Το δώρο της ζωής

Θέλει μεγάλη αυτοσυγκράτηση και επιμονή για να τα βγάλει κανείς πέρα όταν μια ασθένεια του χτυπά την πόρτα σε νεαρή ηλικία και ο ψυχισμός κλονίζεται από τις φοβίες, την αοριστία και το αβέβαιο μέλλον.

Αν προσθέσει κανείς και το υποτιθέμενο ασφαλές καταφύγιο της όποιας ”προσοχής” και ”ανάπαυσης” που επιβάλλουν οι γιατροί στον νοσούντα, με ότι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με τον εναρμονισμό με τις νέες συνθήκες ζωής που αλλάζοντας μέρα με την ημέρα εξαφανίζουν τα καταφύγια, τότε η ημέρα όπου θα ξυπνήσει κανείς και θα τα δει όλα βουνό δεν είναι μακριά.

Το πρόβλημα είναι ότι η ζωή δεν περιμένει και ειδικά αυτούς που μερικές φορές κρύβονται πίσω από το πρόβλημα υγείας τους. Και αν δεν είναι έτσι, καμουφλάρουν τον εαυτό τους για να αποφύγουν τις συνέπειες σε άλλα πράγματα.

Μου συνέβη προσωπικά για χρόνια να προσέχω πρωτίστως την υγεία μου και όταν συνειδητοποίησα πως οι άλλοι δεν σε παρακολουθούν παρά σε ξεχνούν, την ίδια στιγμή που οι απαιτήσεις γιγαντώνονται, να με πιάνει πανικός και ανησυχία για το αύριο

Κάποτε ο θεράπων ιατρός μου είχε πει: ”να μην ξεφύγεις ποτέ από τα ενδιαφέροντά σου - να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες”. Ήταν πολύ σωστό. Το να αφήνεις τον χρόνο να περνά αναπολώντας χαμένες Πολιτείες, το να περιμένεις από τους άλλους να συμπορευθούν μαζί σου ότι και να σου συμβαίνει, είναι κάτι σαν στρουθοκαμηλισμός και περαπέμπει μάλλον σε έπαρση και υπερβολικές αξιώσεις από τους ανθρώπους.

Γι΄αυτό θα συμβούλευα τον καθένα: μην εγκαταλείψει ποτέ τον εαυτό του - σωτήρες δεν υπάρχουν! Η ζωή ζητά να την γευθείς μακριά από καταφύγια και λημέρια που σε τελική ανάλυση σε απομονώνουν. Η ζωή είναι μονάκριβο δώρο που θα πρέπει να αξιοποιήσεις στο έπακρο. Και η ασθένεια στο υπενθυμίζει έντονα αυτό.