Το πρώτο κουδούνι χτυπάει και το σκηνικό μοιάζει βγαλμένο από ταινία: άλλοι μικροί μαθητές τρέχουν χαρούμενοι στην αυλή, κι άλλοι σφίγγουν το χέρι του γονιού λες και είναι το τελευταίο τους σωσίβιο. Αν το παιδί σας ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, μην πανικοβάλλεστε! Η δυσκολία στην προσαρμογή είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό - και με λίγη υπομονή γίνεται παρελθόν.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Το σχολείο είναι ένας νέος κόσμος γεμάτος κανόνες, πρόσωπα και ρυθμούς. Και όπως κάθε αλλαγή, φέρνει μαζί της άγχος και αντίσταση. Ο ρόλος σας ως γονείς δεν είναι να εξαφανίσετε αυτά τα συναισθήματα, αλλά να τα κάνετε πιο "εύπεπτα".

Πώς; Ορίστε μερικά δοκιμασμένα κόλπα:

1. Ρουτίνα = σταθερότητα. Ξεκινήστε τις μέρες με τον ίδιο τρόπο. Ένα προβλέψιμο πρόγραμμα μειώνει την αβεβαιότητα.

2. Αποχαιρετισμός χωρίς δράμα. Όχι δάκρυα και ατέλειωτα αντίο. Ένα φιλί, μια αγκαλιά και… φύγαμε!

3. Μικρές δόσεις αυτονομίας. Αφήστε το παιδί να πει μόνο του κάτι στη δασκάλα, να κουβαλήσει την τσάντα, να νιώσει ικανό.

4. Συμμαχία με τους δασκάλους. Είναι οι καλύτεροι «συνεργοί» στη διαδικασία, με εμπειρία σε κάθε πιθανή σκηνή αποχωρισμού.

5. Μικρά φυλαχτά. Ένα βραχιολάκι ή σημειωματάκι από εσάς μπορεί να γίνει το «μαγικό κουμπί ηρεμίας» στην τσάντα του.

Κι εσείς; Κρατήστε την ψυχραιμία σας. Αν δείξετε άγχος, το παιδί θα το απορροφήσει. Η προσαρμογή στο σχολείο είναι ένα στάδιο που χτίζει αντοχή και εμπιστοσύνη.

Θυμηθείτε: δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι ταξίδι. Και στο τέλος του, θα εκπλαγείτε με το πόσο γρήγορα το παιδί σας θα μπαίνει τρέχοντας στην τάξη!

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ι. Βαρδακαστάνης: Το αναπηρικό κίνημα συνεχίζει να αγωνίζεται και να διεκδικεί
Ενδυνάμωση των ασθενών: Καμπάνια ευαισθητοποίησης για την ενίσχυση υιοθέτησης της περιτοναϊκής κάθαρσης στην Ελλάδα
Πνευμονία: Βακτηριακό ένζυμο είναι πιθανό να προκαλεί μοιραίες καρδιακές επιπλοκές [μελέτη]