Μελέτη: Νοσηλεία για CoViD-19 ασθενών με διαβήτη

Ένας στους δύο νοσηλευτόμενους ασθενείς με CoViD-19 και συνυπάρχοντα σακχαρώδη διαβήτη παίρνουν εξιτήριο, αλλά ένας στους πέντε καταλήγουν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας.

Αυτό προκύπτει, μεταξύ άλλων, από γαλλική πολυκεντρική μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας Diabetologia. Οι συντάκτες της μελέτης είχαν δημοσιεύσει τον περασμένο Μάιο τα πρώτα δεδομένα της, από τα οποία προέκυπτε πως το 10,6% των ασθενών με CoViD-19 και διαβήτη τύπου 2 και το 5,6% των ασθενών με συνυπάρχοντα διαβήτη τύπου 1, κατέληξαν σε διάστημα επτά ημερών από την εισαγωγή τους.

Οι ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), Παρασκευή Καζάκου και Ασημίνα Μητράκου συνοψίζουν τα δεδομένα της μελέτης.

Σε αυτή, συμπεριελήφθησαν 2.796 ασθενείς με διαβήτη, οι οποίοι νοσηλεύτηκαν με CoViD-19 σε 68 κέντρα της Γαλλίας, κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας (από 10 Μαρτίου έως 10 Απριλίου 2020). Τα δύο τρίτα ήταν άνδρες με μέση ηλικία 69,7 έτη και δείκτη μάζας σώματος 28,4 kg/m2. Το 44,2% και 38,6% των συμμετεχόντων είχαν μικροαγγειακές και μακροαγγειακές επιπλοκές, αντίστοιχα.

Σύμφωνα με τα δεδομένα της μελέτης, έπειτα από 28 μέρες νοσηλείας, το 20,6% των ασθενών κατέληξαν, ενώ 50,2% πήραν εξιτήριο, με διάμεση διάρκεια νοσηλείας 9 ημερών. Το 12,2% παρέμειναν νοσηλευόμενοι και το 16,9% διακομίστηκαν σε κέντρα αποκατάστασης.

Ευνοϊκοί παράγοντες για την έκβαση της νοσηλείας, σύμφωνα με τη μελέτη, ήταν η νεότερη ηλικία, η θεραπευτική αγωγή με μετφορμίνη και η μακρά διάρκεια συμπτωμάτων CoViD-19 πριν από την εισαγωγή, καθώς συσχετίστηκαν θετικά με την πιθανότητα εξιτηρίου από το νοσοκομείο.

Αντίθετα, το ιστορικό μικροαγγειακών επιπλοκών, κυρίως η έκπτωση νεφρικής λειτουργίας και η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, το ιστορικό θεραπείας με αντιπηκτική αγωγή, το ιστορικό δυσλιπιδαιμίας, η δύσπνοια κατά την εισαγωγή και οι αυξημένοι δείκτες φλεγμονής (λευκά αιμοσφαίρια, C-αντιδρώσα πρωτεΐνη και ασπαρτική αμινοτρανσφεράση) συσχετίστηκαν με μειωμένη πιθανότητα εξιτηρίου.

Ινσουλίνη

Από τα ευρήματα της μελέτης προκύπτει πως οι ασθενείς με ιστορικό αγωγής με ινσουλίνη (πιθανόν λόγω προχωρημένου διαβήτη) είχαν 44% υψηλότερο κίνδυνο θανάτου, συγκριτικά με τους ασθενείς που δεν ελάμβαναν ινσουλίνη πριν τη νοσηλεία.

Εκτός αυτού, ο βαθμός υπεργλυκαιμίας κατά την εισαγωγή στο νοσοκομείο ήταν ισχυρός παράγοντας κινδύνου θανάτου και μειωμένης πιθανότητας εξόδου από το νοσοκομείο, σε αντίθεση με τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη που φάνηκε απροσδόκητα να μην επηρεάζει.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η συγκεκριμένη μελέτη - προσδιορίζοντας, από τη μία πλευρά τους ευνοϊκούς παράγοντες που σχετίζονται με την ομαλή έκβαση και την έξοδο των νοσηλευόμενων ασθενών με CoViD-19 και διαβήτη και από την άλλη πλευρά τους επιβαρυντικούς παράγοντες που σχετίζονται με το θάνατο - συμβάλλει στη βέλτιστη θεραπευτική αντιμετώπιση ανάλογα με το προφίλ του κάθε ασθενούς.     

Πηγές:
ΕΚΠΑ