Η εμπειρία μου σε δημόσιο νοσοκομείο

Τουλάχιστον στα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία αργά ή γρήγορα θα σε εξετάσουν και θα πάρεις μια διάγνωση. ΄Εχοντας ζήσει στην Αγγλία, έχω βιώσει τη φρίκη του NHS. Εάν δεν πεθαίνεις δεν υπάρχει περίπτωση να σε εξετάσει γιατρός στα επείγοντα στην Αγγλία. Για να κλείσεις ραντεβού με ειδικευμένο γιατρό η διαδικασία παίρνει πάνω από ένα μήνα και εκεί δεν έχεις την επιλογή του ιδιώτη. Στην Αγγλία ξεχνάς (άμεσα )τυπικές εξετάσεις (π.χ εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίες κτλ.) εκτός βέβαια εάν είσαι πολύ σοβαρά όπως είπα. Τουλάχιστον, στα ελληνικά νοσοκομεία, μπορεί να αργήσουν, αλλά θα σε περάσουν από κόσκινο για να βρουν τι έχεις. Πλέον δεν παραπονιέμαι καθόλου για το σύστημα υγείας στην Ελλάδα.

Δηλαδή τα 400 Ευρώ το μήνα που μου κρατάνε για ασφάλεια το μήνα δεν είναι πληρωμή στα δημόσια νοσοκομεία? χάρη μας κάνουνε?

Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση,θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω αλλά κάθε χρονιά από 15 Ιουνη έως 15 Σεπτεμβρη μετακομίζουμε στο παραθαλασιο μας.
Έχω υπερευλυγισια και που και που γινομαι μωβ.


url=https://postimg.cc/18ZLKXyr][img]https://i.postimg.cc/18ZLKXyr/1554896058297111580299.jpg[/img][/url]

Καλημέρα σας και καλώς ήρθατε στο forum ”Βήμα του Ασθενή”

Ευχαριστούμε πολύ που μας ενημερώνετε για τις ελλείψεις στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαίδας. Μπορείτε να συμμετέχετε ενεργά στην προσπάθεια που κάνουμε στο iatronet.gr λαμβάνοντας μέρος στις ημερίδες ”Βήματα Ασθενών” όπου και συζητιούνται πολλά προβλήματα υγείας στην Ελλάδα.

Αν κατάλαβα καλά το Ehlers Danlos Syndrom από το οποίο πάσχετε είναι σπάνια ασθένεια? Μπορείτε τότε να συμμετάσχετε στην επόμενη ημερίδα μας, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 22 Ιουνίου στην Αθήνα, στο Ινστιτούτο Παστέρ, και θα έχει ως θέμα τις σπάνιες παθήσεις.

Δείτε σχετικά https://www.iatronet.gr/eidiseis-nea/epistimi-zwi/news/49847/vimata-asthenwn-ogdoi-imerida-gia-tis-spanies-pathiseis.html

Σας ευχαριστούμε

Eγω έχω Ehlers Danlos Syndrom είναι πολυδαπανο το να επισκεπτομαι ιδιώτες.Ετσι αποφάσισα να επισκεφτώ γιατρό σε δημόσιο νοσοκομείο.Σε ένα μήνα έχω ραντεβού με ορθοπεδικό.Θα σας καταθεσω την εμπειρία μου αργότερα.Απλα θέλω να επισημανω κάποιες ελλείψεις στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαιδας.Μου έδωσε να κάνω ιδιώτης γιατρός συγκεκριμένα ο ρευματολογος εξετασεις αίματος για αθροιτικα και το νοσοκομείο δεν τις κάνει ,και πρέπει να τις κάνω σε ιδιώτη.Νομιζω ότι είναι μία εξέταση που αφορά πολλυ κόσμο .Δεν ξέρω εάν είναι έλειψη μηχανήματος ή πρωσοπικου-ειδικοτητας αλλά θα πρέπει να το τακτοποιήσουν .Επίσης το νοσοκομείο δεν έχει αγγειολογο..

Καλησπέρα σε όλους! Πραγματικά τα πράγματα είναι όπως τα λέτε και χειρότερα.

Σε πρόσφατο ταξίδι μας στις Σέρρες, αναγκαστήκαμε να πάμε τον μικρό στην παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου όπου τα πράγματα ήταν τραγικά.

Αλλά αυτή τη φορά βρήκα τον τρόπο να τους κράξω όπως τους πρέπει!

https://www.medbook.online/profile/2431

Αντικειμενικά, η πλειοψηφία των κτιριακών εγκαταστάσεων των νοσοκομείων μας, εμφανίζουν εικόνα εγκατάλειψης και η καθαριότητα είναι υποτυπώδης. Επίσης το σύστημα στα επείγοντα είναι δυσλειτουργικό, απαρχαιωμένο και οι συνθήκες αρκετά δύσκολες.
Θεωρώ όμως, πως ο βασικός άξονας είναι το ιατρικό προσωπικό να έχει τις γνώσεις και την οξυδέρκεια να αξιολογεί και να αντιμετωπίζει σωστά το κάθε περιστατικό.
Σε ο,τι αφορά την Δ’ορθοπ του ΚΑΤ, επειδή νοσηλεύτηκα για 15 ημέρες πριν 2,5 χρόνια, έχω να καταθέσω πως η ορθοπαιδικός που με χειρούργησε, ως επαγγελματίας μου χάρισε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Από εκεί και πέρα, αν ο ασθενής ενδιαφέρεται, θα πρέπει να μπει στην ψυχολογία του ιατρού για να τον κατανοήσει ως άνθρωπο.

Αγαπητέ apost k καλώς ήρθες στην παρέα μας

Σίγουρα και γιατρός δεν σημαίνει θεός, όμως μην ξεχνάμε ότι ο ρόλος του είναι πολύ λεπτός. Αυτό βέβαια δεν του δίνει το δικαίωμα να φέρεται όπως νομίζει.

Πάντως ανεξάρτητα από την προσωπική εμπειρία του καθενός, οι γιατροί δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο σύνολό τους θεωρούν τον εαυτό τους θεό....

Συμφωνώ οτι τα δημόσια νοσοκομεία νοσούν! Δέχομαι οτι υπάρχουν πολλές ελλείψεις και πως έχει δυσκολέψει το έργο των γιατρών. Δε μπορώ να δεχτώ όμως την έπαρση και το ύφος ”είμαι γιατρός-ο θεός” που έχουν κάποιοι,ανέξαρτητα απο την βαθμίδα τους!Πρόσφατη εμπειρία απο το ΚΑΤ Δ’ορθοπ...

Αγαπητή ckara

Σε καλωσορίζουμε στο Βήμα του Ασθενή.


Όλα όσα μας καταθέτεις είναι πολύ σημαντικά και βοηθούν πολύ στο να ταρακουνηθούν οι όποιοι ιθύνοντες, διοικητές νοσοκομείων, φορείς δημόσιας Υγείας και πολλοί άλλοι που έχουν μερίδιο ευθύνης για την εν λόγω κατάντια των Δημοσίων Νοσοκομείων. Κάθε τέτοια παρέμβαση - καταγγελία για τις άθλιες συνθήκες στην δημόσια περίθαλψη είναι και ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο. Με δεδομένο ότι δεν είναι πανάκεια ρητά του τύπου ”τίποτε δεν αλλάζει”.

O πατερας μου (~80) εισήχθη στο ΓΝ Νίκαιας μια Παρασκευή βράδυ πριν περίπου ενάμιση μήνα. Κάποια συμπτώματά του υποδείκνυαν εγκεφαλικό. Κάποια άλλα υποδεικνυαν είτε κάταγμα είτε μετάσταση σε οστά. Πέρα από κάποιες εξετάσεις αίματος (για να αποκλειστεί η μετάσταση, λόγω ιστορικού) μέχρι και την Πέμπτη που πήρε εξιτήριο δεν έγινε άλλη εξέταση, πλην της τελευταίας ημέρας, και μετά από πολύ δική μας επιμονή, της επίσκεψης ψυχιάτρου/νευρολόγου που υπέγραψε εξιτήριο για υποψία εγκεφαλικού ΧΩΡΙΣ να του γράψει φυσιοθεραπεια/αποκατάσταση για την μυϊκή αδυναμία.
Παρόλους τους έντονους πόνους του (ούρλιαζε/βογγούσε) ΔΕΝ του δόθηκε παρηγορητική φροντιδα, και παρόλο το ιστορικό οστεοπόρωσης ΔΕΝ τον εξέτασε ορθοπεδικός. Παρόλη την ανησυχία μας για την διανοητική του και κινητική του κατάσταση ΔΕΝ έγινε απεικόνιση εγκεφάλου (ο αξονικός τομογράφος δεν λειτουργούσε αλλά ενώ άλλα περιστατικά προωθήθηκαν για αξονική σε άλλα νοσοκομεία τον δικό μας πατέρα τον ”ξέχασαν”).
Οι νοσηλεύτριες και οι νοσοκόμες ήταν στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορες και ανύπαρκτες (η μια φωτεινή εξαίρεση δεν σβηνει την γαϊδουριά των υπολοίπων). Οι γιατροί...οι ειδικευόμενοι ”εργάτες”, οι περισσότεροι όμως ειδικοί απόμακροι ή κρυμμένοι. Πληρώναμε 2 βάρδιες αποκλειστική επί 6 βραδυές για να έχει μια επαρκή φροντίδα και ασφάλεια.
Το νοσοκομείο ήταν ΑΘΛΙΟ. Δεν υπήρχε ούτε μαξιλαροθήκη. Όλα τα είδη υγιεινής τα έφερναν οι συγγενείς. Στο νοσοκομείο δραστηριοποιούνται ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΕΣ. Περνούσαν και πουλούσαν ΠΙΖΑΜΕΣ, ΚΑΛΤΣΕΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ! Αυτά που βλέπουμε σε ταινίες για τον ”Τρίτο” Κόσμο... τα είδαμε στην Νίκαια του 2015.
Ο πατέρας μου έως τότε πήγαινε κάθε μέρα στο καφενείο, μαγείρευε και γενικά ήταν αυτοεξυπηρετούμενος. Ακόμα και το βράδυ της εισαγωγής του σηκωνόταν με βοήθεια. Μετά από την εβδομάδα στο ΓΝ Νικαιας παρουσίασε τρομερή αδυναμία λόγω καχεξίας και δεν μπορούσε να σηκωθεί, πέρα φυσικά απο τις όποιες παρενέργεις του εγκεφαλικού. Για να ολοκληρώσουμε τις εξετάσεις ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ και να οργανωσουμε το σπίτι (να υποδεχθεί έναν άρρωστο) τον μεταφέραμε σε ιδιωτική γηριατρική κλινική για ακόμα μια εβδομάδα και από εκεί τον μεταφέραμε με ιδωτικά ασθενοφόρα, όπου χρειαζόταν, για εξετάσεις. Οι απεικονίσεις έδειξαν ισχαιμικό εγκεφαλικό (πολύ κοινό εύρημα σε αυτήν την ηλικία) και ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ ΚΑΤΑΓΜΑ σπονδύλου.
Τώρα? τον έχουμε σπίτι ΚΛΙΝΗΡΗ αλλά ευτυχώς η διανοητική του κατάσταση έχει επανέλθει σε μεγάλο βαθμό (ή δυστυχώς διότι η κατάστασή του τον στενοχωρεί). Πληρώνουμε μια κυρία για την καθημερινή του υγιεινή διότι η σύνταξη του είναι ”ανέκδοτο”, τα 350δεν φτάνουν ούτε για τα τρόφιμά του. Δεν έχουμε χρήματα για φυσιοθεραπευτή.
Άρα το εθνικό σύστημα υγείας τον ”πεθαίνει” πριν την ώρα του και κάνει την οικογενεια μας να αιμορραγεί οικονομικά για αυτονόητα ζητήματα φροντίδας. Εαν γίνονταν οι σωστες εξετάσεις εγκαίρως και του είχε δοθεί η κατάλληλη αγωγή, θα είχε γλιτώσει πολύ πόνο, η καχεξία θα μπορούσε ίσως να αποφευχθεί και θα είχε καλύτερη εξέλιξη.
Εμείς? είμαστε ψυχολογικ
Όταν έναν άνθρωπο δεν τον βοηθάς να ξανασηκωθεί στα πόδια του, δεν προσπαθείς καν, επειδή δήθεν κάνεις οικονομία ... ουσιαστικά τον σκοτώνεις πριν την ώρα του.

Για να πούμε την αλήθεια, οι νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτές είναι οι πιο σκληρά και φιλότιμα εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα! Μετά έρχονται οι ταμείες, ούτε για τουαλέτα δεν φεύγουν που λέει ο λόγος..Απ’ αυτούς που βλέπουμε, γιατί ίσως υπάρχουν και αφανείς ήρωες....

Θεωρώ ότι έιναι διαφορετική η εμπερία σαν χρόνιος ασθενής και διαφορετικά όταν είσαι ασθενής σαν μη χρόνιος.Αυτό που θέλω να παρατηρήσω είναι οι ελλέιψεις νοσηλευτικού προσωπικού και πόσο επιρρεάζει την παραμονή μας εκέι ιδιάιτερα εαν κάνουμε χρόνιες θεραπείες η δουλειά των νοσηλευτικών είναι ηρωική επίσης και των γιατρών που στα ελληνικά νοσοκομεία πρέπει να παίξουν τον ρόλο και του γιατρού και του γραμματέα κλπ Είναι αδύνατον να μπορούν να δουλέψουν οι γιατροί στις σημερινές συνθήκες χωρίς υποδομές και υποστηρικτικές υπηρεσίες πχ γραμματεία κλπ Στην χώρα μας το πρόβλημα έχει πάρει μεγάλυτερες διαστάσεις στις σημερινές συνθήκες.

Εμένα με χαλάει πολύ η διατροφή των ασθενών στα νοσοκομεία που είναι ανθυγιεινές βόμβες. Πρωινά σε βαριά ασθενείς με βούτυρα και μαρμελάδες, κάθε μέρα κρέας, ζελέδες και κρέμες αμφιβόλου ποιότητας, ψωμιά λευκά επικίνδυνα, φροτολαχανικά ελάχιστα, και για τους ασθενείς ψυχικής υγείας σκουπίδια στη κυριολεξία τίγκα στα αλάτια λόγω του οτι τα κέτερινγκ τα παστώνουν για να μη τους χαλάνε εύκολα μάλλον..

Αυτές οι αδικίες είναι που κάνουν τους πολίτες να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτεία. Επιτέλους ας σοβαρευτούμε λίγο. Εσείς στο iatronet μπορείτε να το δείτε?

Ξέρω ότι δεν ιδρώνει το αυτί τους με τέτοιες καταγγελίες αλλά είναι πολύ σοβαρό το θέμα και ο κόσμος είναι ανήμπορος να αντιδράσει…

Έχεις απόλυτο δίκιο rita. Όχι απλά άσχετοι αλλά προκλητικά αδιάφοροι απέναντι στα σοβαρά προβλήματα. Ξέρουμε βέβαια από χρόνια πως λειτουργούν οι επιτροπές.......

θελω να πω για τις επιτροπες του ικα. Βαζουν ασχετους γιατρους πχ ορθοπαιδικο να εξετασει τετραπληγικο. Το παιδι του συναδελφου μου εχει τετραπληγια ειναι τυφλο και δεν υπαρχει κανεις να τους δωσει μια ελπιδα οτι θα υπαρξει βελτιωση. Ομως η επιτροπη του ΙΚΑ το εβγαλε με αναπηρια 65επί τοις εκατό. Αν αυτο το παιδι δεν ειναι 100επί τοις εκατό αναπηρο τοτε αυτοι ειναι 100επί τοις εκατό τις 100επί τοις εκατό ασχετοι.

Ξεφτίλα! Μου την σπάει που οι άνθρωποι που τα δικαιούνται δεν παίρνουν επίδομα γιατί τα λαμβάνουν λαμόγια. Βδέλλες που κάνουν αφαίμαξη στο σύστημα που είναι ανήμπορο να αντιδράσει. Δεν έχει τις δομές? Δεν μπορεί να αντιδράσει ή δεν θέλει γιατί κάποιοι βολεύονται.

Πραγματικό γεγονός:
Σήμερα 2 Οκτωβρίου στο ΙΚΑ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ κάποιος γύρω στα 50 παρά, με δυο συνοδούς, αρκετά εύσωμος πήγε με καροτσάκι - σχεδόν νεκρός - για να περάσει επιτροπή αναπηρείας. Μόλις βγήκε από το ΙΚΑ, έγινε καλά, μπήκε στο κάμπριο μερσεντικό και έγινε καπνός... Κάνω πολλές σκέψεις ταυτόχρονα, για τη Χώρα μου, το λαό της, τους πραγματικά φτωχούς που καμία κοινωνική υπηρεσία δεν τους γνωρίζει, το σύστημα, το ανύπαρκτο Κράτος...

πρεπει να λεμε τα παντα με το ονομα τους ο αδελφος μου νοσηλευτηκε απο τροχαιο στο Αττικο Νοσοκομειο ετυχε εκεινη τη μερα να ειναι εφημερια η κα Δρακου που ειναι εξπερ στην οστεοσυνθεση του γλυτωσε το ποδι. Εξαιρετικη επιστημων και καλος ανθρωπος. Το νοσηλευτικο προσωπικο ηταν το πρωι επαρκες λογω του οτι υπηρχαν οι νοσηλευτες που εκαναν πρακτικη, το απογευμα και το βραδυ ηταν 2 για 30 ατομα. Υπ οψιν οτι υπηρχαν κρεβατια στο διαδρομο για πανω απο 2 μηνες. Ομως ολα σπευδουν βραδεως δεν γινονται χειρουργεια στην ωρα τους γιατι υπαρχει μεγαλος φορτος, δεν υπηρχαν υλικα περναμε γαζες, επιδεσμους και υγρα για αλλαγες απο το φαρμακειο. Ασε που οι συνοδοι που χρειαζονται να μεινουν γιατι εκτελουν χρεη νοσοκομας πρεπει να μενουν σε μια καρεκλα και το πρωι να πηγαινουν στις δουλειες τους. Κατι αλλο που θελω να διευκρινησω οι ειδικευομενοι γιατροι της ορθοπαιδικης εξαιρετικα παιδια με πραγματικη θεληση να βοηθησουν.

Nαι έτσι είναι αγαπητή rita.

Σπρώχνουν τον κόσμο στα ιδιωτικά νοσοκομεία αφήνοντας εσκεμμένα τα δημόσια σε εγκατάλειψη. Και όμως, είναι κυριολεκτικά μεγάλος ο αγώνας που καταβάλλουν σε αυτά γιατροί, νοσηλευτικό πρσωπικό και φυσικά οι ασθενείς που βιώνουν από πρώτο χέρι την κατάντια......

Δεν υπαρχει χειροτερη εμπειρια απο το να βρησκεσαι στα επειγοντα σε δημοσιο νοσοκομειο οι γιατροι προσπαθουν να κανουν τη δουλεια τους οσο γινεται καλυτερα αλλα αντιμετωπιζουν προβληματα με τους ασθενεις που ειναι παρα πολλοι με τις υποδομες που δεν υπαρχουν τρισαθλιες τουαλετες μιλαω για το καρδιολογικο του Τζανειου στο παλιο τρισαθλιο χτηριο με κατσαριδες παντου με βρωμικες τουαλετες με παρα πολλα κρεβατια στο θαλαμο. Μετα απο αυτο εκανα ασφαλεια ζωης και προτιμω να μη παρω δυο μπλουζες αλλα να εχω μια αξιοπρεπη διαμονη αν χρειαστει ποτε. Δεν φταινε οι γιατροι ειναι λιγοι, δεν φταινε οι νοσηλευτριες ειναι ανηπαρκτες δεν προσλαμβανουν προσωπικο θελουν να ριξουν τοσο το επιπεδο που να στραφουν ολοι στον ιδιωτικο τομεα.

Ισχύει αυτό αλλά όχι πάντα. Ναι μεν τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι ξενοδοχεία, δεν θα έπρεπε όμως να θυμίζουν περιστερώνες!! Χωρίς να έχω κάτι κατά των πτηνών, σε δημόσιο νοσοκομείο του Πειραιά, οι μόνιμοι επισκέπτες των διαδρόμων ανάμεσα στους ασθενείς ήταν τα περιστέρια.....

Η εικόνα - παρά την σοβαρότητα του περιστατικού - είναι ονειρική αλλά συχνή από την πολύ καλή συμπεριφορά που επιδεικνύουν αρκετές φορές γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό. Μακάρι να ίσχυε αυτό σε όλες τις περιπτώσεις που δεν είναι τόσο σοβαρές. Γιατί η περίθαλψη έχει να κάνει πάνω απ΄όλα με την ανθρωπιά.

Πολλές οι ιστορίες από τα νοσκομεία της χώρας. άλλες τόσες και οι εμπειρίες από την νοσηλία σε αυτά. Τα ελληνικά νσοκομεία έχουν εξοπλισμό, δεν έχουν γιατρούς. Δεν είναι λίγα τα νοσοκομεία όπου μηχανήματα σκουριάζουν λόγω έλλειψης κατάλληλων χειριστών.....

Αναλόγως των συνθηκών στο κάθε νοσοκομείο ξεχωριστά, διαμορφώνεται και η συμπεριφορά γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού. Οι εμπειρίες του καθενός μας στα νοσοκομεία είναι διαφορετικές. Πάντως ο αγώνας που καταβάλλουν όλοι, ασθενείς, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό είναι μεγάλος κια ηρωικός, αφού το Υπουργείο Υγείας ουσιαστικά μένει απέξω από όλη αυτή την ιστορία.....

Δεν έχω αντίρρηση Ζωή, άλλες εμπειρίες εσύ, άλλες εγώ. Μακάρι να είναι ολοένα και περισσότεροι όσοι έχουν εμπειρίες σαν τη δική σου. Ισως υπήρξα απο τους άτυχους, αλλά δεν μιλάμε για ένα και μόνο περιστατικό.

κυριε gpap έχω μια πολύ καλή εμπειρία από δημόσιο επαρχιακό νοσοκομείο.....

επ’ ευκαιρίας μιας οφθαλμολογικής επέμβασης της ηλικιωμένης μητέρας μου, βρέθηκα σε δημόσιο νοσοκομείο την προηγούμενη χρονιά.... Ενδεικτικό της κρίσης ήταν η έλλειψη φαρμάκων (χρειάστηκε να πάρουμε τα φάρμακα της από το σπίτι)...... όμως κατά τα λοιπά δεν έχω λόγια για την εξυπηρέτηση.... οι νοσοκόμες όλες ήταν γλυκύτατες .... δεν βαρυγκομούσαν παρά το γεγονός ότι κάποιες φορές πέρα από τα άλλα καθήκοντά τους βοηθούσαν ηλικιωμένες κυρίες που δεν είχαν συνοδούς.....Τελικά η χειρότερη κρίση δεν είναι η οικονομική..............

Εμένα με χαλάει η γενική εικόνα.

Βρόμικοι εγκαταλελειμμένοι διάδρομοι, κατεστραμμένες τουαλέτες -φυσικά πάντα χωρίς χαρτί και σαπούνι- σπασμένα τζάμια, κάδοι άθλιοι και πάντα γεμάτοι με ξεσκισμένες σακούλες από τα γατιά. Βρόμα παντού. Εικόνα εγκατάλειψης σε όλο του το μεγαλείο.

Οι γιατροί και το προσωπικό μπορεί να είναι επιστημονικά άρτιο, αλλά απορώ πως και οι ίδιοι μπορούν να δουλέψουν σε τέτοιο περιβάλλον.

Δεν πιστεύω ότι η εικόνα των δημόσιων νοσοκομείων δεν μπορεί να βελτιωθεί με μικρό ή ελάχιστο κόστος.

Είναι ψιλά γράμματα αλλά η ψυχολογία των ασθενών επηρεάζετε άμεσα από αυτήν την εικόνα.

Λάκη να σου αναφέρω ότι η εικόνα στα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι τελείως διαφορετική!

Για θα κόψουμε τα ράμματα του γιού μου, το δημόσιο νοσοκομείο είχε αναμονή πάνω από μια εβδομάδα, οπότε πήγαμε στο Μητέρα. Εξαιρετικό περιβάλλον, με παιχνίδια, βιβλία και ένα ρομποτάκι για τα παιδιά, ώστε να ξεχνούντε.

Δεν χρειάστηκε να κλείσουμε ραντεβού, απλά πήγαμε στον χειρουργό και έκοψε τα ράμματα. Εντάξει το πληρώσαμε αλλά εξυπηρετηθήκαμε.

Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι μια ζωή πληρώνουμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές και δεν είναι ισάξιες οι παροχές. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα γίνουν….

Μπράβο λοιπόν στο Αγλαϊα Κυριακού για την τόσο καλη εξυπηρέτηση και στην Χαρά για τις πληροφορίες που μας είπε.

Η δική μου εμπειρια από το ΚΑΤ δυστυχως δεν ήταν τόσο καλή.
Πήγαμε με την γυναίκα μου πριν περίπου ενάμιση χρόνο όπου έπεσε από σκάλες και ράγισε ένα σπόνδυλο.
Η διαδικασία με τα χαρτάκια, την ατελείωτη αναμονή στα εξωτερικά ιατρεία μέχρι να έρθει ο ορθοπαιδικός, μετά ο χειρουργός, μετά ο δεν ξέρω και εγώ ποιος δεν βοηθάει στον ”καλό βαθμό”. Ατελείωτη αναμονή (αν θυμάμαι καλά πάνω από 4ώρες) για ακτινογραφία και κηδεμόνα σε παγωμένο ενιαίο χώρο με κόσμο να φωνάζει, να βρίζει κτλ.
Μα πραγματικά με τι συνθήκες προσπαθούν να δουλέψουν αυτοί οι ιατροί?
Άσε τα ατελείωτα πήγαινε-έλα του όποιου συνοδού. Πήγαινε να βγάλεις χαρτάκι, πήγαινε να περιμένεις για ακτινογραφία, πήγαινε να πάρεις τα αποτελέσματα, πήγαινε να ειδοποιήσεις τον ιατρό, πήγαινε να πάρεις απόδειξη, πήγαινε να ...
Μα καλά λιγότερα logistics δεν γίνονται? Τόσο δύσκολο είναι να βγει μια πιο αποδοτική διαδικασία? Γιατί τόσο πέρα-δώθε?

Ιστορίες καθημερινής τρέλας!

Πρόσφατα επισκεφθήκαμε τα επείγοντα του «Αγλαϊα Κυριακού» ένα βράδυ για ράμματα στον γιό μου (4,5 χρονών). Η Γραμματία μας έδωσε χαρτάκι με την σειρά προτεραιότητας για το χειρουργικό τμήμα. Σε μισή ώρα είχαμε τελειώσει, χωρίς πολλά πολλά κλάματα ή ατελείωτη καθυστέρηση.

Μου έκανε πολύ εντύπωση αυτή η εικόνα ενός δημόσιου νοσοκομείου, μετά από αυτά που ακούμε στην τηλεόραση.

Επίσης μας δώσανε και τυπωμένες τις παρακάτω πληροφορίες που ίσος φανούν χρήσιμες σε κάποιον…

Οδηγίες σε περίπτωση χτυπήματος κεφαλής

Παρακολούθηση από τους γονείς ή κηδεμόνες σε περίπτωση χτυπήματος κεφαλής για 1 με 2 εικοσιτετράωρα.

Το παιδί πηγαίνει στο νοσοκομείο εάν παρουσιάσει:
1. Βαθμιαία απώλεια αισθήσεων
2. Σπασμούς
3. Αδυναμία ή δυσκολία να κινήσει πόδι ή ένα χέρι
4. Εμετούς πάνω από 3 – 4 φορές μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα
5. Όταν κοιμάται να το ξυπνάμε κάθε 2 -3 ώρες για να δούμε αν αντιδρά φυσιολογικά και μόνο αν αντιδρά να το αφήνουμε να κοιμηθεί ξανά.

Σε περίπτωση επιδείνωσης της κατάστασης του ασθενούς ή όταν υπάρχει υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά πρέπει οι γονείς ή οι κηδεμόνες να επικοινωνήσουν με τον εφημερεύοντα γιατρό ή να ξαναπάνε το παιδί στο Νοσοκομείο για επανεξέταση.

Να αποφεύγεται η σωματική κόπωση.
Ελαφρό διαιτολόγιο.
Να μην κουράζονται τα μάτια (T.V. διάβασμα κλπ)

Τα ράμματα κόβονται μετά από ραντεβού τις πρωινές ώρες στα τηλέφωνα 210 7785214 - 210 77 14821 - 210 7714 831 και ένα 4ψήφιο που δεν θυμάμαι.

Ευχαριστώ

Δεν είναι εύκολες οι συνθήκες στις οποίες δουλεύουν παιδιά οι άνθρωποι.
Ελπίζω όλα να πήγαν καλά και να είστε εντάξει εσύ και τα παιδιά!

Σίγουρα οι εμπειρίες διαφέρουν, ανάλογα με την περίπτωση και το που έπεσε ο καθένας. Το θέμα της ενημέρωσης των συγγενών όμως, και το ατελείωτο περίμενε για να δεις το γιατρό νομίζω ότι είναι εξαιρετικά διαδεδομένο. Σε αυτό το κομμάτι πως ήταν οι εμπειρίες σου?

Εγώ νοσηλεύτηκα στο Αιγινήτειο πρόσφατα, και ενώ είπα επανειλημμένως σε πολλές νοσοκόμες, ότι οι φλέβες που είναι πολύ «δύσκολες», επέμεναν να μου βάλει τον φλεβοκαθετήρα μια νοσοκόμα άπειρη, κάνοντας ζημιά στο χέρι μου. Εδώ και 4 μήνες δεν λέει να περάσει και τρέμω με την ιδέα ότι πρέπει να ξαναπάω σε 10 μέρες. Δεν τους νοιάζει ο πόνος του ασθενή. Είναι άραγε θέμα ανθρώπου ή απλά δεν τους ενδιέφερε ο πόνος μου? … φιλοσοφική απορία

Βρέθηκα στον Ευαγγελισμό μετά από τροχαίο. Οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων ήταν από πάνω μου στα επείγοντα και έκαναν τα πάντα ταχύτατα για να αποκλείσουν κάθε πιθανό τραυματισμό. Το νοσηλευτικό προσωπικό επίσης εξαιρετικό, με στήριζαν ψυχολογικά, που ήμουν στα πρόθυρα κατάρρευσης επειδή δεν ήξερα σε τι κατάσταση βρίσκονταν τα παιδιά μου, τα οποία μετά το τροχαίο είχαν μεταφερθεί στο Παίδων. Τηλεφώνησαν μάλιστα εκεί για να μάθουν πώς ήταν και να με ενημερώσουν.
Όταν ανέβηκα στον όροφο νοσηλείας, άλλαξε τελείως το σκηνικό. Οι περισσότερες νοσοκόμες ήταν αγενείς, μέχρι και επιθετικές και σαδιστικές, έβγαζαν όλα τους τα νεύρα στους ασθενείς... Οι γιατροί δεν εμφανίζονταν ποτέ και όταν εμφανίζονταν, δεν έδιναν σημασία σε όσα τους έλεγες... άλλος κόσμος!
Στο Παίδων από την άλλη δεν είχα κανένα παράπονο (πέρα από το γραφειοκρατικό κομμάτι). Λειτούργησαν άψογα και ταχύτατα, έκαναν αμέσως σε ένα χειρουργείο στο γιο μου πράγματα που σε ιδιωτικό νοσοκομείο θα τα έκαναν σε δύο και τρία ξεχωριστά χειρουργεία και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Οι νοσοκόμες ήταν πολύ γλυκές και η πτέρυγα ανακαινισμένη (εξαιτίας ιδιωτικής χορηγίας).

To πιο ενοχλητικό, από τις εμπειρίες που είχα είναι η έλλειψη χρόνου των γιατρών για ενημέρωση των συγγενών του ασθενούς ( και κατ επέκταση του ασθενή ιδίως όταν είναι ηλικιωμένος).

Η συμπεριφορά μικρού Θεού που είδα σε ορισμένους με ξένισε, όπως και το γεγονός ότι σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να περιμένεις ώρες (μερικές φορές και όρθιος) στους διαδρόμους για να μιλήσεις πέντε λεπτά.

Έχω δει με τα μάτια μου και σοβαρά κρούσματα αδιαφορίας από το νοσηλευτικό προσωπικό, έχω δει όμως και καλούς ανθρώπους που έκαναν ότι μπορούσαν.

Καμία σχέση με τα νοσοκομεία/ξενοδοχεία του ιδιωτικού τομέα, σε θέματα περιβάλλοντος, αλλά αυτό είναι για μένα το λιγότερο. Αλλωστε και στα ιδιωτικά νοσοκομεια υπάρχει πολύ συχνά η αίσθηση ότι σε αντιμετωπίζουν ως... ’Πηγή αμοιβών”.

εγώ δεν συμφωνώ με τα όσα λέτε. τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι ’ξενοδοχεία’. Ναι, τα μεσα των δημόσιων νοσοκομείων είναι πενιχρά. αλλά-οι περισσότεροι τουλάχιστον- δουλεύουν με αυταπάρνηση από τους γιατρούς μέχρι τις κοπέλες για την καθαριότητα.

Σίμο, σιγά μην νοιάζονται για τον ασθενή! Μόνο να τελειώνουν θέλουν. άσε που τους χρυσοπληρώνουμε ούτος η αλλιώς

Εγω συμφωνώ με το Σίμο. Γιατροί είναι έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Πρέπει να έχουν άλλη συμπεριφορά απέναντι στον κοσμάκη

Ok, αλλά τι να κάνουμε γι αυτό, άλλο να χρυσοπληρώνεις, κι άλλο το τσάμπα με τον πολύ κόσμο!