Ψυχικά νοσήματα & κοινωνικός αποκλεισμός

Πολλά είναι πλέον τα ψυχικά νοσήματα που εμφανίζονται αφενός λόγω του σημερινού τρόπο ζωής και αφετέρου λόγω κληρονομικής προδιάθεσης ή άλλων γενετικών διαταραχών. Ανάμεσα σε αυτές η κατάθλιψη και η σχιζοφρένεια, που εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού για τις κοινωνίες. Η βαριά κατάθλιψη αποτελεί μία από τις τρεις κυριότερες αιτίες αναπηρίας σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.

Οι ψυχικές διαταραχές ευθύνονται επίσης για το ένα τρίτο σχεδόν των περιπτώσεων ανικανότητας προς εργασία και πρόωρων συνταξιοδοτήσεων στις χώρες της ΕΕ, στερώντας τους πολίτες από την υγεία και την ποιότητα ζωής τους, αλλά και την αγορά εργασίας από την ολοένα μεγαλύτερη έλλειψη ανθρώπινων πόρων. To 2010, η συνολική επιβάρυνση των συστημάτων υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, καθώς και της οικονομίας, από τις ψυχικές διαταραχές υπολογίζεται ότι ήταν πάνω από 450 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με online έρευνα με τίτλο «Κοινωνικές Ένταξη και Σχιζοφρένεια» στην οποία συμμετείχαν περίπου 500 άτομα που ζουν με σχιζοφρένεια, εκπρόσωποι και φροντιστές σε 40 χώρες, με στόχο την αξιολόγηση της σχιζοφρένειας και τις επιπτώσεις σε κάθε κοινωνικό επίπεδο, 59% του συνόλου των ερωτηθέντων θεώρησε ως μεγαλύτερο πρόβλημα την έλλειψη εργασίας σε τακτική βάση και τις οικονομικές δυσκολίες.

Η έλλειψη κατάρτισης στην εργασία θεωρείται ως το δεύτερο μεγαλύτερο εμπόδιο από το ένα τρίτο του συνόλου των ερωτηθέντων. Σύμφωνα με την έρευνα, το 64% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η σχιζοφρένεια επηρεάζει αρνητικά τους ανθρώπους που ζουν με την πάθηση στην ικανότητά τους να εργάζονται, να κερδίζουν ένα εισόδημα, ή να έχουν μια καριέρα.

Διακρίσεις στο πλαίσιο ιατρικής και κοινωνικής φροντίδας είναι ένα άλλο σημαντικό ζήτημα στον τομέα της κοινωνικής ένταξης των ανθρώπων που ζουν με την ασθένεια αυτή. 47% του συνόλου των ερωτηθέντων δηλώνουν ότι δεν λαμβάνουν βοήθεια από τις κυβερνήσεις για την υποστηριζόμενη απασχόληση και το 51% ότι το ίδιο ισχύει και για την επαγγελματική εκπαίδευση και εργασία. Ποσοστό 14% των ανθρώπων που ζουν με σχιζοφρένεια, και 20% των φροντιστών αισθάνονται ότι η μείωση των διακρίσεων στην ιατρική και κοινωνική φροντίδα είναι η μοναδική επιτακτική αλλαγή που πρέπει να γίνει από τις κυβερνήσεις, με στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση.