανάδειξη της ψυχοκοινωνικής διάστασης του καρκίνου σε όλα τα στάδια της νόσου τόσο για τους πάσχοντες, όσο και τις οικογένειες, αλλά και τους φροντιστές τους
• Ανάδειξη της σπουδαιότητας της ψυχοκοινωνικής ογκολογίας ως σημαντικό πυλώνα της θεραπευτικής αντιμετώπισης του καρκίνου
• Συμβολή στην ενημέρωση και κυρίως στην εκπαίδευση των απασχολούμενων στον τομέα και
• Δημιουργία ενός δικτύου της ογκολογικής κοινότητας για την ψυχοκοινωνική ογκολογία.