Καρκίνος στο πάγκρεας: αναπτύσσεται πιο αργά από ότι εκτιμούσαν οι ερευνητές

Ο καρκίνος στο πάγκρεας βρίσκεται μεταξύ των πιο θανατηφόρων κακοηθειών, με λιγότερο από 5% των ασθενών να επιζούν 5 χρόνια μετά τη διάγνωση.

Οι ερευνητές υποθέτουν εδώ και χρόνια ότι η νόσος είναι τόσο θανατηφόρος επειδή αναπτύσσεται πολύ γρήγορα, ωστόσο νέα έρευνα ανακαλύπτει πως ισχύει το αντίθετο.

Η έρευνα ανακάλυψε ότι ο καρκίνος στο πάγκρεας αναπτύσσεται και εξαπλώνεται πολύ πιο αργά από ότι εκτιμάτο, με το διάστημα έναρξης και θανάτου να διαρκεί 20 χρόνια ή περισσότερο, δηλώνει η Christine Iacobuzio-Donahue, από το Ίδρυμα για την έρευνα στο πάγκρεας Johns Hopkins Sol Goldman, της Βαλτιμόρης.

Αυτό σημαίνει ότι στρατηγικές αποτελεσματικού έγκαιρου εντοπισμού μπορεί να έχουν σημαντική επίδραση στο αποτέλεσμα, μεταμορφώνοντας μια θανατηφόρο νόσο σε -κατά μεγάλο μέρος -αντιμετωπίσιμη ή σε ορισμένες περιπτώσεις προβλέψιμη, όπως ο καρκίνος του παχέος εντέρου.

Η Iacobuzio-Donahue, δήλωσε ότι με βάση την έρευνα υπάρχει αισιοδοξία σχετικά με την μελλοντική προσέγγιση του καρκίνου στο πάγκρεας.

Η πλειοψηφία των ασθενών διαγιγνώσκεται μετά την εξάπλωση του καρκίνου σε απομακρυσμένα όργανα. Πολλοί λίγοι ασθενείς δείχνουν ουσιαστική ανταπόκριση σε αγωγές όπως η χειρουργική, η χημειοθεραπεία ή η ακτινοβολία.

Αναλύοντας δείγματα ιστών 7 ασθενών αμέσως μετά το θανάτο από καρκίνο στο πάγκρεας, οι ερευνητές εντόπισαν υποκλώνους καρκινικών κυττάρων σε πρωτοπαθείς όγκους, χρόνια πριν εξαπλωθεί ο καρκίνος σε άλλα όργανα.

Χρησιμοποιώντας μαθηματικό μοντέλο υπολόγισαν ότι χρειάζονται κατά μέσον όρο 20 χρόνια από την έναρξη της διαδικασίας όγκου έως το θάνατο από τη νόσο.

Η Iacobuzio-Donahue, δήλωσε ότι τα ευρήματα δείχνουν τη σημασία των προσπαθειών να ανευρεθούν αποτελεσματικές στρατηγικές διάγνωσης για την αντιμετώπιση του καρκίνου στο πάγκρεας, τα χρόνια πριν εμφανιστούν τα συμπτώματα.

Ο James Abbruzzese, του πανεπιστημίου του Τέξας, δήλωσε ότι μεταξύ 5% και 10% των ασθενών έχουν οικογενειακό ιστορικό καρκίνου στο πάγκρεας. Όπως δήλωσε, οι ερευνητές έμαθαν πολλά τα τελευταία χρόνια σχετικά με τις γενετικές επιδράσεις στη νόσο και την επίδραση του τρόπου ζωής όπως το κάπνισμα, η παχυσαρκία και ο διαβήτης τύπου 2.

Απεικονιστικές μέθοδοι, όπως μαγνητική τομογραφία και υπέρηχοι χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο ασθενών με οικογενειακό ιστορικό της νόσου, πρόσθεσε, ενώ  θεωρεί ρεαλιστική την προοπτική παρεμβάσεων για τη μείωση του καρκίνου στο πάγκρεας τα επόμενα 10 χρόνια.

Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό ‘Nature.’

Πηγές:
Nature