Πιο σοφοί λίγο πριν το τέλος

Με τις νόσους που βρίσκονται σε τελικό στάδιο, έρχεται νέα και βαθιά σοφία στους ασθενείς, αναφέρουν ερευνητές.

Οι ερευνητές μελέτησαν ανθρώπους στους τελευταίους μήνες της ζωής τους οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν ισορροπία μεταξύ αποδοχής της μοίρας τους και της ανάγκης να αξιοποιήσουν περισσότερο το χρόνο που τους έμενε.

Ο Dr. Dilip Jeste, του University of California, δήλωσε ότι το τέλος της ζωής παρουσιάζει μοναδική θεώρηση των πραγμάτων.

‘’Πρόκειται για διάστημα που αποτελεί πρόκληση, καθώς υπάρχει από τη μια το να μάθει κάποιος να αποδέχεται αυτό που του συμβαίνει, ενώ από την άλλη προσπαθεί να αναπτυχθεί και να αλλάξει, καθώς και να ζήσει όσο του απέμεινε όσο καλύτερα μπορεί.’’

Η έρευνα έγινε σε 21 άντρες και γυναίκες μεταξύ 58 και 97 ετών, που βρίσκονταν στους τελευταίους 6 μήνες της ζωής τους και λάμβαναν νοσοκομειακή περίθαλψη. Περίπου μισοί από τους ασθενείς πέθαιναν από καρκίνο.

Οι ερευνητές ρώτησαν ανθρώπους σχετικά με τη σοφία, αν η νόσος, τους είχε αλλάξει την κατανόηση της σοφίας. Καταγράφηκε καθεμία από τις συνεντεύξεις επιτρέποντας στους ερευνητές να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν τις απαντήσεις.

Οι συμμετέχοντες κατέταξαν χαρακτηριστικά που συνδέονται με τη σοφία. Η πιο σημαντική ποιότητα ήταν οι κοινωνικές συμπεριφορές για το καλό του συνόλου και ακολούθησε η κοινωνική λήψη αποφάσεων, η ρύθμιση συναισθημάτων, το άνοιγμα σε νέες εμπειρίες, η επίγνωση της αβεβαιότητας, η πνευματικότητα και σκέψη, καθώς και η αίσθηση του χιούμορ και η ανοχή.

Οι ασθενείς παραδέχτηκαν ότι η αντιμετώπιση της θνητότητάς τους και η άμεση απειλή του θανάτου άλλαζαν σημαντικά το πώς έβλεπαν την σοφία. ‘’Η άποψη μου για τη ζωή, για τα πάντα, έχει αλλάξει. Έχει αναπτυχθεί σε τεράστιο βαθμό,’’ δήλωσε κάποιος.

Μια κοινή εμπειρία στους ασθενείς που βρίσκονταν στο τελικό στάδιο ήταν η ανάγκη τους να βρουν ειρήνη ή αποδοχή καθώς εξασθενούσε η υγεία τους και έχαναν την ικανότητα να λειτουργούν φυσιολογικά.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια Lori Montross-Thomas, δεν ήταν παθητική παράδοση αλλά ενεργή διαδικασία αντιμετώπισης. Οι ασθενείς τόνισαν πόσο εκτιμούσαν τη ζωή έχοντας χρόνο να σκεφτούν. Υπήρχε αίσθηση απόλαυσης του χρόνου που τους έμενε και εύρεσης ομορφιάς στην καθημερινή ζωή.

Οι ασθενείς επίσης ανακάλυψαν ότι το να ζουν με μοιραία νόσο ενίσχυε την ανάπτυξη, οδηγώντας σε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία.

Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι αυτό το μονοπάτι προς τη σοφία κυλούσε, καθώς οι ασθενείς προσπαθούσαν να βρουν ισορροπία, ειρήνη και ευτυχία στο τέλος της ζωής τους.

Πολλοί ασθενείς εστίασαν στο να κοιτούν τα θετικά αντί για τα αρνητικά. ‘’Θέλω να με θυμούνται με χαμόγελο, να γελώ και να κάνω μερικά από τα χαζά πράγμα που κάνουμε  Γιατί να θέλει κάποιος να αφήσει μια λυπημένη ανάμνηση; Δεν θέλω να με θυμούνται λυπημένο’’, δήλωσε κάποιος.