Για τη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας διατίθενται πολυάριθμες δραστικές ουσίες. Είναι πολύ αποτελεσματικές στον περιορισμό της οξείας φλεγμονής στην περιφέρεια. Μεγάλες ελπίδες εναποτίθενται σε ουσίες που βρίσκονται σε κλινικές δοκιμές και στοχεύουν στη φλεγμονή στο κεντρικό νευρικό σύστημα.

Η πολλαπλή σκλήρυνση  είναι η πιο συχνή φλεγμονώδης νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος σε νεαρούς ενήλικες. Στη Γερμανία, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι διαγιγνώσκονται κάθε χρόνο με σκλήρυνση κατά πλάκας. Συνολικά στην χώρα πάσχουν περισσότερα από 250.000 άτομα.

"Στη σκλήρυνση κατά πλάκας, το περίβλημα των νευρικών ινών στο κεντρικό νευρικό σύστημα, τα λεγόμενα ολιγοδενδροκύτταρα, καταστρέφεται, γεγονός που διαταράσσει τη μετάδοση των σημάτων στο ΚΝΣ", εξήγησε η Δρ Ann-Sophie Lauenstein από την κλινική DKD Helios Clinic στο Βισμπάντεν το περασμένο Σαββατοκύριακο στο κεντρικό σεμινάριο μετεκπαίδευσης του Φαρμακευτικού Επιμελητηρίου της Έσσης.

Χαρακτηριστικό της νόσου είναι η εμφάνιση υποτροπών. Αυτό σημαίνει την εμφάνιση και την επακόλουθη - τουλάχιστον μερική - υποχώρηση διαφόρων νευρολογικών καταστάσεων.

Όσον αφορά τις θεραπευτικές επιλογές, οι νευρολόγοι έχουν "πολλές επιλογές". Αλλά: "Τα διαθέσιμα φάρμακα στοχεύουν στη φλεγμονή στην περιφέρεια. Δεν διαθέτουμε ακόμη δραστικές ουσίες που να αντιμετωπίζουν τις εγγενείς φλεγμονώδεις διεργασίες στον εγκέφαλο", δήλωσε η νευρολόγος.

Ταξινόμηση σε τρεις κατηγορίες

Στην τρέχουσα κατευθυντήρια γραμμή, τα επιμέρους φάρμακα ταξινομούνται σε τρεις κατηγορίες αποτελεσματικότητας. Η ταξινόμηση βασίζεται στη μείωση των ποσοστών υποτροπής από τις μελέτες έγκρισης. Η κατηγορία αποτελεσματικότητας 1 περιλαμβάνει τις β-ιντερφερόνες, το φουμαρικό διμεθύλιο, την οξική γλατιραμέρη και την τεριφλουνομίδη, η κατηγορία 2 την κλαδριβίνη και τους διαμορφωτές της S1P (φινγκολιμόδη, οζανιμόδη, πονεσιμόδη) και η κατηγορία 3 περιλαμβάνει την αλεμτουζουμάμπη, τα αντισώματα CD20 (οκρελιζουμάμπη, οφατουμουμάμπη, εκτός ετικέτας ριτουξιμάμπη) και τη ναταλιζουμάμπη. "Ωστόσο, με την αύξηση της αποτελεσματικότητας αυξάνονται και οι σπάνιες ανεπιθύμητες σοβαρές φαρμακευτικές αντιδράσεις", δήλωσε η εισηγήτρια.

Βασικά, δύο στρατηγικές ακολουθούνται στη θεραπεία. Στη θεραπεία κλιμάκωσης, ξεκινά κανείς με τα ασθενέστερα και πιο ανεκτά φάρμακα και, αν χρειαστεί, αυξάνει την παροχή σε ιδιαίτερα δραστικές, ταυτόχρονα υψηλότερου κινδύνου ουσίες.

Στη θεραπεία επαγωγής υψηλής δραστικότητας χρησιμοποιούνται απευθείας δραστικές ουσίες της κατηγορίας 3. "Και οι δύο προσεγγίσεις είναι δικαιολογημένες", λέει η Lauenstein.

Συνολικά, ωστόσο, κινούμαστε προς τη θεραπεία "χτυπάμε σκληρά και νωρίς". Διότι γνωρίζουμε πλέον ότι κάθε βλάβη που αναπτύσσεται μπορεί να προκαλέσει προβλήματα αργότερα στο στάδιο της δευτερογενούς εξέλιξης, όταν ο εγκέφαλος και ο νωτιαίος μυελός γερνούν.

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Φαρμακευτική δηλητηρίαση στην παιδική ηλικία
Πώς οι τροφές επηρεάζουν την περίοδο
ECDC: Πρώιμο κρούσμα λοίμωξης από ιό Δυτικού Νείλου στην Ισπανία - Τι γίνεται στην Ελλάδα