Το γλαύκωμα δεν προκαλεί πόνους που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως προειδοποιητικό σημάδι για όσους πάσχουν από την ασθένεια. Ένδειξη για την εμφάνιση του γλαυκώματος αποτελεί η αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης, η οποία ωστόσο, δεν γίνεται αντιληπτή. Η ροή του λεγόμενου υδατοειδούς υγρού σταματά. Το συγκεκριμένο υγρό θρέφει τον φακό του ματιού και τις ευαίσθητες δομές στο εσωτερικό του. Σε ένα υγιές μάτι η παραγωγή και η εκροή του υδατοειδούς υγρού βρίσκονται σε ισορροπία. Το γλαύκωμα διαταράσσει αυτή τη φυσιολογική λειτουργία, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η πίεση στο εσωτερικό του ματιού, το οπτικό νεύρο να συμπιέζεται και οι ιστοί του να καταστρέφονται.
Το πεδίο όρασης αντιστοιχεί σε αυτό που βλέπουμε όταν κοιτάμε ευθεία μπροστά χωρίς να κινούμε τα μάτια μας δεξιά και αριστερά. Οι ασθενείς δεν καταλαβαίνουν ότι το πεδίο όρασης μικραίνει διαρκώς. Δεν συνειδητοποιούν ότι η ευκρίνεια της όρασης γίνεται ολοένα χειρότερη.
Η διάγνωση του γλαυκώματος απαιτεί τη μέτρηση της ενδοφθάλμιας πίεσης και την εξέταση του οπτικού νεύρου για εντοπισμό πιθανών ζημιών. Αν δεν γίνει η διάγνωση και δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα η ασθένεια, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος τύφλωσης. Το γλαύκωμα αποτελεί τη δεύτερη συχνότερη αιτία τύφλωσης στην Ευρώπη. Η θεραπεία της ασθένειας γίνεται σε πρώτη φάση με σταγόνες που ρυθμίζουν την πίεση στο εσωτερικό του ματιού. Αν αυτό δεν φέρει αποτελέσματα, τότε απαιτείται χειρουργική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τον περιορισμό της ενδοφθάλμιας πίεσης.
Το γλαύκωμα προσβάλλει κατά κανόνα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Ο κίνδυνος αυξάνεται ειδικά μετά το 40κοστό έτος. Τα βρέφη, τα παιδιά και οι νέοι προσβάλλονται ευτυχώς σπάνια.
Ποιοι είναι, όμως, αυτοί που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν γλαύκωμα; Οι παράγοντες κινδύνου είναι το οικογενειακό ιστορικό της νόσου (αν πάσχει ο ένας από τους δύο γονείς, το παιδί έχει 20% πιθανότητες να το εκδηλώσει), η υψηλή μυωπία (το οπτικό νεύρο των ανθρώπων με υψηλή μυωπία είναι ευαίσθητο ακόμη και στις μικρές αυξήσεις της ενδοφθάλμιας πίεσης), η προχωρημένη ηλικία (άνω των 60 ετών), προγενέστεροι τραυματισμοί και κακώσεις στο μάτι, η χρήση στεροειδών για μεγάλο χρονικό διάστημα και λιγότερο συχνά ο διαβήτης, η υπέρταση και η καρδιοπάθεια.
{{dname}} - {{date}}
{{body}}
Απάντηση Spam
{{#subcomments}} {{/subcomments}}