O Adam Kay είναι ένας διάσημος βρετανός κωμικός που πέρασε έξι χρόνια από τη ζωή του ως εκπαιδευόμενος γιατρός σε κρατικά νοσοκομεία της χώρας του. Πρόκειται για το προσωπικό του ημερολόγιο της συγκεκριμένης περιόδου, το οποίο είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ, αν και συχνά αναφέρεται σε καταστάσεις που δεν είναι καθόλου αστείες.

Χωρίς ενδοιασμούς και υπεκφυγές, ο συγγραφέας καταγράφει μια σειρά από τραγελαφικές καταστάσεις, αποφάσεις ζωής και θανάτου, βάρδιες χωρίς τέλος και μισθούς πείνας ως καθημερινές εμπειρίες των νέων γιατρών στη Βρετανία. Ως μια ξεκαρδιστική προσωπική ιστορία που αντανακλά τη λιτότητα της εποχής μας, κατάφερε να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο αναγνώστες παγκοσμίως και εκτός από τη θεατρική μεταφορά της, ετοιμάζεται από τον ίδιο τον Adam Kay και η ομώνυμη τηλεοπτική σειρά για το BBC.

  • 60.000 κριτικές 4* και 5* στο Goodreads
  • Specsavers National Book of the Year
  • Books are my Bag - Βραβείο Αναγνωστών 2017
  • 19 εβδομάδες Νο 1 στους Sunday Times

        

 «Οδυνηρά αστείο.»

–Stephen Fry, σκηνοθέτης και ηθοποιός

«Τόσο αστείο που ξεκαρδίζεσαι, τόσο συγκινητικό που σου σπαράζει την καρδιά.»

–Jonathan Ross, βιβλιοκριτικός και τηλεπαρουσιαστής

«Χιούμορ κοφτερό σαν νυστέρι και απαράμιλλη οξυδέρκεια.»

–Lorraine Kelly, δημοσιογράφος και συγγραφέας

«Απίστευτα αστείο, γεμάτο ανθρωπιά.»

–Sunday Express

«Ξεκαρδιστικά μακάβριο.»

–Sunday Times, Χιουμοριστικό Βιβλίο της Χρονιάς

Μετάφραση: Γιώργος Μαραγκός.

Ο Άνταμ Κέι είναι βραβευμένος κωμικός και σεναριογράφος για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Στο παρελθόν εργάστηκε ως γιατρός, αλλά εγκατέλειψε το επάγγελμα εξαιτίας ενός τραγικού συμβάντος.

Το βιβλίο του Αυτό θα πονέσει- Το μυστικό ημερολόγιο ενός νέου γιατρού απέσπασε πολλά βραβεία και βρέθηκε πρώτο στις λίστες των best seller, με ρεκόρ πωλήσεων, ενώ μεταφράζεται σε είκοσι οκτώ χώρες. Ο Άνταμ ζει στο δυτικό Λονδίνο. Μπορείτε να επισκεφθείτε τη σελίδα του: adamkay.co.uk  

Ακολουθεί αποκλειστική προδημοσίευση.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Επισκέπτομαι τον μπαμπά του Ρον στο νοσοκομείο. Έχει πολύ άσχημη όψη, κιτρινισμένο δέρμα που τεντώνεται πάνω από οστά που προεξέχουν. Στο πρόσωπό του φαίνεται ένας χάρτης από αιμοφόρα αγγεία, εκεί που το σώμα του έχει κάψει κάθε λιποκύτταρο, χρησιμοποιώντας όλη του την ενέργεια για την καταπολέμηση ενός καρκίνου που του έχει όμως κλέψει κάθε ελπίδα. «Μακάρι να μη με έβλεπε έτσι ο κόσμος», λέει. «Μια περιουσία θα δώσουμε στους νεκροθάφτες για να με κάνουν να φαίνομαι ωραίος μετά –δεν μπορούσες να περιμένεις λίγους μήνες ακόμα;»

Είναι στο νοσοκομείο για να του τοποθετήσουν στεντ στον οισοφάγο, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να τρώει και να πίνει, για να περάσει το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του όσο πιο άνετα γίνεται. Ο συνταξιούχος μηχανικός μέσα του θαυμάζει τον μηχανισμό του στεντ, ένα αυτο-επεκτεινόμενο μεταλλικό δίχτυ, αρκετά δυνατό για να σπρώξει τον όγκο και να ανοίξει τον λάρυγγα. «Δεν θα ήταν δυνατό πριν από είκοσι χρόνια», λέει και συζητάμε για το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε αυτή την εποχή της παγκόσμιας ιστορίας. «Νομίζεις ότι θα μπορέσουν να θεραπεύσουν τον καρκίνο σε είκοσι χρόνια;» ρωτάει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα αποτελούσε μεγαλύτερη παρηγοριά, το ναι ή το όχι. Αποφεύγω την ερώτηση λέγοντας: «Εγώ μόνο για κόλπους γνωρίζω, φίλε», κι εκείνος γελάει.

Επόμενη ερώτηση. «Γιατί πάντα λέμε ότι κάποιος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και ποτέ ότι ο καρκίνος κέρδισε τη μάχη με αυτόν;» Κάνει συνέχεια αστεία. Το βρίσκω πολύ άβολο για τα πρώτα λεπτά της επίσκεψής μου, αλλά πολύ σύντομα απολαμβάνω πραγματικά ένα πρωινό που πάντα έτρεμα. Είναι μια έξυπνη κίνηση, γεμάτη καλοσύνη –δεν είναι απλώς ότι γίνεται πιο εύκολο για την οικογένεια και τους φίλους του όταν τον επισκέπτονται, αλλά σημαίνει επίσης ότι θα τον θυμόμαστε όπως ήταν πάντα, αδυνατισμένο μεν σωματικά, αλλά όχι στην προσωπικότητα.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Μια ξεχωριστή γέννα με βεντούζα –είναι μια μαμά που είδα στην κλινική αγονίας όταν ξεκίνησα σ’ αυτή τη δουλειά. Μου ’ρχεται να σηκώσω το μωρό ψηλά σαν τον Σίμπα και να αρχίσω να τραγουδάω όσο καλύτερα μπορώ τον «Κύκλο της Ζωής».

Καθώς τη ράβω, τη ρωτάω πώς κύλησε η θεραπεία αγονίας  –αποδεικνύεται ότι έμεινε έγκυος χωρίς καμία θεραπεία την εβδομάδα μετά το ραντεβού μας. Το δέχομαι ως προσωπική μου νίκη έτσι κι αλλιώς.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Είναι τραγικό, αλλά η ενδοοικογενειακή βία κατά την εγκυμοσύνη εξακολουθεί να ευθύνεται για τους θανάτους μητέρων και βρεφών κάθε χρόνο σε αυτή τη χώρα. Είναι το καθήκον κάθε μαιευτήρα να έχει τον νου του γι’ αυτήν. Πολύ συχνά είναι δύσκολο να το κάνει, καθώς οι σύζυγοι που ασκούν τέτοιον έλεγχο στις γυναίκες τους είναι πιο πιθανό να έρθουν στην κλινική μαζί τους, αφαιρώντας τους έτσι την ευκαιρία να μιλήσουν. Το νοσοκομείο μας έχει ένα σύστημα που βοηθάει τις γυναίκες να αποκαλύψουν ότι κακοποιούνται –στην τουαλέτα των γυναικών έχει μια πινακίδα που λέει: «Αν θέλετε να συζητήσετε οποιαδήποτε ανησυχία σας αναφορικά με βία στο σπίτι, βάλτε ένα κόκκινο αυτοκόλλητο πάνω στα φύλλα νοσηλείας σας», και υπάρχουν φύλλα με τέτοια κόκκινα αυτοκόλλητα δίπλα σε κάθε κρεβάτι.

Σήμερα, για πρώτη φορά στην καριέρα μου, μια γυναίκα έχει κολλήσει μερικά κόκκινα αυτοκόλλητα πάνω στο φύλλο νοσηλείας της. Είναι δύσκολη κατάσταση, αφού έχει έρθει στην κλινική με τον σύζυγο και το δίχρονο παιδί τους. Καλώ την προϊσταμένη μαία και τον διευθυντή και οι τρεις μας την ξεμοναχιάζουμε.

Της κάνουμε ερωτήσεις όσο πιο ευγενικά γίνεται, αλλά δεν βγάζουν πουθενά· έχει κλείσει το στόμα –είναι φοβισμένη και μπερδεμένη. Έπειτα από δέκα λεπτά καταλαβαίνουμε ότι τα κόκκινα αυτοκόλλητα είναι οι πρώτες καλλιτεχνικές προσπάθειες του δίχρονου παιδιού της, το οποίο τα κόλλησε στο φύλλο νοσηλείας της όταν πήγαν μαζί στην τουαλέτα.

Ειδήσεις υγείας σήμερα
GSK: Μήνυση κατά Pfizer-BioNTech για τις πατέντες των εμβολίων mRNA
Το Τai chi βελτιώνει την ποιότητα ύπνου ασθενών με προχωρημένο καρκίνο πνεύμονα [μελέτη]
Πώς θα αυξήσουμε την αντοχή μας