Χρόνιος Πόνος: Είδη και θεραπείες

Χρόνιος πόνος είναι αυτός που διαρκεί περισσότερο από τρείς μήνες. Ενώ ο οξύς ή μικρής διάρκειας πόνος, είναι σαφώς προστατευτικός και προειδοποιεί το άτομο για κάποια δυσλειτουργία του οργανισμού του, ο χρόνιος πόνος δεν είναι καθόλου χρήσιμος και όπως πίστευαν οι αρχαίοι, αποτελεί την τιμωρία των θεών στους ανθρώπους, σημειώνει ο Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, Διδάκτωρ Παν. Αθηνών και Παρισίων, Αντιπρόεδρος Επιστημονικής Εταιρείας για την Μυοσκελετική Υγεία (ΕΠΕΜΥ).

Υπάρχουν πολλά είδη χρόνιου πόνου. Ο πιο συχνός είναι ο νευροπαθητικός, δηλαδή ο πόνος που οφείλεται σε κάποια βλάβη μιας περιοχής του νευρικού συστήματος. Πιο περίπλοκος, όμως, είναι ο περιφερικός νευροπαθητικός πόνος, δηλαδή αυτός που εντοπίζεται στα περιφερικά νεύρα. Οι εκτιμήσεις για τον χρόνιο πόνο, με βάση τα διεθνή δεδομένα, αναφέρουν ότι από αυτόν πάσχει περίπου το 30% του πληθυσμού των αναπτυγμένων χωρών.

Παραδείγματα τέτοιου είδους πόνου αποτελούν:

• η χρόνια οσφυαλγία,
• η χρόνια ισχιαλγία
• το αυχενικό σύνδρομο
• η διαβητική νευροπάθεια
• η χρόνια οστεοαρθρίτιδα των γονάτων
• η μεθερπητική νευραλγία
• ο καρκινικός πόνος
• ο μετεγχειρητικός πόνος κ.α.

Η θεραπεία όλων αυτών των επώδυνων συνδρόμων είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αρκεί να αναφέρει κανείς ότι εάν κάποιος χρησιμοποιήσει όλες τις υπάρχουσες θεραπείες, ακόμη και σε συνδυασμούς, τότε θα κατορθώσει να βελτιώσει μόνο το 50% του πόνου, στο 50% των ασθενών. Οι υπόλοιποι θα εξακολουθήσουν να πονούν.

Τεχνολογία αιχμής και παραδοσιακές θεραπείες, ενάντια στον Χρόνιο Πόνο

Ωστόσο στις μέρες μας, οι δυνατότητες της θεραπευτικής φαίνονται σημαντικά βελτιωμένες. Και αυτό χάρη στη σύγχρονη φαρμακολογία, η οποία συνδυάζει εντυπωσιακά τα ευρήματα της μοριακής βιολογίας με αυτά της τεχνολογίας αιχμής. Παράλληλα, όμως, η θεραπευτική επανεξετάζει τις παλαιές, τεκμηριωμένες από την μακροχρόνια εμπειρία, θεραπείες και προσπαθεί να τις ερμηνεύσει και να βελτιώσει την απόδοσή τους.

Μια τέτοια προσπάθεια έχει να κάνει με την εδώ και 6.000 χρόνια γνωστή από τους Μάγια κόκκινη πιπεριά, η οποία έχει αναλγητικές ιδιότητες, και γι αυτό την χρησιμοποιούσαν για οδοντικούς και άλλους πόνους. Την πιπεριά - όπως και άλλα φυτά της Κεντρικής Αμερικής - την έφερε ο γιατρός του Κολόμβου στην Ευρώπη. Γύρω στο 1800 μ.Χ. οι γιατροί της εποχής χρησιμοποιούσαν ήδη την αλοιφή της πιπεριάς σαν παυσίπονο στους πόνους των αρθρώσεων και των μυών. Μια πρακτική που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα με πολύ καλά αποτελέσματα.

Εκτός από την κόκκινη πιπεριά, που αποτελεί ισχυρότατο αναλγητικό, άλλα παραδείγματα γνωστών αναλγητικών φαρμάκων που προήλθαν από φυτά είναι η ασπιρίνη, που προέρχεται από την ιτιά, αλλά κυρίως το όπιο, ισχυρό αναλγητικό φάρμακο, που προήλθε από την παπαρούνα.