Η διαχρονικότης του Φωτός της Βηθλεέμ, αι σύγχρονοι εξελίξεις εις την Ιατρικήν και Γενετικήν Επιστήμην, και ο ρόλος του ιατρού, εις την νέαν χιλιετίαν

Α] ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ
«Και ελθών ο Αστήρ, έστη επάνω ου ην το Παιδίον»

Το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός της Γέννησης του Θεανθρώπου, ανάτρεψε την Ιστορία της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα περίμενε από πολλά χρόνια τον Μεσσία, απεσταλμένο τ'ουρανού, που για τους μας τους Χριστιανούς, ήλθε και σαρκώθηκε από την Παρθένο Μαρία, ο προ αιώνων Γεννηθείς Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Η γέννηση του Ιησού Χριστού, δύο χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, ταυτίζεται με την εμφάνιση του Άστρου των προφητειών, πάνω από την μικρή πόλη της Ιουδαίας, την Βηθλεέμ.

Ο Ιακώβ, Πατριάρχης των Εβραίων, ο προφήτης Μιχαίας, προφητεύον για τον Ιησού. Ο Αισχύλος, στην τριλογία του «Προμηθεύς Πυρφόρος-Δεσμώτης-Λυόμενος», αναφέρεται στο πρόσωπο του Προμηθέα, που βασανίζονταν σκληρά, που θα είναι απόγονος της παρθένου Ιούς, που θα τον γεννούσε κατά υπερφυσικό τρόπο.

(Σπερματικός λόγος).

Ο Σωκράτης οι Ρωμαίοι, στην εποχή του Κικέρωνα (106-43 π.Χ.), είχαν χρησμούς για τον «αγνό Άνακτα», που θα κρατά τα σκήπτρα όλης της Γής (Oracula Sibyllina Lispiae 1852, Σιβ. χρης. Λόγος Γ' 46-50.)

Αλλά το κυριώτερο είναι το γεγονός ότι ομιλεί για το Άστρο της Βηθλεέμ.

Τέλος στην Κίνα, ο Κομφούκιος (6ος π.Χ. αι.) αναφέρει ότι μόνο ένας θεόσταλτος βασιλιάς θα επετυγχανε την επιστροφή των ανθρώπων στο Αγαθό.

Από τότε μέχρι και σήμερα η Επιστήμη της Αστρονομίας προσπάθησε να εξηγήσει το πραγματικό φαινόμενο του Αστέρα της Βηθλεέμ.

Ο Κέπλερ, τον 17ο αιώνα, είπε ότι ήταν υπερφυσικό αστέρι. Άλλοι σύγχρονοί του ότι ήταν διάττων αστέρας η βολίδα. Ο Stenzei το 1913 υποστήριξε ότι ήταν κομήτης.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης K.Ferrari D' Occhieppo ότι ο Αστέρας ήταν στάση του πλανήτη Δία.

Ο αστρονόμος Κ. Χασάπης γράφει ότι το Άστρο της Βηθλεέμ, ήταν συγκέντρωση όλων των πλανητών τον Απρίλιο του 6 π.Χ., στο τρίγωνο Άρεως-Κρόνου-Δία.

Υποστηρίχθηκε και η άποψη ότι ήταν ένας καινοφανής η υπερκαινοφανής αστέρας.

Το 1979 ο αστρονόμος Χιούζ δέχεται ότι το Άστρο ήταν πραγματικά ένα φυσικό φαινόμενο που ερμηνεύεται με τους φυσικούς νόμους.

Ο Φιλμπερτ, το 1982, υποστήριξε ότι ήταν μεγάλη σύνοδο Διός και Κρόνου μέσα στην θηλιά του Κρόνου, ώστε οι άπιστοι να πληροφορηθούν την στροφή της ιστορίας.

Ο καθηγητής του τμήματος Φυσικής του Α.Π.Θ.Χ. Βάρβογλης γράφει ότι στις 14-02-1999 έγινε σύνοδος του Δία και της Αφροδίτης, ορατής το απόγευμα από την Θεσσαλονίκη. Υποστηρίζει με επιχειρήματα ότι το ίδιο ακριβώς έγινε στην εμφάνιση του Άστρου της Βηθλεέμ τον Ιούνιο του 2 π.Χ.

Για όσους απορούν πως γεννήθηκε ο Χριστός «προ Χριστού» σημειώνεται ότι η χρονολογία γεννήσεώς του καθορίστηκε αυθαίρετα το 527 μ.Χ. από τον μοναχό Διονύσιο τον Μικρό. Άρα, αν το Άστρο των Χριστουγέννων ήταν η σύνοδος του 2ου αιώνα π.Χ, τότε τα δυο χιλιάδες χρόνια της Γέννησης Του σωστά εορτάζονται τώρα, και όχι μετά ένα χρόνο, δηλαδή στο τέλος του 2000.

Το θέμα παραμένει ανοιχτό στους ερευνητές του μέλλοντος. Το μοναδικό γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όντως έγινε αυτό το εξαιρετικό γεγονός κατά την Γέννηση, όσο και τα φαινόμενα και τα γεγονότα, κατά την Σταύρωση του Χριστού, όπου ανατράπηκαν οι φυσικοί νόμοι και τα ορθολογικά κριτήρια.

Η πίστη είναι το σπουδαιότερο τόλμημα του ανθρώπου, μπροστά σ' εκείνο που δεν καταλαβαίνει ο νους του. Σε λίγες μέρες θα νοιώσουμε βαθιά ταπεινωμένοι στο Θείο Μυστήριο, στο Θαύμα και θα υποταχθούμε πλήρως σ' αυτό. Μόνο όταν τα μάτια της ψυχής μας βιώσουν το μυστήριο της ενανθρώπισης του Λόγου, τότε και μόνο τότε θα δούμε το Άστρο της Βηθλεέμ, να έχει διαχρονικότητα στις ψυχές μας και το ανέσπερο Φως του να φωτίζει την υπόσταση μας για πάντα.

Β] ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

1α. ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ
Η στειρότητα αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα της εποχής μας.

Από την εποχή που οι Steptoe και Edwards για πρώτη φορά πέτυχαν την πρώτη κύηση και γέννηση με εξωσωματική γονιμοποίηση, (1978) η μέθοδος καθιερώθηκε σαν μοναδική για πλήθος θεραπείας προβλημάτων υπογονιμότητας.

Με την μέθοδο Rosni, η Επιστήμη από πλέον άωρες μορφές σπερματιδίων απομονώνει τους πυρήνες και τους τοποθετεί στο κυτταρόπλασμα των ωαρίων με αποτέλεσμα να υπάρχουν γονιμοποιήσεις. Ήδη τα πρώτα παιδιά γεννήθηκαν.

Η γενετική μηχανικής η γενετική τεχνολογία είναι επίτευγμα της εποχής μας, με την σύλληψη του εμβρύου, με τεχνητό τρόπο, ωαρίου και σπερματοζωαρίου, χωρίς συνεύρεση άνδρα και γυναίκας.

Πολλοί ανακοινώνουν ότι θα επιδιώξουν την γέννηση ανθρώπων με ανεπτυγμένες σωματικές και διανοητικές ικανότητες. Μιλάνε για την γέννηση των υπέρ-ανθρώπων, με κατάλληλη επιλογή και συνένωση σπερματοζωαρίων και ωαρίων.

Τα μεγάλα προβλήματα που έχει διαπιστωθεί μέχρι σήμερα ότι παρουσιάζονται από την εφαρμογή της μεθόδου, είναι: βιολογικοί κίνδυνοι: (αιμομιξία), κίνδυνοι κατά την διαδικασία της γονιμοποίησης και θανάτωση εμβρύων που δεν χρειάζονται.

Επίσης επιπτώσεις υπάρχουν και στα μέλη της οικογένειας, από ψυχολογικής πλευράς, στα νέα παιδιά, όπως και κοινωνικές επιπτώσεις.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αναμένοντας την επίσημη πανορθόδοξη απόφανση, από τοποθετήσεις φορέων της, τόσο κληρικών, όσο και λαϊκών καθηγητών θεολόγων, δεν είναι αντίθετη με την τεκνοποίηση της στείρας γυναίκας με αυτή την σύγχρονη μέθοδο, αλλά την δέχεται μεταξύ του νόμιμου ανδρόγυνου και όχι από τράπεζα σπέρματος.

Από θεολογικής απόψεως, με την ομόλογη και ετερόλογη τεχνητή γονιμοποί- ηση, όπως και με την ενδοσωματική και εξωσωματική τεχνητή γονιμοποίηση (παιδί του σωλήνα), αλλοιώνεται η συνάφεια άνδρα και γυναίκας, σαν καρπός της ψυχοσωματικής συνάφειας του γάμου, αν και το κίνητρο του ανδρόγυνου είναι υγιές.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η ομόλογη εξωσωματική τεχνητή γονιμοποίηση θεωρείται πράξη αντίθετη με την διδασκαλία της θεολογίας, επειδή κατά την διαδικασία αυτή θανατώνονται έμβρυα.

Φυσικά, η Εκκλησία μας απορρίπτει την ανάπτυξη ανθρώπινων εμβρύων, για πειραματικούς σκοπούς, εκτός από την κυοφορία του εμβρύου σε ξένη μήτρα, σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Είναι, βέβαια, αντιληπτό ότι τα παιδία που προέρχονται από τεχνητή γονιμοποίηση είναι« κατ' εικόνα Θεού», όπως κάθε άνθρωπος.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική εκκλησία υποστηρίζει ότι με την εξωσωματική γονιμοποίηση, χάνεται η συνέργια στο σχέδιο του Θεού. Ο άνθρωπος μένει χωρίς ρίζες και καταγωγή, καταλύεται η έννοια του προσώπου, που βρίσκεται σε κοινωνία συνεχόμενη.

Χάνεται ο συνάνθρωπος, το ανθρώπινο πρόσωπο, ο Θεός, σαν κοινωνία τριών προσώπων, τριαδικός Θεός, με το δημιούργημά του, τον άνθρωπο, που έπλασε «κατ' εικόνα και καθ' ώμοίωσιν».

Υπάρχουν τεράστια ηθικά και θεολογικά ζητήματα, που έχουν συζητηθεί σε πολλούς τόνους και θέσεις μεταξύ των επιτροπών ιατρικών συλλόγων και της επιτροπής βιοηθικής της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας, αλλά και άλλων Χριστιανικών δογμάτων και κρατών.

Πρώτη αφετηρία της βιο-ηθικής είναι η πλήρης και αναγκαστική κατάφαση, (και όχι άρνηση), στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Δεύτερη αφετηρία της βιο-ηθικής είναι ότι οι κοινωνικοί και πολιτειακοί θεσμοί βρίσκονται σε καταφανή καθυστέρηση να απορροφήσουν η να περιορίσουν τις συνέπειες από την ηθική της επιστήμης και της τεχνολογίας.

1β. ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ Η (ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ) ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Η κλωνοποίηση αποτελεί το τελευταίο σύγχρονο επίτευγμα της μοριακής και Βιοτεχνολογικής επιστήμης, στο θέμα της αναπαραγωγής των έμβιων όντων.

Στις 27 Φεφρουαρίου 1998, ανακοινώθηκε η συγκλονιστική είδηση της γέννησης της Dolly, πρόβατου ηλικίας 6 μηνών τότε, στο Ινστιτούτο Rostin του Εδιμβούργου της Σκωτίας.

Ο γενετιστής λαμβάνει από τον οργανισμό του όντος (ανθρώπου η ζώου) ένα κύτταρο και με την μέθοδο ανάλυσης του DNA, αναπαράγει ένα ακριβές αντίγραφο του πρωτοτύπου οργανισμού προέλευσης.

Έτσι θα γίνει επανεξέταση όλων των αξιών της ζωής και ρυθμιστές των δραστηριοτήτων της Γενετικής θα είναι: Οι χρηματιστηριακές αγορές, η ασφάλεια και αποτελεσματικότητα του προϊόντος και η ηθική.

Το θετικό στην μοριακή βιολογία είναι η βελτίωση όλων των φαρμάκων, με τις νέες τεχνικές κατασκευής και δράσης τους, όπως και θεραπείες με βάση τα γονίδια και την παραγωγή ιστών για διάφορες χρήσεις υπέρ της υγείας.

Ο Αμερικανός γενετιστής Ρίτσαρντ Σίντ, έκθαμβος από την νέα ανακάλυψη της Γενετικής, ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στην κλωνοποίηση του ανθρώπου, με πλήθος αντιδράσεων και εκδίωξη από την πατρίδα του, σαν αιρετικού.

Είναι σαφώς αντιληπτό τι κίνδυνος υπάρχει από επιστημονικής, αλλά κυρίως ηθικής πλευράς, σε περίπτωση κλωνοποίησης ανθρώπου.

Για αυτόν τον λόγο μπαίνουν τα ερωτήματα: Γιατί μυστικές αποφάσεις; Πόσο στοιχίζει η παραγωγή κλωνοποιημένου υποκειμένου; Πώς εκτιμάται η ανθρώπινη ζωή από τους συντελεστές; Ποίοι επενδύουν στην πολυδάπανη έρευνα και ποιό το κέρδος της ανθρωπότητας;

Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, σε πρόσφατη εκδήλωση-ημερίδα της επιτροπής βίο-ηθικής, την οποία συνέστησε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ.Χριστόδουλος, έλαβε σαφή θέση κατά της κλωνοποίησης ανθρώπων, γιατί δημιουργούνται τεράστιοι κίνδυνοι για την ύπαρξη και παρουσία των νέων όντων.

Υπάρχουν υπαρξιακά προβλήματα προέλευσης τους, χωρίς φυσικούς γονείς και αδέλφια, απομονωτισμός, απροσδιόριστη ηλικία έναρξης ζωής, επιτάχυνση γήρανσης και άλλα διάφορα.

Θεολογικές θέσεις για την κλωνοποίηση, έχουν διατυπωθεί οι εξής:

Ι) Η συγκεφαλαίωση του νοερού και αισθητού κόσμου, μεταβάλλεται σε ένα ζωντανό εξάρτημα, σαν έμψυχο εργαλείο.

ΙΙ) Οι επιστήμονες της κλωνοποίησης εργάζονται με υπάρχον γενετικό υλικό, ενώ ο Θεός έκανε τα πάντα εκ του μη όντος.

ΙΙΙ) Και μέσα στο DNA του ανθρώπου, υπάρχει η ζωοποιός ενέργεια του Θεού. Κάθε παρέμβαση από τον άνθρωπο γίνεται με την ανοχή Του.

ΙΙΙΙ) Σχηματίζονται όμοιοι εξωτερικά άνθρωποι, με ορισμένες αντιδράσεις, αλλά δεν είναι δυνατό να καταργηθεί το πρόσωπο, η υποστατική ετερότητα ενός ανθρώπου, με τον ιδιαίτερο τρόπο της αγάπης και της ελευθερίας.

V) Μπορεί να λύσει προβλήματα από αρρώστιες, αλλά δεν καταργεί την θνησιμότητά του, δηλαδή δεν δίνει την υπέρβαση του θανάτου.

VI) Χωρίς την στοργή του πατέρα και της μάνας του, ο άνθρωπος θα έχει έντονα υπαρξιακά προβλήματα.

VII) Ο άνθρωπος θα μείνει κτιστός με τους νόμους της φθοράς και χωρίς την φυσική του ελευθερία.

Τα ηθικά θέματα που προαναφέραμε, οριοθετούν την διαχρονικότητα του Φωτός της Βηθλεέμ, δηλαδή των Χριστιανικών αρετών, στις γενιές των νέων, στην νέα χιλιετία και ειδικότερα των ιατρών, των βιολόγων και των Γενετιστών που θα ζήσουν και θα εφαρμόσουν αλλά και θα υποστούν τις συνέπειες των συμβάντων.

Η κλωνοποίηση δεν κλονίζει την πίστη, αλλά δημιουργεί ηθικά προβλήματα, ειδικά του ανθρώπου, που χρειάζεται φόβο Θεού και σεβασμό στην εικόνα, που φέρνει την αιώνια πνοή του Δημιουργού της.

Γ] Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ
Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι στους μοντέρνους καιρούς με την αρρώστια να χτυπάει την πηγή της ζωής, που είναι η διαιώνιση του γένους, το ζευγάρι αποτελεί την ιδεώδη προφύλαξη ψυχής και σώματος.

Αν λοιπόν υπάρχει απειλή δημιουργίας ανθρώπινων φωτοτυπιών, το αντιγραφείο θα λειτουργήσει μάλλον σε αυτό που θεωρούμε έξω μας (το νου μας), παρά σε ότι θεωρούμε μέσα μας.

Παρά την τεράστια εξέλιξη, οι άνθρωποι χάνουν την εμπιστοσύνη τους απέναντι στα τεχνολογικά επιτεύγματα. Αφού η τεχνολογία δεν μπορεί να εγγυηθεί όλα όσα υπόσχεται, δημιουργούνται συνέχεια νέα μεγάλα προβλήματα. Η αθανασία του σώματος είναι ανέφικτη.

Οι ίδιοι οι επιστήμονες έχουν το ερώτημα μέχρι που πρέπει να προχωρήσουν στις ανακαλύψεις. Όταν στερεύουν οι πηγές νοήματος, που προέρχονται από την πολιτική, την τεχνολογία, την ιδεολογία, είναι λογικό ο άνθρωπος να στρέφεται στην πρωταρχική πηγή, που είναι η θρησκεία.

Εκεί οδηγεί η εσωτερική αναζήτηση και ενδοσκόπηση, στην παλαιά, σοφή θρησκευτική παράδοση. Εκεί μετράμε τις δυνάμεις μας, εκεί ψάχνουμε να βρούμε βοήθεια.

Αλλά, ας μην γελιόμαστε γιατί ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Πολλές φορές αρρώστιες προέρχονται από τον τρόπο ζωής και τις επιλογές μας.

Εύλογο, λοιπόν το ερώτημα που απασχολεί όλους: Πως πρέπει να είναι ο γιατρός της νέας χιλιετίας, ώστε να κρατήσει και το βάρος των εξελίξεων, αλλά να είναι και αντάξιος λειτουργός του μέγιστου λειτουργήματός του, σαν θεράποντα της υγείας και του συνανθρώπου του;

Γ.1] Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ, Ο ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Κάθε άρρωστος είναι μια ανεξάρτητη, αυθύπαρκτη, μοναδική ύπαρξη, ένας άνθρωπος. Και πρέπει να συμπεριφερόμαστε στον καθένα ξεχωριστά, δυναμικά, αληθινά, με σεβασμό και αγάπη και με ιδιαίτερη ανοχή, ιδίως λόγω της ειδικής περιπτώσεως του, αναλύοντας και αναπτύσσοντας αυτό που ο καθένας θέλει να μάθει.

Όμως πριν λίγα χρόνια, η ίδια η κοινωνία δεν ήταν σε θέση να δεχτεί και να συνειδητοποιήσει την αρρώστια καθώς και τις συνέπειές της.

Η εξοικείωση του κόσμου με τα προβλήματα που δημιουργεί η αρρώστια, η ευαισθητοποίηση του κοινού ώστε να καταλάβει ότι δεν πρέπει να αποφεύγει τον άρρωστο, άρχισε να εμφανίζεται σιγά - σιγά στις μέρες μας όπου πλέον, οι διαστάσεις του προβλήματος είναι τραγικές.

Αυτό είναι πρόβλημα που ενδιαφέρει όλους μας και ιδιαίτερα τους νέους.

Κάθε έκφραση που ανταποκρίνεται προς την αλήθεια, προς την πραγματικό τητα δεν είναι ένας ωμός ρεαλισμός, αλλά σωστή κατανόηση και ψυχική προσέγγιση. Γι' αυτό ας ξεφύγουμε από την άγνοιά μας. Γιατί καμιά εντατική προσπάθεια γιατρών και λαμπρών επιστημών δεν θα μας σώσει παρά η ίδια μας πληροφόρηση και προσοχή στο θέμα αυτό.

Εάν παντού επικρατήσει η κυριαρχία της τεχνολογίας και μόνο αυτή, τότε πρέπει ν' αλλάξουν οι στόχοι και οι σκοποί της κοινωνίας.

Όλα τα σύγχρονα μέσα των Η/Υ, των ψηφιακών συστημάτων και του Ίντερνετ χρειάζονται για την βελτίωση των συνθηκών της ανθρώπινης υγείας και ζωής.

Σ' αντίθετη περίπτωση η καταστροφή είναι δεδομένη και σίγουρη, για ολόκληρη την ανθρωπότητα και όλες τις φυλές και ηλικίες.

Με άλλα λόγια είμεθα άνθρωποι και αποτελούμε ο καθένας από μας μια ψυχοσωματική ενότητα. Ενώ όμως έχουμε όλοι οι άνθρωποι τόσα κοινά χαρακτηριστικά, εν τούτοις έχουμε και ψυχολογικές διαφοροποιήσεις.

Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μινιατούρα της θείας αρχέτυπης εικόνας. Και όλες αυτές οι μικρογραφίες ενώ μοιάζουν μεταξύ τους και είναι ομοιούσιες, όμως δεν είναι καθόλου ομοούσιες.

Τούτο το γεγονός μας δίνει το δικαίωμα να χειριζόμαστε τα μυστικά του κάθε ανθρώπου «εξατομικευμένα» και κατά περίπτωση.

Άρα, και ο Χριστιανός φοβάται την αλήθεια της οδύνης της βαριάς αρρώστιας αλλά παράλληλα ελπίζει στην πανσθενουργό χάρη του Θεού και την θεραπευτική παρέμβαση του πνεύματός του.

Και όλα τούτα σημαίνουν. Άλλους η γνώση της αρρώστιας τους λυτρώνει και άλλους τους σκοτώνει. Μια λοιπόν ανώδυνη μορφή άγνοιας αποτελεί κατά τη ταπεινή γνώμη μας μια απαλή μορφή ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ.

Η τόσο εκρηκτική ανάπτυξη της εποχής μας σ' όλους τους τομείς, δεν έχει πείσει τον σύγχρονο άνθρωπο ν'αποβάλλει τον φόβο για την αρρώστια και την ζωή του. Εκτός από τις οικονομικές και κοινωνικές ανακατατάξεις, ο ψυχισμός του έμεινε σε κατάσταση δέους και φόβου μπροστά στην υγεία του.

Γ.2] Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ Η ΔΡΟΜΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι στην εποχή μας υπάρχει μεγάλη δίψα για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία.

Ναι, ας μην μας φαίνεται παράξενο, ότι μέσα σε εκατομμύρια συνανθρώπους γύρω μας, η μοναξιά είναι μόνιμος σύντροφός μας. Μέσα απ' αυτήν ξεπηδάει η υπαρξιακή αγωνία. Ο κόσμος, είναι κόσμος αντιθέσεων, που δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο νόημα.

Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η κοσμοθεωρία των ανθρώπων, που έχουν χάσει την πίστη τους στις αξίες και κυρίως στην ύψιστη αξία, που λέγεται Θεός, που αιτιολογεί την ύπαρξη του ανθρώπου.

Γ.3] Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΟΥΣ
Η υλιστική ανθρωποθεωρία βλέπει τον άρρωστο, κυρίως εκείνον που πάσχει από βαριά αρρώστια, σαν βιολογική και οικονομική μονάδα, μηδαμινής αξίας.

Η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ανθρώπου είναι αδύνατη, χωρίς τον διάλογο με τον Θεό και τα παιδιά του Θεού.

Στο βάθος της ύπαρξής του αισθάνεται ξένος, μόνος, μονότατος.

Ζητά με αγωνία τον γιατρό του, για να του εμπιστευθεί τους φόβους, τις ανησυχίες, τον πόνο και την αγωνία του.

Η αλήθεια είναι η μάνα των ηθικών και επιστημονικών αξιών. Είναι ο οδηγός της συνείδησης, μέσα στην παραζάλη του αιώνα μας. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των μεγάλων προσωπικοτήτων.

Το να υπηρετεί κάποιος την αλήθεια, είναι μεγάλο χάρισμα. Αφού η αλήθεια είναι αθάνατη και ο υπηρέτης της είναι αθάνατος, ακόμα και αν πεθάνει.

Η αλήθεια σώζει πράγματι τον άνθρωπο, κατά τη ζωή του.

Όσοι αναζήτησαν την αλήθεια έζησαν. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο, ο άρρωστος να μάθει την αλήθεια για το πρόβλημά του, ώστε να είναι σε θέση να συνεργάζεται με τον ιατρό, για τη θεραπεία του. Σημασία έχει ο τρόπος που θα ενημερωθεί.

Όπως προαναφέραμε, η νοσηλεία είναι «διαπροσωπική συνεργασία» και προϋποθέτει την αγάπη στην τελειοτέρα της έκφραση, την ολόψυχη συμμετοχή στον πόνο του αρρώστου.

Την ομιλία του ιατρού, για την ανακοίνωση ενός τόσο σοβαρού θέματος, πρέπει να διακρίνει η λεπτότητα, η ευγένεια και η χάρη.

Αυτόν τον άνδρα εξυμνεί ο συγγραφέας του βιβλίου των Παροιμιών «Άνδρα ανδρείον τις ευρήσει; ... στόμα αυτού διήνοιξε προσεχόντως και εννόμως και τάξιν εστείλατο τη γλώσση αυτού ... το στόμα ανοίγει σαφώς και νομοθέσμως ...

ανήρ συνετός ευλογείται».

Ο άρρωστος, έχει υπερένταση, σωματική και ψυχική κούραση και την μεταδίδει στους συγγενείς και το περιβάλλον του.

Επειδή έχει συχνές εναλλαγές δυσφορίας και άγχους, θέλει να μάθει, για να εξασφαλίσει την ψυχική του ισορροπία.

Γ.4 ] Ο ΤΡΟΠΟΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΤΡΟ
Ο γιατρός, πρέπει να διαθέσει ακάματη υπομονή και ενδιαφέρον και με τα πνευματικά φτερουγίσματα της χριστιανικής του αγάπης να βρει χρόνο να συζητήσει, ν' ακούσει με σιωπή, να καταλάβει να ερμηνεύσει και ν' απαντήσει σ' όσα ο άρρωστος θα έχει σαν απορίες.

Ο πνευματικό ιατρός, διαισθάνεται και όσα ακόμη ο άρρωστος δεν θέλει ή δεν μπορεί να εκφράσει.

Ο γιατρός, πρέπει να διαθέσει ακάματη υπομονή και ενδιαφέρον και με τα πνευματικά φτερουγίσματα της χριστιανικής του αγάπης να βρει χρόνο να συζητήσει, ν' ακούσει με σιωπή, να καταλάβει να ερμηνεύσει και ν' απαντήσει σ' όσα ο άρρωστος θα έχει σαν απορίες. Ο πνευματικό ιατρός, διαισθάνεται και όσα ακόμη ο άρρωστος δεν θέλει ή δεν μπορεί να εκφράσει.

Κατά τον Streeze Douglas «η ακρόαση του άλλου, εις μίαν στιγμή αυτοεκφρά σεως και αυτοσυγκεντρώσεως και εξωτερικεύσεως, αποτελεί την μεγαλυτέραν υπηρεσίαν, την οποίαν ο άνθρωπος δύναται να προσφέρει εις άλλο άνθρωπο».

Όταν εκείνος σοκαριστεί από την αλήθεια, ο γιατρός δεν αποθαρρύνεται. Η συμβολική γλώσσα της επικοινωνίας, εμφανίζει σ' όλο το πνευματικό της μεγαλείο, την επιστήμη του διαλόγου.

Επειδή η αλήθεια δεν οριοθετείται στα πλαίσια των γνώσεών μας αλλά τα υπερβαίνει, είναι προφανές πως η δική μας «αλήθεια» δεν μπορεί να γίνει κριτήριο γιατί είναι αποσπασματική ελλειμματική ανάπηρη, αλήθεια που προέρχεται από μια γνώση «εκ μέρους».

Η αλήθεια για την αρρώστια προς τον άρρωστο, μπορεί να είναι μια αλήθεια στυγνή και απρόσωπη, ανέλπιδη και σκοτεινή, αλήθεια που θα κρίνεται από τα φαινόμενα χωρίς να έχει αφ' εαυτοίς την εξουσία του κρίνειν. Η αλήθεια πάντα πρέπει να είναι δεοντολογικά και ηθικά σωστή.

Ο ιατρός ενεργεί ότι μπορεί για το όφελος του αρρώστου. Στην ιατρική δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν κρύβεται παρτεναλιστικη η μη άποψη και στάση. Ψυχολόγοι και ιατροί χρειάζονται συνεργασία, προς όφελος των ασθενών.

Επιτρέψατέ μου, σ' αυτό το σημείο της παρουσίασης του θέματος να καταθέσω δύο, τεραστίας σημασίας, αποσπάσματα από άρθρο του τότε Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού και τώρα Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ.Χριστοδούλου, λόγω του σχετικού περιεχομένου (δημ.Εφ.«ΤΟ ΒΗΜΑ» 1-12-96).

«Αληθεύοντες εν αγάπη»
Για μια στάση συλλογικής και ατομικής ευθύνης.

«0 θάνατος φαίνεται και πάλι παντοδύναμος και περιπαίζει ξανά τον άνθρωπο τη στιγμή που πίστευε πως έφτανε στο τέρμα μιας κοπιαστικής προσπάθει ας που θα σημαδευόταν από τη νίκη κατά του προαιώνιου εχθρού του...»

Κατά τον Μ. Βασίλειον, στον Χριστιανισμό «και νόσος φιλοσοφεί ται», δηλαδή σπουδάζεται το φαινόμενο της με φιλοσοφική διάθεση και με προοπτική άθλησης και άσκησης που αποκαλύπτει τους μυστικούς κόσμους της γόνιμης και δημιουργικής διαπάλης ανάμεσα στο φθαρτό και το αιώνιο, στη ζωή και στον θάνατο.

Δοκιμάσθηκε η ηθική αντοχή της κοινωνίας μας και απέδειχτηκε πως αυτή η λεγόμενη χριστιανική κοινωνία δεν διαθέτει την δύναμη προσέγγισης στον πόνο του άλλου με κατανόηση και αγάπη. Δεν μπορεί να βιώσει την ανθρώπινη αλληλεγγύη σε όλη της τη διάσταση.

Το ίδιο φαινόμενο εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και σε άλλα επίπεδα, π.χ. την αντιμετώπιση των προσφύγων, των τοξικομανών κλπ. Οδήγησε πολλούς από τους υγιείς σε εκδηλώσεις ατομικιστικής αποστροφής, ελεεινού ρατσισμού και εξωκεντρικής συμπεριφοράς.

Διότι, όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι, μόνο αν πάρουμε στην πλάτη μας τα σφάλματα και τις ανομίες των άλλων, μπορούμε να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού. Και αν θελήσουμε να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας αυτοπροσφερόμενοι με αγάπη.

Πρέπει να ομολογήσω ότι στο εξωτερικό υπάρχουν ιδιωτικές ή και εκκλησιαστικές προσπάθειες, συμπαράστασης προς αυτούς από ομάδες εθελοντών διακονίας και γενικά αντιμετώπισής των, με χριστιανικά κίνητρα, που απουσιάζουν από τη χώρα μας.

Πρόκειται για παράλειψη που πρέπει να μας προβληματίσει και ως εκκλησία και ως πολιτεία.

Εν τούτοις πολλοί από τους αρρώστους αυτούς καθώς αντιμετωπίζουν τον επικείμενο θάνατό τους έχουν μεταβληθεί σε αληθινούς φιλοσόφους της ζωής που μας διδάσκουν. Λίγο πριν πεθάνει από AIDS ο γνωστός αμερικάνος ηθοποιός Antony Perhins είπε:

«Πολλοί νομίζουν ότι το AIDS είναι μία εκδίκηση του Θεού. Εγώ όμως νομίζω ότι μας στάλθηκε για να μάθει ο κόσμος να αγαπάει και να έχει κατανόηση και συμπάθεια ο ένας για τον άλλον. Έμαθα περισσότερα για την αγάπη και τον αλτρουισμό απ' αυτούς που συνάντησα σ' αυτή τη μεγάλη περιπέτεια του AIDS παρά στον ανηλεή και ανταγωνιστικό κόσμο όπου πέρασα τη ζωή μου».

Ο λαός μας παραπλανάται συνεχώς με την προβολή τρόπων ζωής που έρχονται σε αντίθεση με τις πατροπαράδοτες ελληνορθόδοξες καταβολές του. Βεβαίως η ευθύνη δεν έγκειται στην ύπαρξη καθ' εαυτάς των νέων ιδεών που διασταυρώνονται πάνω από τις κεφαλές μας.

Η ευθύνη όλων μας και μάλιστα παντοειδούς ηγεσίας μας είναι ότι έχουν αδυνατίσει επικίνδυνα τα ηθικά και παραδοσιακά μας ερείσματα και η κριτική ικανότητα του λαού να βασανίζει με το κριτήριο της παράδοσης τα εισαγόμενα «φρούτα» και να επιλέγει τα εξ' αυτών συνάδοντα με την παράδοση του.

Γεγονός όμως είναι ότι εδώ κλονίζονται συνεχώς όλα τα βάθρα και τα ζωντανά στοιχεία της παράδοσης μας, και οδηγούνται σε διάλυση, με αργούς ρυθμούς βέβαια αλλά πάντως σταθερούς ρυθμούς, θεσμοί όπως η οικογένεια που παραμένουν αστήρικτα και συκοφαντούνται ως ξεπερασμένοι.

Η αναγκαιότητα της παραδοσιακής μορφής της οικογένειας, με όχι απλώς μονογαμικό χαρακτήρα αλλά και με σωφροσύνη, επανέρχεται ως η λύση του δράματος που μας τρομοκρατεί.

«Η μοναδική ασφάλεια είναι η εγκράτεια των νέων μας, πράγμα και εφικτό και αζήμιο. Και κατόπιν η μονογαμική σχέση μέσα στο γάμο... Σε τελική ανάλυση την αποτελεσματικότερη προφύλαξη δίνει η πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου που του επιτρέπει αφενός μεν να χαλιναγωγεί τα πάθη του, αφετέρου δε να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου, την αξιοσέβαστη εικόνα του Θεού...

Είναι λάθος, όπως λέγει στον πλατωνικό Καρμίδη ο Σωκράτης, το να προσπαθούν τινές να ασκούν την Ιατρική διαχωρίζοντας την από την Σωφροσύνη.

Η παιδεία που ο καθένας μας έχει, το πολιτιστικό του επίπεδο και κυρίως η χριστιανική του ιδιότητα επιβάλλουν τη στάση ευθύνης από όλους, και προς όλους. Άλλωστε η διέξοδος της αποκατάστασης δια της μετανοίας που η εκκλησία προβάλλει ως αντίδοτο για κάθε παράβαση ή παρακοή, συνιστά μονόδρομο λύτρωσης και ψυχικής ευφορίας.

Είναι ευτύχημα το ότι μέσα στη γενικότερη αδιαφορία και εχθρότητα της κοινωνία μας, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις ιατρών, νοσοκόμων και απλώς ιδιωτών που τιμούν την ανθρωπιά στην εποχή μας και ξεπλένουν την ντροπή όλων μας για την απαράδεκτα απάνθρωπη στάση των περισσοτέρων από εμάς.

Αναγκάζει όλους να μάθουμε να αγαπιόμαστε, να συμπάσχουμε να σεβόμαστε τον διπλανό μας, να ζούμε με αλληλοκατανόηση. Από μας εξαρτάται να μεταβάλουμε την κατάρα σε ευκαιρία αναδείξεως της πνευματικότητας μας και της ανθρωπιάς μας».

Γ.5 ] Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

α) Χριστιανική άποψη. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αξία, πάνω στην οποία στηρίζεται ο πολιτισμός, η αληθινή ευτυχία και η εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου.

Είναι πηγή ευγενών πράξεων, ηρωισμού, αυτοθυσίας, μεγάλων χειρονομιών, ψυχικής ανάτασης και γενικά ανώτερων εκδηλώσεων ανθρωπισμού. Γι' αυτό, αποτελεί την βάση όλων των ηθικών θεωριών και των φιλοσοφικών συστημάτων.

Όπως αναφέρει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος «η αγάπη μακροθυμεί, ου ζητεί τη εαυτής, ου λογίζεται το κακόν».

Η αγάπη μας προς το άρρωστο, φέρνει ειρήνη, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα της ψυχής του, ύφεση στους πνευματικούς ανέμους της θλίψης, που προκαλεί η αρρώστια. Εξαφανίζει τον φόβο του θανάτου.

Όταν μιλήσει λοιπόν η αγάπη, κάθε κάλεσμα, είναι προσφορά, της πρόνοιας του Θεού, προς το φως.

Εις το βιβλίον του Ιώβ αναφέρεται το πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης, στην διάρκεια του πόνου και μάλιστα της ορθής αντιμετώπισης του.

Εφ' όσον η ζωή μας ευρίσκεται εντελώς στα χέρια του Θεού, πρέπει να έχουμε απεριόριστη υπομονή στην δοκιμασία της υγείας μας. Να δεχόμεθα το κακό, κατά παραχώρηση του Θεού, σαν προσωρινή δοκιμασία.

β) Ιατρική θεώρηση Ο άρρωστος δεν πρέπει να ζει με ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες. Ήδη, από την εκδήλωση της νόσου φορτίζεται με υπερένταση, σωματική και ψυχική κούραση, έχει συχνές εναλλαγές δυσφορίας και άγχους, θέλει να μάθει την αλήθεια, για να εξασφαλίσει την ψυχική του ισορροπία.

Ο άρρωστος έχει ουσιώδη ψυχολογική ανάγκη για επικοινωνία με τον θεράποντα ιατρό. Η έλλειψη της προκαλεί, σοβαρότατα προβλήματα και κλονίζει την ψυχική του υγεία. Ζητά με αγωνία να του εμπιστευθεί τους φόβους, τις ανησυχίες, τον πόνο, την αγωνία του.

Θέλει την αλήθεια και όχι το ψέμα. Έχει άμεση ανάγκη πολύτιμης ψυχολογικής υποστήριξης.

Υπεράνω πάντων προβάλλει πάντοτε η διαπροσωπική σχέση και επαφή ιατρού και ασθενή, που καθορίζει την λύση του προβλήματος της υγείας, εφ' όσον συνεχίζεται η ζωή.

Οι αρχαίοι πρόγονοι έλεγαν: «χαρακτήρ ανδρός εκ λόγου γνωρίζεται». Η ομιλία είναι καρπός της καλλιεργημένης προσωπικότητας. Η στροφή του αρρώστου προς τον Θεό είναι μοναδικό φάρμακο.

Ανεξάρτητα από τις αντιδράσεις, πρέπει να συνεχιστεί ο ωραίος αυτός αγώνας της αγάπης, με μοναδικό αντάλλαγμα το βαθύ αίσθημα ικανοποίησης της εκτέλεσης του καθήκοντος του.

Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι η θρησκευτική πίστη λυτρώνει τον άρρωστο ολοκληρωτικά.

γ) Κοινωνική θεώρηση Είναι γνωστό το τρίπτυχο: Πρόληψη - Διάγνωση - Θεραπεία και αποκατάσταση.

Σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του άρρωστου, διαδραματίζουν τα μέλη της κοινωνικής ομάδας, που ασχολούνται με την ψυχοσωματική αποκατάσταση.

Πρέπει οι ιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό, οι ψυχολόγοι κοινωνικοί λειτουργοί και όλοι οι υπόλοιποι επιστήμονες που θα διαπιστώσουν και θα αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα στον άρρωστο να έχουν λάβει μέρος σε μετεκπαιδεύτηκα σεμινάρια, που θα υποδεικνύουν τρόπους προσέγγισης, κατά το δυνατόν ανώδυνους και αποτελεσματικούς.

Είναι, βέβαια, χρέος της Ελληνικής Πολιτείας, να δημιουργήσει πιο οργανωμένες ομάδες, για την νοσηλεία αρρώστων.

Να γίνεται από τα Media συστηματική ενημέρωση του πληθυσμού, για τον ρόλο και την αντιμετώπιση των ασθενών στο πλησιέστερο και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Η ιδιοσυγκρασία του ατόμου, τα ατομικά του βιώματα, η ατομική του αντίληψη για την φιλοσοφική άποψη της ζωής, η δυνατότητα ν' αντιμετωπίζει τα προβλήματα, η διαπίστωση της ηθικής, υλικής και ατομικής υποστήριξης των μελών της οικογένειας του και οι ξεχωριστές αντιδράσεις του στο πρόβλημα της υγείας του, τώρα λαμβάνονται σοβαρά υπ' όψει του ιατρού για την εξασφάλιση καλύτερης ποιότητας ζωής.

Οι διαπροσωπικές σχέσεις για ν' αναπτυχθούν χρειάζονται δεξιοτεχνία και επικοινωνία ψυχική ιατρού - ασθενούς.

ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΡΡΩΣΤΩΝ & ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Φθάνοντας στο τέλος αυτής της διάλεξης, γίνεται σ' όλους αντιληπτό ότι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από τους δύο βασικούς φορείς, την Εκκλησία και την Πολιτεία, (αφού εκείνη έχει την νομοθετική εξουσία στα χέρια της) για να κάνει πράξη προτάσεις επιτροπών Βιοηθικής και Ιατρικής ηθικής και Δεοντολογίας είναι σημαντικά και απόλυτα αναγκαία, όσο ποιο σύντομα γίνεται.

Φθάνοντας στο τέλος αυτής της διάλεξης, γίνεται σ' όλους αντιληπτό ότι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από τους δύο βασικούς φορείς, την Εκκλησία και την Πολιτεία, (αφού εκείνη έχει την νομοθετική εξουσία στα χέρια της) για να κάνει πράξη προτάσεις επιτροπών Βιοηθικής και Ιατρικής ηθικής και Δεοντολογίας είναι σημαντικά και απόλυτα αναγκαία, όσο ποιο σύντομα γίνεται.

Με αυτή την ρύθμιση, οι νέοι γιατροί που θα ξεκινήσουν από σήμερα τις σπουδές τους, αλλά και οι παλαιότεροι, όσο αυτό είναι δυνατό, να διαμορφώσουν και να τελειοποιήσουν την ηθική τους συνείδηση και τήρηση του Ιπποκράτειου όρκου τους, για δόμηση κοινωνίας στην οποία η εξωσωματική γονιμοποίηση, η κλωνοποίηση και η ευγονική θα αποτελούν πηγές προόδου και ηθικής ισορροπίας της λειτουργίας της και όχι εργαλεία καταδυνάστευσης και κακοποίησης της ελευθέρας βούλησης του ανθρώπου.

Συγκεκριμένα καταθέτουμε τις ποιο κάτω τέσσερις προτάσεις:

***Διερεύνηση από τους ειδικούς ,τι είδους γιατρούς έχουμε από τις Ιατρικές μας Σχολές σήμερα, αλλά και τι γιατρό θέλουμε να έχουμε στην νέα χιλιετία. Τι χρειάζεται ο γιατρός της σύγχρονης εποχής για να παρέχει αποτελεσματική κάλυψη στον σημερινό ασθενή του; Μελέτη και δημιουργία αντικείμενου εκπαίδευσης στις Ιατρικές σχολές και καθορισμός ειδικών κριτηρίων εισαγωγής στην Ιατρική σχολή νέων με ζήλο και αγάπη για το λειτούργημα αυτό, γεγονός που θα δημιουργήσει ικανότητα άσκησης, για τον γιατρό της νέας χιλιετίας.

***Οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται από τις εξελίξεις της ιατρικής και της βιολογίας, απαιτούν ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα με υψηλή εμβέλεια και επιτυχία στην απόδοση τους. Οι νέοι γιατροί θα βελτιώσουν την εκπαίδευση του εαυτού τους και θ' αποκτήσουν γνωσιολογική πληρότητα και συνείδηση ευθύνης καθήκοντος.

Χρειάζεται η Ιατρική επιστήμη εκπαίδευση ειδικών ικανοτήτων από τους φοιτητικούς χρόνους των θεραπόντων της, ώστε να ενστερνίζονται το γνωστικό τους αντικείμενο.

***Στις Ιατρικές Σχολές των Πανεπιστημίων όλων των χωρών, πρέπει να ιδρυθεί έδρα Ιατρικής Βιοηθικής και δεοντολογίας, ώστε να γίνει πράξη ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας της Επιστήμης και να διατηρηθούν οι πανανθρώπινες ανθρωπιστικές αξίες.

Δεν είναι σωστό η τεχνολογία να καταστρέψει «το ωραίο, το μεγάλο και τ'αληθινό», του Ελληνικού και Χριστιανικού στην συνέχεια μεγαλείου και να «κτισθεί», μεταφορικά, ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ, από την σύγχυση των αξιών της ζωής.

***Η εξελίξεις της πληροφορικής, της μοριακής & βιοτεχνολογίας, φέρνουν νέες γνώσεις στο γνωστικό αντικείμενο των ιατρικών δεδομένων. Αλλά ο νέος γιατρός δεν μπορεί να εγκαταλείψει την κλινική ιατρική, για την νέα αυτή κατάσταση.

Χρειάζονται, λοιπόν, εκπαιδευτικά προγράμματα ανάλογα, με ειδικά εκπαιδευμένους εκπαιδευτές και εκπαίδευση των ίδιων των εκπαιδευτών, ως προς την νοοτροπία και τα μοντέλα εφαρμογής στην κάθε χώρα, ανάλογα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό του λαού της.

Συμβουλές διακεκριμένων επιστημόνων και φιλοσόφων, στην ερώτηση της ικανότητος του γιατρού της νέας χιλιετίας, στην άσκηση του λειτουργήματός του ήταν ενδεικτικές:

«Προσπάθησε να μην οδηγείσαι από το κέρδος και στηρίξου στις τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές, καθώς εντυπώσεις μπορεί να παραπλανούν» (Silvia Franceschi,Aviano,Lanset,1999).

«Είναι σημαντικότερο να είσαι ασφαλής, παρά έξυπνος ιατρός» (P.Kandela GP-UK-1999).

«Θ' ακολουθούσα τον αφορισμό του Alexander Pope: Μην είσαι ο πρώτος που δοκιμάζει το καινούργιο, αλλά ούτε και ο τελευταίος που εγκαταλείπει το παλαιό» (S.Hellman-Sicago-Lanset-1999).

«Πάντα να χαμογελάς στους ασθενείς, πολλοί λίγοι ιατροί το κάνουν» ( S.Look-Lancet-1997).

«Σκέψου που θα επιτευχθεί η εντυπωσιακότερη ανάπτυξη και οι σημαντικότεροι θεραπευτικοί νεωτερισμοί στα επόμενα 20-40 χρόνια. Προσωπικά ψηφίζω λοιμώξεις, ογκολογία και ψυχιατρική» (Bob Kentell-Edibourg-Lanset-1997).

Στο περίπλοκο και μεταβαλλόμενο περιβάλλον που διαμορφώνει η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, η βιο-ηθική έχει σαν αντικείμενο να μελετήσει και να περιφρουρήσει το αγαθό του βίου, αλλά και να περισώσει το« πρόσωπο» του ανθρώπου, όπως διαμορφώθηκε από την ιστορία, την νομική επιστήμη και κυρίως από την φιλοσοφία, αλλά και όπως υπάρχει στην θρησκευτική παράδοση.

Πρέπει να δούμε τα ανθρωπολογικά προβλήματα μέσα από την θεολογία, την οικονομία, τη σωτηριολογία και την εσχατολογία. Είναι αφορμή τα επιτεύγματα, να οδηγήσουμε την αναζήτηση του ανθρώπου στα ενδότερα και τα υψηλότερα της ζωής και της ύπαρξής του.

Κατά την ελαχίστη γνώμη μας, η εφαρμογή αυτών των προτάσεων και πολλών άλλων από ειδικούς, θα καταστήσουν την Ιατρική επιστήμη του μέλλοντος φως από το διαχρονικό Φως του Άστρου της Βηθλεέμ, στην νέα χιλιετία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΟΥ ΜΕΛΕΤΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΡΓΑΣΙΑ

Παρασκευαΐδη Χριστόδουλου, Μητροπολίτου Δημητριάδος: «Εγκεφαλικός η καρδιακός θάνατος; Συμβολή στην εξελικτική πορεία των μεταμοσχεύσεων» Αθήνα, 1992.
Παρασκευαΐδη Χριστόδουλου (νύν Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος): «Αληθεύοντες εν αγάπη» εφημ.«ΤΟ ΒΗΜΑ» 1-12-1996. 2.Του αυτού: «Τεχνητή γονιμοποίηση και Χριστιανική ηθική» Αθήνα.1988.
Γαλίτη Γεώργιου: «Κλωνισμός και κλονισμός» περ.«ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ» Φ.368, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1997.Αθήνα.
Κεσελόπουλου Ανέστη, Αναπλ.Καθηγ.Θ.Σ.Α.Π.Θεσαλλονίκης: «Σύγχρονες προκλήσεις βιοηθικής» περιοδ. «Χριστιανισμός και Ευρώπη» εκδόσεις 'ΤΕΡΤΙΟΣ', 1997, Κατερίνη.
Χατζηνικολάου Νικολάου, Αρχιμανδίτου: «Εφαρμογή της πειραματικής τεχνολογίας σε ανθρώπινα έμβρυα», στο περιοδ.«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ» εκδ.Ε.Ο.Ε.Λ..Λευκωσία,1995, σ. 33-34.
Λαζαρίδη Δημήτριου «Μεταμοσχεύσεις οργάνων» Θεσσαλονίκη, 1993.
Μαντζαρίδη, Χριστιανική ηθική, Θεσσαλονίκη, 1995.
Μητσόπουλου Νικόλαου: «Επιτεύγματα της συγχρόνου γενετικής. Ηθική θεώρησις. Αθήνα,1990.
Κωνσταντοπούλου Χριστόδουλου, Αρχιμανδρίτου: «Κλωνάνθρωποι: υποβιβασμός της ανθρώπινης φύσεως» Περιοδικό «Κοινωνικές τομές» Δεκέμβριος, 1993.
R. Edwards & J. Purdy:« Human Conception in Vitro», London, 1981.
Βάρβογλη Χάρη, Αναπλ. καθηγ. Φυσικής Α.Π.Θ.: «Ποιο Αστέρι οδήγησε τους Μάγους στον Ηρώδη;» Εφημερ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 14-02-1999.
Κωτσάκη Δημήτριου, καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών: «Το Άστρο της Βηθλεέμ και η Επιστήμη», Αθήνα,1984.
Άρθρα της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»: «Ο άνθρωπος της βιοτεχνολόγιας έρχεται..» της Ρίτας Μασούρα, 18-10-1998. «Βιολιθικός άνθρωπος με... ανταλλακτικά» 18-10-1999. «Ανάπτυξη ανθρώπου από κύτταρο;» 7-03-99. «Ελπίδες από την γονιδιακή θεραπεία» 7-03-99. «Τα φάρμακα του 21ου αιώνα» 14-03-99. «Η ψευδής κληρονομιά της Ντόλι» 14-03-1999. «Θεραπείες με βάση τα γονίδια» 21-03-99.
Καββαθά Κώστα: «Γενετική Μηχανική», Άρθρο εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 13-12-1998.
Καστριώτη Δημήτριου: «Κλώνοι», εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 22-11-1999.
Ματσανιώτη Νικόλαου, Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών: «Κλωνοποίηση: «απειλή» η βιολογικό θαύμα;» Εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 11-01-1998.
Ιεροθέου, Μητροπ.Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου: «Η κλωνοποίηση και η Ορθόδοξη θεολογία» Εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 18-01-1998.
Μπουκαλά Παντελή: «Η κλωνοποίηση του πανικού» Εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 18-01-1998.
Καρκαγιάννη Αντώνη: «Επιστήμη και τεχνολογία, βίος και Ηθική» Εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 27-09-1998.
Καράμπελα Λάμπρου: «Εξωσωματική γονιμοποίηση, ηθικά και νομικά προβλήματα» περιοδ. «Αστυνομική επιθεώρηση» Φεβρουάριος 1990.
Περιοδικό «Η ιατρική του σήμερα» τεύχος 24, 25, Ιανουάριος-Αύγουστος 1999.