Και όμως οι ασθενείς εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις.....

Δεν το φωνάζουν γιατί τους γυρίζουν την πλάτη ή τους λυπούνται. Δεν το κρατούν μυστικό γιατί από κει ξεκινούν τα ψυχολογικά προβλήματα. Ο περίγυρος ”την κάνει” με ελαφρά πηδηματάκια. Οι ”φίλοι” ξαφνικά έχουν πολλές ασχολίες. Και ο ασθενής επαφίεται σε σύντομες στιγμές αισιοδοξίας τις ώρες της μοναξιάς. Το στίγμα του ”αρρώστου” δεν φεύγει ποτέ εκτός και αν κάνουν χρόνια να σε δουν να νοσήσεις ξανά. Λες κια μόνο η υγεία εξασφαλίζει τις φιλικές επαφές. Λες και μόνο αν σε ξεχάσουν, παύουν να σου φέρονται χωρίς διακρίσεις.....