Δημόσιο Σύστημα Υγείας: για ποια αντοχή μιλάμε;

Το πρόβλημα με την λειτουργία του Δημοσίου συστήματος Υγείας στην Ελλάδα δεν προέκυψε μέσα από την πανδημία του κορωνοιού, και αυτό φανερώνει πόσο αναχρονιστικές φαντάζουν οι φωνές από την κυβέρνηση πως η χώρα μας αποτελεί παράδειγμα για όλους αναφορικά με το εμβολιαστικό πρόγραμμα.

Οι όποιες παθογένειες στην δημόσια Υγεία και ειδικά στα δημόσια Νοσοκομεία, που δέχονται απροσμέτρητο βάρος από τις εισαγωγές λόγω Covid, δεν είναι τωρινές και το γεγονός ότι τα Δημόσια Νοσοκομεία έχουν μέχρι στιγμής αντέξει, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στις ηρωικές προσπάθειες των γιατρών που υπερέβαλλαν και υπερβάλλουν εαυτούς.

Η τωρινή, όπως και οι παλαιότερες κυβερνήσεις, αγνόησαν και αγνοούν επιδεικτικά τα αιτήματα για άμεσες προσλήψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, όλες αυτές τις εκκλήσεις που γίνονται από τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία.

Την εποχή της πανδημίας, από την άλλη, την έζησαν και την ζουν ακόμη στο πετσί τους οι ασθενείς με διάφορα νοσήματα που βρέθηκαν επί lockdown στην κυριολεξία απομονωμένοι και πάνω απ΄όλα αβοήθητοι. 

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα μηχανήματα στα δημόσια νοσοκομεία θέλουν συντήρηση και το λέω αυτό γιατί σε κάποια νοσοκομεία υπάρχουν σχεδόν ανέγγιχτα γιατί εκλείπει το εξειδικευμένο προσωπικό που θα τα θέσει σε λειτουργία.

Κατά τα άλλα, καλές είναι οι φωτό από τις επισκέψεις του υπουργού Υγείας όπως και οι τακτικές ενημερώσεις για την πορεία της πανδημίας, που βέβαια θα πρέπει να συνοδεύονται και από την ανάλογη γνώση των ομιλούντων σε ότι αφορά π.χ τις περιοχές μεγαλύτερης θετικότητας ή κρουσμάτων που αποτελούν απλή ανάγνωση των στοιχείων από την καθημερινή επιδημιολογική έκθεση του ΕΟΔΥ.

Και αυτό το επισημαίνω γιατί σε πολλές ερωτήσεις που γίνονται προς τους ιθύνοντες  είτε οι απαντήσεις είναι αόριστες, είτε εντελώς λανθασμένες.

Το πρόβλημα λοιπόν της Δημόσιας Υγείας εστιάζεται πρωτίστως στην αδυναμία λήψης κάθετων μέτρων και δευτερευόντως στην  έλλειψη συνεννόησης μεταξύ ιατρικής κοινότητας και Πολιτείας που ενίοτε φαντάζει ή θέλει να φαίνεται ότι κινείται σε φυσιολογικά επίπεδα.

Όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας λοιπόν έγιναν πολλές διαπιστώσεις και δη καταλυτικές. Από αυτές τις διαπιστώσεις γίνεται σαφές ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην Δημόσια Υγεία και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επιτυχία το εφεύρημα της κυβέρνησης πως το σύστημα Υγείας άντεξε. Μην ξεχνάμε ότι μετράμε μόνο από τον κορωνοιό κοντά στους 13.000 νεκρούς και αυτό από μόνο του αποκαλύπτει το μέγεθος της τραγωδίας.

Όχι, σαφώς και δεν ισχυρίζομαι πως με μία άλλη κυβέρνηση τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό το αποκλείω κατηγορηματικά. Απλά θέλω να υπενθυμίσω ότι εδώ δεν παίζουμε με τους αριθμούς και ειδικά όταν αυτοί έχουν να κάνουν με απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Μπορεί η πανδημία να μπαίνει σταδιακά σε μια φθίνουσα πορεία λόγω και του μειωμένου αριθμού των διασωληνωμένων, μπορεί η μετάλλαξη Δέλτα να μην αποτελεί και τόσο μεγάλο πρόβλημα όπως φαινόταν στην αρχή και ο αριθμός των εμβολιασμένων να πλησιάζει τα 5 εκατ. με ότι αυτό συνεπάγεται για το τείχος ανοσίας, όμως η κατάσταση ακόμη παραμένει κρίσιμη και ειδικά σε ότι αφορά το Δημόσιο Σύστημα Υγείας.

Ένα είναι σίγουρο: πως και αυτή η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για την βελτίωση των συνθηκών στα Δημόσια Νοσοκομεία.

Και ειδικά τώρα που οι ανάγκες για πρόσθετο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό είναι πολύ μεγάλες, όταν η πανδημία συνεχίζεται και τα θύματά της αυξάνονται.

Το δημόσιο σύστημα Υγείας πρέπει να επανασχεδιαστεί με γνώμονα τον εργαζόμενο στα Δημόσια Νοσοκομεία και τον ασθενή. Γιατί όλοι μιλούν πριν τις εκλογές - και ειδικά σε ότι αφορά τον τομέα της Υγείας - για τον εργαζόμενο ιατρό και νοσηλευτή στα δημόσια νοσοκομεία, μηδέ της ασθενοκεντρικής  πολιτικής εξαιρουμένης. Στην συνέχεια όμως ως εκ θαύματος, όλοι σιωπούν.

Μένουν μόνο οι γραφικές εικόνες από τα διάφορα εγκαίνια νέων ανακαινισμένων πτερυγών, οι κορδέλες και τα μηχανήματα που σκουριάζουν γιατί δεν υπάρχουν ανθρώπινα χέρια.  Κατά τα άλλα, οι εγκαταστάσεις των δημοσίων Νοσοκομείων δεν έχουν αλλάξει εδώ και δεκαετίες.