Για την εμπιστοσύνη στα δημόσια νοσοκομεία

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι στα δημόσια νοσοκομεία - παρά τις πολύ μεγάλες δυσκολίες και ελλείψεις- γίνεται σοβαρή δουλειά και πως οι πολίτες τα εμπιστεύονται όχι μόνο λόγω έλλειψης χρημάτων για να μπορέσουν να νοσηλευτούν σε ιδιωτικό νοσοκομείο, αλλά και λόγω εμπιστοσύνης στα χέρια των εκεί εργαζόμενων, ιατρών και νοσηλευτών.

Θα έχουμε ακούσει πολλές φορές από τα στόματα ασθενών πως στα δημόσια νοσοκομεία υπάρχει εμπιστοσύνη και πως την εμπιστοσύνη αυτή δεν την αλλάζουν ούτε τα ράντζα ούτε οι τεράστιες ελλείψεις σε γιατρούς και νοσηλευτές. Για δε ”το φακελλάκι”, η κατάσταση έχει γίνει λίγο καλύτερη, από την στιγμή που αποφάσισαν τα κανάλια, οι εφημερίδες και οι ΜΚΟ να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα. Πάραυτα όμως, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα.

Δεν λέω πως δεν λειτουργεί στο έπακρο το ελληνικό φαινόμενο του ”ποιον έχω και που”, παρά το ότι έχει σταματήσει η μαζική προσφορά ”δώρων” στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, αλλά το ότι δεν συναντούμε πια την τραγική κατάσταση του παρελθόντος.

Για όλους αυτούς τους λόγους, πρέπει να έχουμε το νου μας και να μην πάψουμε να εμπιστευόμαστε τα δημόσια νοσοκομεία. Η πείρα των γιατρών εκεί λόγω των πολλαπλών περιστατικών, είναι μεγάλη.