Η μετφορμίνη προστατεύει τα υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα από Long CoViD [μελέτη]

Η έγκαιρη θεραπεία της CoViD - 19 σε υπέρβαρους και παχύσαρκους ασθενείς δεν μείωσε μόνο τον αριθμό των σοβαρών επιπλοκών στην πορεία της ασθένειας σε μια μελέτη φάσης 3.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που δημοσιεύονται στον διακομιστή SSRN του Lancet, οι ασθενείς είχαν επίσης λιγότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με Long - CοViD κατά τους μήνες που ακολούθησαν.

Η μετφορμίνη, το προτιμώμενο φάρμακο πρώτης γραμμής για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2, δεν συγκαταλέγεται επί του παρόντος στα συνιστώμενα φάρμακα για τη θεραπεία της CoViD - 19. Αυτό δεν άλλαξε από τα αποτελέσματα μιας μελέτης φάσης 3 που δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο στο "New England Journal of Medicine".

Εκεί, από τις αρχές του 2021, είχαν δοκιμαστεί τρεις υποψήφιοι για "επαναχρησιμοποίηση" (δραστικοί παράγοντες που είχαν ήδη εγκριθεί για άλλες ασθένειες) ως προς την επίδρασή τους στην CοVid-19. Για την ιβερμεκτίνη, τη φλουβοξαμίνη και τη μετφορμίνη, είχαν προηγουμένως βρεθεί ενδείξεις επίδρασης κατά του SARS-CoV-2 σε εργαστηριακές μελέτες.

Στη δοκιμή CoViD-Out, 1.323 ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε διάφορα φάρμακα ή στο εικονικό φάρμακο. Όλοι οι συμμετέχοντες ηλικίας 30 έως 85 ετών ήταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και, ως εκ τούτου, είχαν αυξημένο κίνδυνο σοβαρής πορείας της CoViD - 19.

To θετικό τεστ για τον SARS-CoV-2 δεν μπορούσε να είναι μεγαλύτερο από τρεις ημέρες και η έναρξη των συμπτωμάτων όχι μεγαλύτερη από επτά ημέρες πριν.

Η θεραπεία με μετφορμίνη χορηγήθηκε για 14 ημέρες. Ξεκίνησε την πρώτη ημέρα με δόση 500 mg. Στη συνέχεια, η δόση διπλασιάστηκε σε 2 x 500 mg για τέσσερις ημέρες. Τις υπόλοιπες ημέρες, οι ασθενείς λάμβαναν 500 mg το πρωί και 1.000 mg το βράδυ.

Η θεραπεία μείωσε τον αριθμό των ασθενών που υπέστησαν υποξαιμία ή χρειάστηκε να νοσηλευτούν σε μονάδα επειγόντων περιστατικών ή νοσοκομείο από 27,4 % σε 23,6 %.

Ωστόσο, η προσαρμοσμένη αναλογία πιθανοτήτων 0,84 δεν κατάφερε να φθάσει το επίπεδο σημαντικότητας με διάστημα εμπιστοσύνης 95 % από 0,66 έως 1,09. Έτσι, το πρωταρχικό τελικό σημείο (υποξαιμία) δεν επιτεύχθηκε. Έτσι, το πρωταρχικό τελικό σημείο (το οποίο περιελάμβανε το θάνατο, αλλά δεν συνέβη ποτέ) δεν επιτεύχθηκε.

Ωστόσο, αυτό οφειλόταν κυρίως στον περίπου ίσο αριθμό υποξαιμιών (οι οποίες προσδιορίστηκαν από τους ίδιους τους ασθενείς με παλμικό οξύμετρο). Στο δευτερεύον καταληκτικό σημείο της επείγουσας εισαγωγής, νοσηλείας ή θανάτου, υπήρξε σημαντική επίδραση με λόγο πιθανοτήτων 0,58 (0,35-0,94), την οποία η Carolyn Bramante από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα στη Μινεάπολη και οι συνεργάτες της επισημαίνουν εκ νέου στην παρούσα δημοσίευση.

Οι ερευνητές επικοινώνησαν επίσης με τους συμμετέχοντες μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κάθε 30 ημέρες μετά το τέλος των ασθενειών. Το ποσοστό ανταπόκρισης ήταν πολύ υψηλό, ανερχόμενο στο 95,1 %, γεγονός που επέτρεψε την αξιόπιστη ανάλυση των συμπτωμάτων Long CοViD. Η ανάλυση περιελάμβανε 564 ασθενείς στην ομάδα της μετφορμίνης και 561 ασθενείς στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 45 έτη και το 56 % ήταν γυναίκες, εκ των οποίων το 7 % ήταν έγκυες. Ο μέσος Του δείκτη μάζας σώματος ΜΣ ήταν 30 kg/m2.

Στην ομάδα της μετφορμίνης, το 6,3% των συμμετεχόντων ανέφεραν ότι είχαν διαγνωστεί με Long - CoViD από κάποιον ιατρικό πάροχο.

Αυτό συγκρίνεται με το 10,6% στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Ο Bramante υπολόγισε μια αναλογία κινδύνου 0,58, η οποία ήταν σημαντική με διάστημα εμπιστοσύνης 95% από 0,38 έως 0,88. Αυτό σημαίνει ότι η μετφορμίνη είχε θετική επίδραση στον σχετικά μικρό αριθμό συμμετεχόντων.

Έτσι, η μετφορμίνη μείωσε τον κίνδυνο Long - CoVid στη σχετικά νεαρή ομάδα υπέρβαρων και παχύσαρκων ασθενών κατά 42% σε σχετικούς όρους και κατά 4,3 ποσοστιαίες μονάδες σε απόλυτους όρους.

Εάν η θεραπεία με μετφορμίνη ξεκινούσε εντός των πρώτων τεσσάρων ημερών από την έναρξη των συμπτωμάτων, η αναλογία κινδύνου θα ανερχόταν σε 0,37 (0,15 έως 0,95). Οι συμμετέχοντες είχαν τότε 63% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν Long CoViD.

Η μελέτη επιβεβαίωσε επίσης ορισμένους γνωστούς παράγοντες κινδύνου για μακροχρόνιo CoViD.

Οι γυναίκες είχαν 11,1% περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν από Long CoViD σε σχέση με τους άνδρες, οι οποίοι είχαν 4,9% περισσότερες πιθανότητες (αλλά ίσως απλώς πήγαιναν συχνότερα στο γιατρό για τα ίδια συμπτώματα). Οι ασθενείς που είχαν λάβει τουλάχιστον έναν βασικό εμβολιασμό έφτασαν το ποσοστό νόσησης στο 6,6 % έναντι 10,5 % των ανεμβολίαστων.

Από τους 57 συμμετέχοντες που είχαν ήδη κάνει αναμνηστικό εμβολιασμό, μόνο ένας προσβλήθηκε από Long CοViD.

Τα αποτελέσματα θα πρέπει να ενισχύσουν την απόφαση για τη θεραπεία νέων και υπέρβαρων/παχύσαρκων ασθενών "εκτός επισήμανσης" με μετφορμίνη στην περίπτωση της CoViD-19, ιδίως καθώς το φάρμακο έχει αποδειχθεί ασφαλές στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2.

Σε άτομα χωρίς διαβήτη τύπου 2, ο κίνδυνος πτώσης της γλυκόζης στο αίμα θα πρέπει να είναι ούτως ή άλλως ελάχιστος.