Την εμπειρία του από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, στις 28 Φεβρουαρίου 2023, περιγράφει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας εργαζομένων στα νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ). Ο Μιχάλης Γιαννάκος αναφέρει:

"Βρισκόμουν σε περιοδεία σε υγειονομικές μονάδες της Θεσσαλονίκης. Τις πρώτες πρωινές ώρες 29 Φλεβάρη 2023 κτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν συναδέλφοι των νοσοκομείων της Λάρισας. Κλαίγοντας με ενημέρωσαν για τη τραγωδία, καθώς επίσης για τη μεταφορά των πρώτων νεκρών και τραυματιών στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι οι πληροφορίες μιλάνε για δεκάδες νεκρούς. Στο άκουσμα της είδησης πάρα πολύ εργαζόμενοι προσέτρεξαν στα νοσοκομεία της Λάρισας για βοήθεια. Το ίδιο και τα πληρώματα ασθενοφόρων που από τη πρώτη στιγμή απεγκλώβιζαν και μετέφεραν τραυματίες στα δύο νοσοκομεία της Λάρισας και τους νεκρούς στο Γενικό νοσοκομείο Λάρισας.

Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν με πούλμαν στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Επειδή ήμουν Θεσσαλονίκη, έσπευσα αμέσως στο νοσοκομεία ΑΧΕΠΑ και Γεννηματάς Θεσσαλονίκης τα οποία εφημέρευαν.

Συνομίλησα με πολλούς εκ των τραυματιών που νοσηλευόνταν στα δύο αυτά νοσοκομεία. Με λυγμούς μου περιέγραψαν τη κόλαση που έζησαν. Οι ίδιοι, τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, κατάφεραν να ξεφύγουν από τη κόλαση ζωντανοί. Είδαν συνεπιβάτες των διπλανών καθισμάτων του τραίνου νεκρούς, τραυματίες που δεν κατάφεραν να βγουν από τα συντρίμμια και τις φλόγες. Ήταν απαρηγόρητοι.

Με ρωτούσαν για τους επιβάτες των διπλανών καθισμάτων εάν βρίσκονται μεταξύ των τραυματιών στα νοσοκομεία. Τους γνώρισαν μέσα στη κοινή προσπάθεια να απεγκλωβισθούν από τα διαλυμένα βαγόνια του τραίνου με τα μικρά τους ονόματα. Ο ένας προσπαθούσε να βοηθήσει τον άλλον.

Πολλοί συγγενείς επιβαινόντων στο τραίνο έφταναν στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και ρωτούσαν εάν μεταξύ των τραυματιών ήταν τα δικά τους παιδιά.

Μακάρι έλεγαν να είναι μεταξύ των τραυματιών, καθώς η άλλη περίπτωση ήταν τραγική. Γύριζαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο της Θεσσαλίας, της Θεσσαλονίκης ρωτώντας για τη τύχη των παιδιών τους.

Επισκέφθηκα το σημείο της τραγωδίας και μετά το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας που ήταν το επίκεντρο της υγειονομικής αντιμετώπισης τραυματιών, της συλλογής νεκρών και την ενημέρωση και στήριξη των συγγενών. Το υγειονομικό μας σύστημα στάθηκε για άλλη μια φορά στο ύψος των περιστάσεων. Διεκόμισε και περιέθαλψε τραυματίες, περισυνέλεξε νεκρούς (ό,τι απέμενε από το κάθε νέο παιδί που επέβαινε στο τραίνο).

Η απόλυτη φρίκη. Καταστάσεις που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Καταστάσεις που έχουν γίνει εφιάλτες. Εικόνες που είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Με στοιχειώνουν...

Συγγενείς να κλαίνε και να ρωτάνε για τη τύχη των παιδιών τους. Να γνωρίζουν την απάντηση αλλά να μην θέλουν να τη πιστέψουν.

Ήμουν εκεί το πρωί της επόμενης ημέρας στην ενημέρωση των συγγενών στο Αμφιθέατρο από τους επικεφαλείς των σωστικών μέσων, την Πολιτική Προστασία.

Αν και είχαν μεσολαβήσει πάνω από 24ωρες από τη τραγωδία καμία απάντηση για τη τύχη των παιδιών τους. Ήλπιζαν ότι μπορεί να είναι σε κάποιο νοσοκομείο. Ρωτούσαν τους επικεφαλείς της Πολιτικής Προστασίας με αγανάκτηση εαν γνωρίζουν τι απέγιναν τα παιδιά τους, για τα αίτια της σύγκρουσης, για τις λίστες των επιβαινόντων στο τραίνο. Κανείς δεν μπορούσε να δώσει απαντήσεις.

Δικαιολογημένη ένταση, οργή συγγενών στην ενημέρωση. Οι ψυχολόγοι έτοιμοι προσέφεραν συνεχώς βοήθεια. Συνεχείς λιποθυμίες συγγενών και το προσωπικό του νοσοκομείου καταπάνω να προσφέρει βοήθεια.

Στη πίσω αυλή του νοσοκομείου υπήρχε κάτι τρομακτικό, κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Εφιάλτης.

Ένα φορτηγό ψυγείο γεμάτο με νεκρά παιδιά. Οι συγγενείς γνώριζαν τι είναι εκεί μέσα και όμως ήλπιζαν. Ήταν αδύνατη η αναγνώριση των νεκρών παιδιών. Μου άνοιξαν και είδα το περιεχόμενο του φορτηγού ψυγείου. Εφιάλτης. Θα με στοιχειώνει για πάντα.

Συνομίλησα με πολλούς συγγενείς των αγνοούμενων μέχρι εκείνη την στιγμή επιβατών. Ακόμη δεν γνώριζαν. Οργή, απορία πως συγκρούσθηκαν τρένα. Τα παιδιά τους ακόμη θεωρούνταν αγνοούμενα.

Δεν ήξεραν, καθώς δεν υπήρχε λίστα με ονόματα επιβαινόντων στο μοιραίο τραίνο για το βαγόνι που ήταν ο καθένας.

Με ρωτούσαν για τα νοσοκομεία που μεταφέρθηκαν τραυματίες και εάν έχουν αναγνωρισθεί. Ήλπιζαν ακόμη.

Για να αναπαυθεί η ψυχούλα αυτών των 57 νέων κυρίως παιδιών πρέπει να υπάρξει εξιχνίαση και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. 

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ακόμη δεν έχουν τιμωρηθεί οι ένοχοι για τον θάνατο τόσων νέων ανθρώπων μετά από σύγκρουση δύο τραίνων που κινούνται στις ίδιες ράγες σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Κάποιοι φταίνε. Όποιοι, λοιπόν, και εάν είναι η δικαιοσύνη οφείλει να τους βρει και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Λίγες ημέρες μετά επισκέφθηκα τους σοβαρά τραυματίες που έδιναν τη δική τους μάχη για να επουλώσουν σωματικά και ψυχικά τραύματα στα δύο νοσοκομεία της Λάρισας.

Συνομίλησα μαζί τους. Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε μου έλεγαν, αλλά το σοκ δεν ξεπερνιέται. Κλαίγανε για το θάνατο των φίλων τους, για τη δική τους ταλαιπωρία.

Μου είπαν για δύο ενστόλους επιβαίνοντες του τραίνου που με αυτοθυσία έσωσαν πολλά παιδιά. Δεν έφυγαν. Έμειναν εκεί διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και είναι σαν να έγινε τώρα.

Στέκομαι με μεγάλη ταπεινότητα απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων που παρέλαβαν καρφωμένα φέρετρα με ότι απέμεινε από τα παιδιά τους. Ζουν την απόλυτη φρίκη. Να εξιχνιασθεί άμεσα αυτή η τραγωδία. Να σποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν".

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Σημάδια ότι είστε σε υγιή σχέση
ΕΟΠΥΥ: Πώς έγινε η απάτη με τα φάρμακα - Τι να προσέχουν οι ασφαλισμένοι
Καρδιακή λειτουργία: Τι έδειξε μέτρηση ακριβείας σε ερασιτέχνες αθλητές