Η λήψη στατίνης συνδέεται με μεγαλύτερη συνολική επιβίωση σε άνδρες με καρκίνο του προστάτη που υποβάλλονται σε θεραπεία με απαλουταμίδη. Ταυτόχρονα, όμως, η θεραπεία με στατίνη συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο σοβαρών καρδιακών επεισοδίων.

Αυτό αποδεικνύεται από μια αξιολόγηση των δεδομένων ασθενών από τις μελέτες φάσης III TITAN και SPARTAN, τα αποτελέσματα των οποίων δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο "JAMA Network Open". 

Οι στατίνες αναστέλλουν τη σύνθεση χοληστερόλης στο ήπαρ και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της καρδιαγγειακής πρόληψης. Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι οι στατίνες μπορούν επίσης να επιβραδύνουν την εξέλιξη του καρκίνου του προστάτη και να μειώσουν τη θνησιμότητα που σχετίζεται με τον όγκο, ιδίως σε ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία ανδρογόνου στέρησης (ADT) ή σε θεραπεία με αναστολείς της οδού του ανδρογόνου (ARPI) όπως η ενζαλουταμίδη ή η αβιρατερόνη.

Μέχρι τώρα δεν ήταν σαφές εάν αυτό το πιθανό όφελος εμφανίζεται και με το ARPI απαλουταμίδη. Η ερευνητική ομάδα του Soumyajit Roy από το University Hospitals Seidman Cancer Center στο Κλίβελαντ διερεύνησε αυτό το ζήτημα με βάση μια ανάλυση των ατομικών δεδομένων ασθενών από τις μελέτες TITAN και SPARTAN.

Στη μελέτη TITAN συμμετείχαν ασθενείς με μεταστατικό, ορμονοευαίσθητο καρκίνο του προστάτη, ενώ στη μελέτη SPARTAN συμμετείχαν ασθενείς με μη μεταστατικό, ανθεκτικό στην καστράτωση καρκίνο του προστάτη.

Όλοι είχαν λάβει θεραπεία ανδρογόνου στέρησης (ADT) – είτε με απαλουταμίδη (n=1.288) είτε χωρίς (n= 900; ομάδα εικονικού φαρμάκου). Οι ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με στατίνες ήταν κατά μέσο όρο μεγαλύτεροι σε ηλικία, είχαν υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος και σπανιότερα είχαν ECOG status (δείκτη απόδοσης) 1. Αυτές οι διαφορές ελήφθησαν υπόψη στην πολυπαραγοντική ανάλυση.

Και στις δύο μελέτες, η ταυτόχρονη λήψη στατίνης σε ασθενείς που έλαβαν απαλουταμίδη συσχετίστηκε με σημαντικά παρατεταμένη επιβίωση.

Η προσαρμοσμένη για τις συνδιακύμαντες μεταβλητές 3ετής επιβίωση στην ομάδα της απανουταμίδης με θεραπεία στατίνης ήταν 81 % (TITAN) και 86% (SPARTAN) αντίστοιχα, σε σύγκριση με 67 % και 78 % αντίστοιχα χωρίς λήψη στατίνης. Οι διαφορές ήταν 14% [5; 22%] και 8% [3; 13%] αντίστοιχα.

Ταυτόχρονα, όμως, η θεραπεία με στατίνες συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο ανεπιθύμητων καρδιακών συμβάντων ≥ βαθμού 3: Στην ομάδα που έλαβε απαλουταμίδη, ο HR υποδιανομής ήταν 2,62 [1,35; 5,08] και στην ομάδα που έλαβε εικονικό φάρμακο ήταν 2,36 [0,96; 5,84] – όπου ο HR υποδιανομής λαμβάνει υπόψη ανταγωνιστικούς κινδύνους, όπως θανάτους πριν από το συμβάν.

Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα του Roy, αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί, τουλάχιστον εν μέρει, από τις προϋπάρχουσες καρδιαγγειακές συννοσηρότητες των ασθενών που έλαβαν στατίνες. Οι συγγραφείς τονίζουν ότι πρόκειται για μια διερευνητική ανάλυση εκ των υστέρων και ότι τα αποτελέσματα πρέπει επομένως να θεωρηθούν ως υποθετικά.

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ι. Βαρδακαστάνης: Το αναπηρικό κίνημα συνεχίζει να αγωνίζεται και να διεκδικεί
Ενδυνάμωση των ασθενών: Καμπάνια ευαισθητοποίησης για την ενίσχυση υιοθέτησης της περιτοναϊκής κάθαρσης στην Ελλάδα
Πνευμονία: Βακτηριακό ένζυμο είναι πιθανό να προκαλεί μοιραίες καρδιακές επιπλοκές [μελέτη]