Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει ταξινομήσει την οστεοπόρωση στο νούμερο 10 από τις πιο σημαντικές ασθένειες της εποχής μας. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να μην ανησυχούν, παρά το γεγονός ότι μπορεί η ασθένεια να είναι απειλητική για τη ζωή τους.
Σύμφωνα με ειδικούς, το τυπικό πρόβλημα που προκαλεί είναι διάφορα κατάγματα και κυρίως κάταγμα ισχίου. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Έχει αποδειχθεί ότι οι ηλικιωμένοι ασθενείς που έχουν υποστεί κάταγμα ισχίου είναι πιο πιθανό να πεθάνουν μέσα σε πέντε χρόνια σε αντίθεση με ασθενείς της ίδιας ηλικίας που δεν είχαν σπάσει το ισχίο τους.
Ένας από τους λόγους για αυτό, είναι το γεγονός ότι πολλοί παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι ή δεν κινούνται ικανοποιητικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει φλεβική θρόμβωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πνευμονική εμβολή ή καρδιακή νόσο, που μπορεί να αποβεί μοιραία.
Η πώρωση ενός κατάγματος δηλαδή, ο ειδικός μηχανισμός επούλωσης των οστών ύστερα από θραύση τους διαρκεί από έναν έως εννέα μήνες. Στα παιδιά η πώρωση των καταγμάτων γίνεται γρήγορα, ενώ στους ηλικιωμένους καθυστερεί.
Πάντως, σχεδόν σε όλα τα κατάγματα, μετά την πρώτη φάση της πώρωσης (δηλαδή την ανάπτυξη του ινοχόνδριου πώρου), είναι εφικτή η κινητικότητα με δυσκολία. Παθήσεις ή φαρμακευτικές αγωγές, όπως ο διαβήτης, αγγειοπάθειες, η λήψη κορτιζόνης κ.ά. μπορεί να οδηγήσουν σε επιπλοκές των καταγμάτων, με κίνδυνο ακόμα και για τη ζωή του ασθενούς.
Για την καλύτερη πώρωση των καταγμάτων χρησιμοποιούνται μέθοδοι εξωτερικής συγκράτησης (όπως γύψινοι επίδεσμοι και εξωτερικές οστεοσυνθέσεις) ή εσωτερικής συγκράτησης (όπως οστεοσύνθεση με μεταλλικά εμφυτεύματα, βίδες, πλάκες και ενδομυελικούς ήλους), που αφαιρούνται συνήθως μετά την πώρωση του κατάγματος.
{{dname}} - {{date}}
{{body}}
Απάντηση Spam
{{#subcomments}} {{/subcomments}}