11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος

Το 11ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο με θέμα: «Θεωρία και κλινική στην Ψυχιατρική Παιδιού και Εφήβου: Ανιχνεύοντας τις νέες ψυχοπαθολογίες», θα πραγματοποιηθεί υπό την Αιγίδα της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της European Society for Child & Adolescent Psychiatry (ESCAP), στις 14–16 Ιουνίου 2019, στην Ιατρική Σχολή Αθηνών.

Κύριος στόχος του Συνεδρίου είναι η μελέτη των νέων ψυχοπαθολογικών φαινομένων που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή πρακτική. Η έμφαση που δόθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) το 2018 στην ψυχική υγεία των νέων σε έναν κόσμο που αλλάζει, συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα επίκαιρη για τη χώρα μας, καθότι οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών και εφήβων τόσο των κοινωνικο-οικονομικών, όσο και των βίαιων γεωπολιτικών αλλαγών είναι ήδη ορατές.

Οι νέοι βιώνουν μια πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα σκληρή, συχνά προκλητικά ανάλγητη, περίπλοκη, αντιφατική, απρόσωπη και συχνά εικονική. Μέσα σε αυτές τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες ερχόμαστε αντιμέτωποι στην κλινική πράξη με νέες και σοβαρές ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις στα παιδιά, στους εφήβους και στις οικογένειές τους, όπως ο εθισμός στο διαδίκτυο, αυτοτραυματισμοί (π.χ. διαδικτυακό παιχνίδι «Μπλε Φάλαινα»), χρήση ουσιών, κοινωνική βία, κ.ά. Το ψυχικό τραύμα, η απομόνωση, η μοναξιά, η περιθωριοποίηση, και η στείρα επικοινωνία στις ανθρώπινες σχέσεις φαίνονται να βρίσκονται στον πυρήνα των κοινωνικών κρίσεων και των ψυχικών ρήξεων.

Iδιαίτερη ανησυχία προκαλεί η αύξηση των νέων περιπτώσεων, όσο και η εντεινόμενη βαρύτητα των ψυχιατρικών διαταραχών, αλλά περισσότερο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι απλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό νέων το αίσθημα της αβεβαιότητας, της αμφισβήτησης των αξιών, της χαράς της δημιουργίας, της ενεργού συμμετοχής στις συλλογικές κοινωνικές δραστηριότητες και η καταφυγή στην εξατομίκευση, στην αποχή από τις θεμελιώδεις κοινωνικές διεργασίες (π.χ. εκλογικές διαδικασίες)… Το γενικό αυτό «κλίμα» επηρεάζει και συμβάλλει στην αύξηση της ευαλωτότητας περισσότερων παιδιών και εφήβων με συνακόλουθο αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό της ψυχιατρικής νοσηρότητας.

Στο καθημερινό κλινικό έργο σε αυτήν την περίοδο της «διπλής κρίσης», η Παιδοψυχιατρική κοινότητα μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη ότι επιτελεί το έργο της με ευθύνη απέναντι στον εαυτό της και την κοινωνία. Δεν αδιαφόρησε, δεν εγκατέλειψε, δεν μετανάστευσε. Οι συνάδελφοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δίνουν το παρόν από όποια θέση κι αν ασκούν το έργο τους στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα. Συχνά με υπερβάλλοντα ψυχικό κόπο, προκειμένου να διαφυλάξουν το έργο τους από την ανεπάρκεια η/και την απουσία των αναγκαίων υποστηρικτικών δομών πρόνοιας. Αποτέλεσμα της πολύχρονης εγκατάλειψης της κοινωνικής ευθύνης του Κράτους στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Η θεματολογία του συνεδρίου «απαντά» στην επιστημονική ανάγκη και στο κοινωνικό χρέος να επεξεργαστούμε την εμπειρία που αποκτήσαμε στην καθημερινή κλινική μας πρακτική και να αναστοχαστούμε πάνω σε αυτή, για να μπορούμε να αναγνωρίζουμε και να αντιμετωπίζουμε τον ψυχικό πόνο με γνώση, ευαισθησία, ανθρωπιά και αποτελεσματικότητα.