Εθνικός κήπος και Ζάππειο: Η ελλιπής πρόσβαση για τα ΑμεΑ

Μετά από πολλά χρόνια και μάλλον από τότε που ήμουν παιδί επισκέφθηκα τον Εθνικό κήπο προκειμένου ο γιος μου να αλλάξει παραστάσεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση αρχικά στο Ζάππειο ήταν μια νεαρή κοπέλα - από άλλη χώρα - που περπατούσε άνετη με τεχνητό πόδι χωρίς να αισθάνεται το παραμικρό από τα περίεργα βλέμματα των τριγύρω.

Και αυτό όμως που στην συνέχεια είδα, με προβλημάτισε: Η πρόσβαση στον Εθνικό κήπο για τα ΑμεΑ δεν ήταν και η πιο εύκολη. Δεν είδα, για παράδειγμα, ράμπες ούτε μέρη όπου θα έπρεπε να υπάρχει η κατάλληλη βοήθεια για τα ΑμεΑ. Δεν υπήρχε η παραμικρή φύλαξη του τόπου αλλά και η παροχή πληροφοριών πέρα από κάποια γενική χαρτογράφηση του χώρου.

Σε γενικές γραμμές ήταν καθαρός ο κήπος αλλά καμία πρόβλεψη για τα άτομα με Αναπηρίες, που ακόμη και να μην χρειάζεται, θα πρέπει να υπάρχει. Θα πει βέβαια κάποιος/α: Τι να είχε δηλαδή? Η απάντηση είναι εύλογη: Από ράμπες μέχρι τουαλέτες και κατάλληλα παγκάκια. Δεν ξέρω γιατί αλλά σε αυτή την χώρα τα ΑμεΑ θεωρούνται πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Και μιλάμε για απλά πράγματα, για μια φυσιολογική πρόνοια. Για τίποτε περισσότερο. Και μια περιοχή της πόλης που σφύζει από τουρισμό.