Η μεγάλη συνεισφορά του εθελοντισμού και η απουσία κρατικής μέριμνας

Είναι στην κυριολεξία συγκινητικές οι προσπάθειες των ομάδων εθελοντών που δραστηριοποιούνται στους συλλόγους ασθενών,προσπαθώντας να ανακουφίσουν τον πόνο των ατόμων με ειδικά προβλήματα και να συνδράμουν αποτελεσματικά στην κατά το δυνατό επίλυση των προβλημάτων τους. Εκεί που το κράτος απουσιάζει επιδεικτικά και οι ασθενείς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα συσσωρευμένα προβλήματά τους, εμφανίζονται οι εθελοντές για να καλύψουν το κενό. Το θέμα όμως είναι ότι δεν υπάρχει κίνητρο από την Πολιτεία και σε πολλές των περιπτώσεων η όλη προσπάθεια έχει άδοξο τέλος. Μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αλλάξουν τα πράγματα? Μήπως το κράτος οφείλει να ενδιαφερθεί πιο ουσιαστικά με προγράμματα και δράσεις, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό τον εθελοντισμό? Μήπως με την πριμοδότηση των συλλόγων ασθενών η προσπάθεια των εθελοντών θα γίνει πιο αποδοτική? Το λέω αυτό γιατί και υποδείξεις έχουν γίνει αλλα και υποσχέσεις έχουν δοθεί. Στο τέλος όμως μόνο τα λόγια μένουν.