Μην προκαλούμε την ασθένεια!

Από μικρός φοβόμουν τις αρρώστιες, απέφευγα τους γιατρούς και αδυνατούσα να φανταστώ πως κάποια μέρα θα νοσήσω. Αυτό φαντάζομαι πίστευαν και πιστεύουν πολλοί άλλοι άνθρωποι, που δεν διανοούνται την ζωή τους με κάποιο πρόβλημα υγείας. Η ζωή όμως δεν σταματά, τα χρόνια περνούν, η φθορά κάνει την εμφάνισή της σταδιακά. Έτσι και σε μένα - λίγο νωρίς βέβαια - η ασθένεια έκανε την εμφάνισή της, αλλάζοντας άρδην τα δεδομένα. Στην αρχή πανικός, μετά απορίες και φοβίες για το μέλλον. Προς προσωπικήν μου τέρψιν όμως, η ασθένεια δεν εκδηλώθηκε ξανά εδώ και 28 χρόνια, πέραν μιας μικρής υποτροπής. Με τους γιατρούς εξακολουθώ να μην τα πηγαίνω και πολύ καλά. Κάθε επίσκεψη σε αυτούς μου προκαλεί ένταση. Κατά βάθος, όλο αυτό δεν είναι παρά η πτυχή του εαυτού μας που αφορά την χωρίς όρια επιβίωση. Λες και σε αυτή την ζωή ήρθαμε για να μην φύγουμε ποτέ, λες και το όλο θέμα έχει να κάνει και μόνο με την ζωή σε βάθος χρόνου χωρίς την εμφάνιση της παραμικρής ασθένειας...Προκαλούμε όμως, θα έλεγα, την ασθένεια με τις σκέψεις που κάνουμε για αυτή. Μπορεί να περνούν τα χρόνια, όμως αυτό που μας καλεί η ζωή, είναι να την ζήσουμε. Και αυτό πέραν των όποιων πανικών και φοβιών. Μην προκαλούμε λοιπόν την ασθένεια, ας ζήσουμε καλά το διάστημα που μας απομένει. Ζωή σημαίνει να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, μακριά από αναστολές και πισωγυρίσματα. Η ζωή είναι ένα μικρό αλλά πολύτιμο δώρο και έτσι πρέπει να το δούμε.