Ποια καθημερινή ρουτίνα κρατά το μυαλό και τη διάθεση ηλικιωμένων σε φόρμα

Ηλικιωμένοι που ξυπνούν νωρίς κάθε μέρα μπορεί να έχουν πιο οξεία σκέψη και λιγότερα συμπτώματα κατάθλιψης, αναφέρει νέα έρευνα.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν οτι Αμερικανοί ενήλικες 65 ετών και άνω που συνήθως ξυπνούσαν νωρίς-πριν τις 7- στη συνέχεια ήταν ενεργητικοί κατά τη διάρκεια της ημέρας και είχαν καλύτερη επίδοση στη μνήμη και στις νοητικές ικανότητες σε σχέση με άλλους με λιγότερο ισχυρό καθημερινό πρόγραμμα. Ήταν επίσης λιγότερο πιθανό να έχουν σημαντικά προβλήματα κατάθλιψης.

Ειδικοί δήλωσαν ότι τα ευρήματα δεν αποδεικνύουν ότι ενεργητικός τρόπος ζωής μπορεί να εμποδίσει τη νοητική έκπτωση ή την κατάθλιψη.
Με βάση έρευνες, είναι πιθανόν η σχέση να είναι αμφίδρομη, δήλωσε ο Stephen Smagula του University of Pittsburgh.

Tα ευρήματα που δημοσιεύτηκαν στο JAMA Psychiatry βασίζονται σε έρευνα που περιέλαβε 1.800 ενήλικες με μέση ηλικία τα 73 χρόνια. Φορούσαν μόνιτορ στον καρπό για μια εβδομάδα για να μετρηθεί η κίνησή τους. Συμπλήρωσαν επίσης ερωτηματολόγια για συμπτώματα κατάθλιψης και νοητικές ικανότητες.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπήρχαν 4 συνήθη μοτίβα δραστηριότητας.

Η μεγαλύτερη ομάδα που περιλάμβανε το 38% των ηλικιωμένων είχε μοτίβο πρωινού ξυπνήματος. Σηκώνονταν πριν τις 7 και ήταν ενεργοί για 15 ώρες κάθε μέρα.

Η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα ήταν παρόμοια αλλά οι συμμετέχοντες ξυπνούσαν λίγο αργότερα ή ξάπλωναν νωρίτερα. Ετσι η περίοδος δραστηριότητας ήταν βραχύτερη-13 ώρες.

Αυτοί είχαν λιγότερο καλή επίδοση από την πρώτη ομάδα με υψηλότερο κίνδυνο να έχουν ελαφρά νοητική εξασθένηση (12% έναντι 7%).
Οι 2 τελευταίες ομάδες ήταν το 30%των συμμετεχόντων. Η καθημερινή τοις ρουτίνα ήταν λιγότερο τακτική και στη μια ομάδα κοιμόνταν αργότερα.
Οι ηλικιωμένοι στις 2 αυτές ομάδες είχαν το υψηλότερο ποσοστό ελαφράς νοητικής εξασθένησης (18% έως 21%). Ήταν επίσης πιο πιθανό να έχουν κλινικά σημαντικά σκορ κατάθλιψης (από 7.5% έως 9%) — έναντι 3.5% στην ομάδα που ξυπνούσε νωρίς.

Η έρευνα έδειξε σχέση αλλά δεν απέδειξε ότι είναι αιτιατή.

Πηγές:
JAMA Psychiatry