Περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς με καρκίνο παρουσιάζουν σημαντική απώλεια βάρους λόγω καχεξίας κατά τη διάρκεια της νόσου.

Αυτή η αυτόνομη ασθένεια συνοδεύεται από δραστική μείωση του προσδόκιμου ζωής.

Μια ομάδα επιστημόνων από το Γκρατς της Αυστρίας, με την ταυτοποίηση ενός μοριακού σήματος, έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός δραστικού παράγοντα. Τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη μια πρώτη κλινική μελέτη στις ΗΠΑ.

Στην καχεξία, το σώμα αποδομεί το λιπώδη ιστό και τη μυϊκή μάζα παρά την επαρκή πρόσληψη θερμίδων.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει στοχευμένη θεραπεία.

Ακόμη και με ενδοφλέβιες ενέσεις, ο όγκος θα έστελνε σήματα που θα μετέδιδαν στον οργανισμό έλλειψη τροφής και θα διεγείρουν την αποδόμηση των αποθεμάτων, εξήγησε η Martina Schweiger από το Ινστιτούτο Μοριακών Βιοεπιστημών του Πανεπιστημίου του Γκρατς σε σχετική ανακοίνωση.

Σε ένα έργο που χρηματοδοτείται από το Επιστημονικό Ταμείο FWF, ερευνά ποιοι όγκοι προκαλούν καχεξία και με ποιον τρόπο. Χάρη σε μια "ευτυχή συγκυρία", ήταν δυνατό να συγκριθούν δύο σειρές καρκινικών κυττάρων: η μία έχει την ικανότητα να προκαλεί καχεξία, η άλλη όχι.

Αποδείχθηκε ότι ορισμένα μόρια σηματοδότησης, μεταξύ των οποίων η ιντερλευκίνη-6 (IL-6), παράγονται αποκλειστικά από τα κύτταρα που προκαλούν καχεξία. Η IL-6 σχηματίζει με έναν υποδοχέα στο αίμα ένα σύμπλοκο που προσκολλάται στα κύτταρα του σώματος και μπορεί να προκαλέσει την αποδόμηση του μυϊκού ιστού.

"Μετά την αφαίρεση της IL-6 από τα καρκινικά κύτταρα και επίσης από την κυκλοφορία του αίματος, οι όγκοι που προηγουμένως προκαλούσαν καχεξία δεν προκάλεσαν πλέον καχεξία", αναφέρει η Schweiger. Κατά τη διάρκεια του έργου, εστιάστηκε περισσότερο η προσοχή σε αυτή την ουσία-σήμα του ανοσοποιητικού συστήματος παρά στα λιπίδια (λιπαρές ουσίες), καθώς έρευνες με ουγγρική συμμετοχή έδειξαν ότι η λιπιδική ισορροπία επηρεάζει την ανάπτυξη των όγκων, αλλά η καχεξία παραμένει ανεπηρέαστη.

Τελικά, σε συνεργασία με έναν εταίρο από την Κίνα, εντοπίστηκε μια πιθανή θεραπευτική επιλογή μέσω μιας χημικά τροποποιημένης παραλλαγής ενός παυσίπονου. Σε πειράματα σε ζώα, το φάρμακο αύξησε τον αριθμό των Τ-λεμφοκυττάρων και μείωσε τα επίπεδα IL-6 στο αίμα.

Αυτό επέτρεψε να σταματήσει η απώλεια βάρους και να αυξηθεί το ποσοστό επιβίωσης, ακόμη και σε συνθήκες όπως αυτές της χημειοθεραπείας. Μια πρώτη κλινική μελέτη στο Cedars-Sinai Medical Center στο Λος Άντζελες σε ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του παγκρέατος βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ο τελικός στόχος είναι να επιβραδυνθεί η απώλεια βάρους, ώστε να υπάρχει περισσότερος χρόνος για τη θεραπεία του καρκίνου.

Πηγές:
Ινστιτούτο Μοριακών Βιοεπιστημών του Πανεπιστημίου του Γκρατς

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ι. Βαρδακαστάνης: Το αναπηρικό κίνημα συνεχίζει να αγωνίζεται και να διεκδικεί
Ενδυνάμωση των ασθενών: Καμπάνια ευαισθητοποίησης για την ενίσχυση υιοθέτησης της περιτοναϊκής κάθαρσης στην Ελλάδα
Πνευμονία: Βακτηριακό ένζυμο είναι πιθανό να προκαλεί μοιραίες καρδιακές επιπλοκές [μελέτη]