Ψυχικός πόνος, ασθένεια και περίγυρος

Ο ψυχικός πόνος κοστίζει. Μετά από την εμφάνιση μιας ασθένειας το 1990 και με παράλληλη συναισθηματική αποτυχία, άρχισα να ζω περιορισμένα και αμυντικά λες και ο υπόλοιπος κόσμος ήταν αρπακτικά.

Αυτό το θεώρησα αναγκαίο μέτρο αυτοπροστασίας για να μην ξεναβρεθώ σε οδυνηρή θέση αλλά πάνω απ΄όλα για να ξεχάσω τα πολλαπλά προβλήματα που είχαν συσσωρευθεί. Ένας φόβος όμως κατακυρίευσε τα πάντα και η καχυποψία πρυτάνευσε. Τα χρόνια περνούσαν και ενώ η ασθένεια δεν έκανε την εμφάνισή της πέρα από μια περίπτωση μικρής υποτροπής, οι οικείοι άρχισαν να απομακρύνονται, θεωρώντας πως πέρασε ο κίνδυνος ή πιστεύοντας ότι με το να μην το συζητούν, με καθησύχαζαν.

Φίλοι και γνωστοί πήραν σταδιακά και αυτοί την πορεία της αδιαφορίας και το όλο σκηνικό παρέπεμπε στην μοναξιά. ”Να ξεκινήσεις από εκεί που σταμάτησες”, με συμβούλευσε τότε ο θεράπων ιατρός μου, πράγμα που δεν έκανα. Τουναντίον κλεινόμουν ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου μέχρι που διείσδυσα σε έναν επαγγελματικό χώρο άγνωστο για μένα.

Το στρες μεγάλο, ότι χειρότερο για την περίπτωσή μου, το δε ψυχικό κόστος τεράστιο. Σήμερα, ενώ υπάρχει ηρεμία, κάπου κρύβεται η τάση για τραγικοποίηση των πάντων. Η ζωή μου βέβαια έχει αλλάξει, τα χρόνια όμως της περισσυλογής ενώ με έκαναν πιο σοφό, μου δημιούργησαν ένα κενό.

Το κενό αυτό έρχεται τώρα να καλύψει η ωριμότητα αντιμετώπισης των καταστάσεων, η γαλήνη και η ψυχραιμία. Αυτό που μένει όμως είναι μια πίκρα, ένα τρόπον τινά παράπονο για τον κόσμο που ζούμε. Το κόστος είναι ψυχικό το ίδιο και ο πόνος. Η ασθένεια όμως φαίνεται πως νικήθηκε με την φαρμακευτική αγωγή. Και από την αντίσταση που προέβαλλα στο πρόβλημα της υγείας μου.

Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις όμως. Πάντα.